Nasilenie zawartości dwutlenku węgla

Szczególne nasilenie zawartości dwutlenku węgla w wodzie obserwuje się zazwyczaj w okresach powodziowych, gdy wody niosą dużo szczątków roślinnych: pni drzew, gałęzi, liści i słomy. Niepożądanym zjawiskiem jest w zbiornikach tworzenie się zastoisk wody silnie zanieczyszczonej, powstających z reguły w sąsiedztwie zapór, gdy ujęcia wody roboczej umieszczone są wysoko, zaś zrzuty nadmiarów wód dokonywane są tylko przez górne przelewy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dlatego też pożądane jest zawsze zainstalowanie w zaporach pewnej ilości spustów dennych umożliwiających zrzut owych wód zastoiskowych. Powstające przy zrzucie prądy denne przyczyniają się do intensywniejszego mieszania wód zbiornikowych i do redukcji zawartości C02 w wodzie filtrującej przez beton.
W miarę rozwoju przemysłu stan czystości wód ulega coraz to większemu pogorszeniu. Obok dwutlenku węgla zjawiają się inne produkty organiczne oraz nieorganiczne, zwłaszcza związki siarki wywierające destrukcyjny wpływ na beton. Temat ten skądinąd bardzo ważny nie będzie na tym miejscu omówiony, jako łączący się raczej z dziedziną ogólnej technologii ścieków i problematyką budownictwa sanitarnego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jednakże trzeba zaznaczyć, że w przypadku budowli hydrotechnicznych na ciekach silnie zanieczyszczonych rodzaj betonu, cement i kruszywo powinny być każdorazowo dostosowane do specyfiki miejscowych • warunków; ewentualnie należy stosować specjalną osłonę konstrukcji betonowych w postaci oblicowań kamiennych, powłok ochronnych itp.
Mówiąc o oddziaływaniu wody na beton niejako w 4 kategoriach zjawisk (erozja, korozja, filtracja i agresja chemiczna) pragniemy na zakończenie dodać krótką wzmiankę o możliwościach agresji biologicznej na styku wody z betonem (uprawnienia budowlane).
Otóż stwierdzono na wielu obiektach hydrotechnicznych, że na pewnej głębokości pod poziomem wody - od jednego do kilku metrów - powierzchnie betonowe bywają w naszym klimacie niekiedy pokryte koloniami różnych gatunków gąbki słodkowodnej, dochodzącymi nawet do 8-10 cm grubości (Ephydatia fluvialitis, Ephydatia Mtilleri, Meyenia Miilleri i in.).

Badania nad owymi porostami są w chwili obecnej w stadiach początkowych i nie jest jeszcze możliwe ujęcie tych zjawisk w sposób syntetyczny. Na ogół wiadomo, że porosty rozwijają się dużo intensywniej w wodach eutroficznych, tzn. zawierających dużo planktonu i gnijących szczątków roślinnych, zaś tylko sporadycznie zdarzają się w wodach oligotroficznych, nie zawierających owych pożywek. Stwierdzono ponadto, że zawartość części mulistych w wodzie zmniejsza ilość i grubość porostów, gdyż przykrycie porostów warstwą mułu powoduje ich szybkie zamieranie (program egzamin ustny).

Budowle hydrotechniczne

Jeśli chodzi o działanie gąbek na konstrukcje, stwierdzono, iż są one wyraźnie szkodliwe dla elementów stalowych, których korozja postępuje pod obudową gąbczastą bardzo szybko. Jeśli chodzi o działanie na beton, nie zaobserwowano wyraźnie szkodliwego działania gąbek (opinie o programie).

Wydaje się, że ich penetracja do masy betonowej nie sięga głębiej jak na parę mm, a więc jest dla masywnych budowli wodnych w gruncie rzeczy bez znaczenia, gdyż warstwy gąbki, przylegające do lica betonu zamierają dość szybko i stają się niejako glebą, na której umocowują się i rozwijają dalsze warstwy, narastające co roku analogicznie jak słoje drzew, przy czym rozwój idzie stale w stronę wody, będącej źródłem dostawy pożywienia dla gąbek.
Natomiast warto wspomnieć, że gdy na budowlach hydrotechnicznych istnieją wyraźne wycieki wody od strony odpowietrznej, świadczące o żywych procesach filtracyjnych, to często na żyłach owych lokują się - drogą samosiewu - różnego rodzaju rośliny, poczynając od mchów i traw poprzez krzewy aż do drzew (segregator aktów prawnych).

Rośliny te wykazują zawsze tendencję głębokiego zakorzeniania się w masywie betonu i rozbudowy korzeni poprzez wnętrze budowli w stronę górnej wody. Przebieg życiowy procesów owych roślin narusza coraz bardziej strukturę betonu i jest w ostatecznej konsekwencji groźny dla trwałości budowli.
Jako przykład można wymienić, że na zaporze w Lubachowie, wykazującej w swoim czasie stan niemal katastrofalny, można było po wojnie zaobserwować rosnące na ścianie odpowietrznej drzewa o wysokości do 3 m (promocja 3 w 1).

Oczywiście stan taki należy uznać za niedopuszczalny i wszelkie, nawet znikome ślady roślinności muszą być z odpowietrznego lica budowli periodycznie usuwane.