Nasiąkliwość czerepu

Gliny powinny zawierać 5-8% topników w przeliczeniu na tlenki. Topnik w stanie drobnodyspersyjnym sprzyja wczesnemu spiekaniu masy. Zakres spiekania tych glin wynosi 300-400°C, ale może być również mniejszy 150-200°C. W glinach nie powinno być okruchów skalnych, konkrecji pirytu, gipsu, wapieni. Wymaganiom tym odpowiadają gliny czasowiarska, drużkowska, artiemowska (z dolnych poziomów), pod warunkiem usunięcia z nich markazytu metodą pławienia, jak to wykazała Kwiatkowska, łukoszyńska, pieczorska, fiedorowska i in (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do pławienia może służyć zestaw hydrocyklonów lub młyn wirnikowy Siad- kowa z suszeniem zawiesiny w suszarce rozpyłowej. Pawłów twierdzi, że spośród podstawowych rodzajów glin kaolinitowych, kaolinitowo-hydrołyszczykowych, hydrołyszczykowo-kaolinitowych, kaolinitowo- -montmorylonitowyoh najbardziej przydatne do produkcji materiałów kwasoodpornych są gliny hydrołyszczykowo-kaolinitowe z niewielką zawartością wolnego kwarcu. Nasiąkliwość czerepu wypalonego z tych glin w temperaturze 1150°C i jego wytrzymałość na ściskanie różnią się. Ze zmniejszeniem stosunku kwarcu do hydrołyszczyków wytrzymałość czerepu wzrasta, a jego nasiąkliwość zmniejsza się (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Porównanie składów mas białej kamionki i porcelany wskazuje, że masy kamionkowe zawierają znacznie więcej niskospiekających się glin (lub szamotu) niż masy porcelanowe. Dlatego do mas kamionkowych (białych) wprowadza się dwa trzy razy mniej topników (skaleni) niż do mas porcelanowych. Gliny kamionkowe zawierają nisko topliwych domieszek w ilości 40-50% (uprawnienia budowlane).

Wyroby odporne termicznie

Do mas kamionkowych wprowadza się 24-25% szamotu, który je schudza, zmniejsza skurcz, służy jako składnik tworzący szkielet (ponieważ w pewnym stopniu zostaje zmulityzowany uprzednim wypalaniem) i nadaje wyrobowi odporność na nagłe zmiany temperatury (program egzamin ustny). W związku z tym szamotu nie poddaje się bardzo drobnemu, przemiałowi. Uziarnienie szamotu i mineralogiczny skład gliny, z której został on przygotowany, wpływają bardzo istotnie na jakość materiału kwasoodpornego. Szamot otrzymany z glin zawierających montmorylonit nie jest przydatny. Dobry jest natomiast szamot z glin hydrolyszczykowo-kaolinitowych; zwiększenie w pewnych granicach stopnia jego rozdrobnienia sprzyja zwiększeniu Avytrzymałości czerepu, przy równoczesnym zachowaniu wymaganej odporności na zmiany temperatury i nieprzesiąkliwości (opinie o programie).

Do produkcji pierścieni wypełniających i cegieł kwaso odpornych stosuje się szamot o nasiąkliwości 5-8%, do aparatury chemicznej o nasiąkliwości 5-6%, do części pomp i naczyń akumulatorowych o nasiąkliwości 24-3%. Dla nadania wyrobom dużej wytrzymałości dodaje się do masy korund. Im drobniejsze jest jego uziarnienie, tym lepiej spieka się on z gliną. Wprowadzenie talku w małych ilościach zwiększa odporność wyrobu na nagłe zmiany temperatury. Składy mas podano w tabl. 3-5 wg Dulczenlci (segregator aktów prawnych).

Procesy produkcji naczyń odpornych termicznie (żaroodpornych) zostały opisane przez Finkielsztejna. Masy do wyrobów odpornych termicznie i kwasoodpornych o ogólnym składzie: 45% gliny czasowiarskiej, 20% zwartego szamotu i 20-j-30% karborundu oraz 20% korundu, zostały opracowane przez Kordońską. Po wypaleniu w temperaturze 1250°C uzyskano próbki trwałe i wytrzymałe na wysoką temperaturę (promocja 3 w 1).

Wyroby o wysokiej odporności termicznej można uzyskać wprowadzając do masy 30% dunitu (oliwinit zawierający żelazo w stadium serpentynizacji), 40% gliny czasowiarskiej oraz 30% kaolinu. Po wypaleniu w temperaturze 1250°C wyroby miały, niezwykle wysoką wytrzymałość na zginanie 103 MN/m² (1030 kG/ /cm²); nasiąkł iw ość ich wynosiła 0,5-1,0%, a współczynnik rozszerzalności cieplnej (2,6-4,3) • 10-⁶.