Naturalne spękania

Z powyższych powodów zaleca się przy tego rodzaju wybuchach zachować z całą dokładnością przepisy i nakazane środki ostrożności. Samo ładowanie i sprawdzanie tej czynności winien wykonywać osobiście odpowiedzialny za bezpieczeństwo strzelania strzałowy (program uprawnienia budowlane na komputer).

W niektórych wypadkach można do wprowadzenia materiału do wnętrza skały wykorzystać naturalne spękania i szczeliny. Należy w tym wypadku tylko uważać, aby wprowadzony materiał wybuchowy (zazwyczaj luźno nasypywany) został umieszczony na żądanej głębokości i w odpowiednim miejscu, a nie uciekał zanadto w głąb lub w boczne szczeliny. W tym celu należy wpierw uszczelnić należycie wypełniaczem dno szczeliny Bardzo często stosowane również bywają w tym wypadku nałożone lub podłożone (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ładunek nałożony, stosuje się raczej wtedy, gdy chcemy rozdrobnić kamień wolnoleżący. Ładunek nałożony, do którego używać należy tylko materiałów wybuchowych miażdżących M162V dokładnie przykryć, najlepiej dobrze ugniecioną gliną. Oczywistym jest, że potrzebna wielkość ładunku nałożonego bywa wielokrotnie większa od ładunku umieszczonego w otworze, i tak gdy w średnim otworze wystarcza do rozsadzenia 1 mm około 50 g materiału wybuchowego, to w ładunku nałożonym rozchód tego materiału wynosi około 100 g na każde 10 cm grubości kamienia (uprawnienia budowlane).

Ładunek podłożony, stosujemy wtedy, gdy mamy do czynienia z tkwiącym w ziemi głazem narzutowym, pod którym można się podkopać. Przy masowym wydobyciu skał, gdy zachodzi potrzeba używania ładunków o wadze tysięcy kg, stosuje się górniczy sposób wykonywania przestrzeni dla umieszczenia tych ładunków. W tym celu zagłębia się szyb lub pędzi się sztolnię, od której następnie odgałęzia się chodnik, zakończony komorami, przeznaczonymi dla umieszczenia ładunków (program egzamin ustny).

Odległość między komorami

Najbardziej odpowiednimi i ekonomicznymi wymiaru chodników, przy odstawie w taczkach, są: szerokość około 1 m i wysokość 1,5 m. Zasada strzelania komorowego polega na zburzeniu przodka w dolnej jego części w ten sposób, by ruch górnej jego części nastąpił z pewnym opóźnieniem. Dla spełnienia tego warunku wysokość ściany powinna być większa od zabioru nie może ona poza tym być mniejsza od 18 m, gdyż w przeciwnym wypadku mogłoby się nie opłacić przeprowadzenie kosztownych robót górniczych (opinie o programie).

Przy metodzie komorowej cały ładunek materiału wybuchowego jest skupiony w dolnej części ściany, gdy tymczasem przystrzelaniu za pomocą otworów strzelniczych, jest rozłożony mniej lub więcej równomiernie na całej wysokości przodka. Z tego też względu ten drugi sposób strzelania umożliwia uzyskanie bardziej jednostajnego pod względem wielkości kawałków urobku, gdy tymczasem przy sposobie komórkowym skała w dolnych częściach zostaje bardziej rozdrobniona, aniżeli w górnej. Z tego powodu system komorowy jest najodpowiedniejszy wtedy-, gdy skała w wyższych warstwach jest bardziej krucha, aniżeli w dolnych. Metoda komorowa nie nadaje się do zastosowania przy niedużej odległości kamieniołomu od miejscowości zamieszkałych lub innych budowli, które mogę, zostać uszkodzone na skutek silnych wstrząsów (segregator aktów prawnych).

Zwykle po wykonaniu sztolni o długości równej zabiorowi, pędzi się od niej chodnik poprzeczny w jedną lub w obie strony. Odległość między komorami jest równa zwykle zabiorowi (w) i w żadnym wypadku nie daje się jej powyżej 2 w. Komory umieszcza się bądź to na poziomie spodu kamieniołomu, bądź to częściej poniżej spodu.

Jeżeli podkop i komora są suche, wystarcza układanie ładunku w skrzynkach drewnianych, z których można co najwyżej pousuwać pokrywy. W wypadku, gdy w komorze okaże się woda w obfitości, należy materiał wybuchowy umieścić w wodoszczelnych skrzyniach lub naczyniach i wieczka Ich uszczelnić należycie taśmą gumowaną lub innym pakunkiem. Poza tym dno komory winno być zawsze nieco wzniesione nad spodem chodnika (promocja 3 w 1).