Nawierzchnie betonowe

Nawierzchnie betonowe w ulicach miejskich mogą znaleźć zastosowanie przy budowie:
- ulic komunikacyjnych w dzielnicach peryferyjnych miast,
- ulic w dzielnicach mieszkaniowych,
- ulic w dzielnicach przemysłowych,
- dróg wewnątrzzakładowych,
- placów miejskich i przemysłowych,
- parkingów,
- miejsc postojowych, peronów, chodników itp.

Nawierzchnie betonowe nie nadają się do stosowania w ulicach o charakterze reprezentacyjnym lub zabytkowym (program uprawnienia budowlane na komputer).
Nawierzchnie betonowe jezdni ulic. Nawierzchnie tego rodzaju wykonuje się z masy betonowej przygotowanej według ogólnie przyjętych zasad technologii betonu.
Nawierzchnie cementowo-tluczniowe, tzw. makadamy cementowe, nie znalazły w miastach szerszego zastosowania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ze względu na stosunkowo dużą szorstkość nawierzchnie betonowe w miastach można stosować przy pochyleniach niwelety do 7%, ze względu zaś na prawidłowe funkcjonowanie odwodnienia minimalne pochylenia podłużne niwelety nie powinny być mniejsze od 0,4% (uprawnienia budowlane).

Konstrukcja nawierzchni betonowej w warunkach miejskich nie różni się zasadniczo od konstrukcji na drogach zamiejskich. Wymagania technologiczne betonu pozostają te same. Grubości nawierzchni betonowych w mieście mogą być przyjmowane według, jeśli dla konkretnych obciążeń jezdni i konkretnych wartości nośności podłoża gruntowego nie ustala się ich wymiarów na podstawie obliczeń wytrzymałościowych.
Pochylenia poprzeczne jezdni przyjmuje się w granicach l,5H-2%, kształt przekroju poprzecznego - daszkowy lub jednospadowy.
Zbrojenie płyt betonowych jak również dyblowanie szczelin dylatacyjnych w przypadku nawierzchni ulicznych stosuje się rzadko.

Szczególnej uwagi wymaga problem rozmieszczenia szczelin dylatacyjnych i to nie tylko na etapie wykonawstwa, ale jeszcze w fazie projektu. W jezdniach ulic miejskich tkwią bowiem różne urządzenia, takie jak nakrywy włazów kanalizacyjnych, studzienki wodościekowe, zasuwy, włazy rewizyjne różnych instalacji, szyny torów tramwajowych itp., które ograniczają swobodne ruchy płyt. Podobne ograniczenia powodują również obustronne krawężniki posadowione na masywnym fundamencie. Z powyższych względów przy sporządzaniu projektu powinien być opracowany szczegółowy plan rozkładu szczelin uwzględniający wpływy różnych czynników na sposób pracy nawierzchni (program egzamin ustny).

Szczeliny podłużne

Wytyczne dla prawidłowego rozmieszczenia szczelin są następujące:
Szczeliny podłużne należy przewidywać:
- w środku jezdni, gdy jej szerokość jest równa lub większa od 5 m,
- po obu krawędziach nawierzchni wzdłuż krawężników,
- wzdłuż granic torowiska tramwajowego wbudowanego w jezdnię.
Szczeliny poprzeczne należy przewidywać:
- w normalnych odstępach co 6 m,
- w miejscu nagłych zmian szerokości jezdni,
- w środkach włazów i studzienek wodościckowych,
- w miejscach zmian rodzajów podłoża gruntowego (opinie o programie).

Osobnego potraktowania wymaga rozkład szczelin na skrzyżowaniach ulic.
Konstrukcja szczelin w istocie swej nie odbiega tu w niczym od konstrukcji stosowanych w nawierzchniach dróg zamiejskich i podana została w poprzednich rozdziałach.
Nawierzchnie betonowe placów (segregator aktów prawnych). W zależności od przeznaczenia place mogą być:
- komunikacyjne (np. place przed dworcami kolejowymi i autobusowymi),
- architektoniczne,
- defilad,
- targowe,
- parkingowe,
- przemysłowe (najczęściej na terenie zakładów przemysłowych).

Różne znaczenie i różny sposób użytkowania placów wymaga zastosowania różnego rodzaju nawierzchni, a często i różnej jej faktury. Użycie betonu jako materiału do nawierzchni możliwe jest zasadniczo przy wszystkich rodzajach placów (promocja 3 w 1).
Grubość nawierzchni betonowej placu warunkuje sposób jego użytkowania, między innymi wielkość obciążenia i nośność podłoża gruntowego. W zwykłych przypadkach można przyjmować następujące grubości nawierzchni: place komunikacyjne i przemysłowe 15 -r 5 = 20 cm, pozostałe place 12 + 5 = 17 cm.