Nawierzchnie bitumiczne

Otrzymana w ten sposób zaprawa przez mocne przylepianie się do poszczególnych ziarn kruszywa wzmacnia ich wzajemną zwartość oraz wypełnia między nimi wolne przestrzenie. Całość tworzy szczelną, nieprzepuszczalną dla wody, elastyczną i gładką nawierzchnię, nadającą się do szybkiego ruchu pojazdów mechanicznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Trwałość nawierzchni bitumicznej zależy w dużym stopniu od jednorodności wytworzonej masy (dobrego wzajemnego przemieszania miału i pyłu z bitumem) i od niezmienności własności wiążących masy z biegiem czasu, np. pod wpływem czynników działających niszcząco na nawierzchnię (ruch i czynniki atmosferyczne) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W związku z tym w budownictwie drogowym powstały dwa bardzo ważne dla budowy nawierzchni bitumicznych zagadnienia, wynikające z wzajemnego oddziaływania bitumu na kruszywo i kruszywa na bitum a mianowicie:

• zagadnienie przyczepności błonki bitumicznej do powierzchni kruszywa;
• zagadnienie własności emulgacy jnych pyłu z kruszywa nadwietrza- łego lub domieszek gliniastych.

W budownictwie drogowym stwierdzono, że ziarna kruszywa, pochodzące z pewnych rodzajów skał, po otoczeniu ich bitumem tracą dość łatwo pod wpływem działania wody otaczającą ich błonkę bitumiczną, gdy tymczasem kruszywo z innych gatunków skał, znajdujące się w tych samych warunkach, własności tej nie wykazuje. Wspomniane zjawisko dowodzi, że przyczepność błonki bitumicznej do powierzchni kruszywa jest w pierwszym przypadku mniejsza niż w drugim (uprawnienia budowlane).

Nawierzchnie bitumiczne budowane z kruszywa o małej przyczepności, zwłaszcza nawierzchnie makadamowe, zagęszczające się pod wpływem działania ruchu drogowego, rozluźniają się pod wpływem opadów atmosferycznych i wilgoci z podłoża. Rozluźnienie następuje wskutek utraty błonki bitumicznej przez poszczególne ziarna kruszywa i przedostawania się wody w głąb nawierzchni (program egzamin ustny). Powoduje to w wyniku przedwczesne zniszczenie nawierzchni.

Siła spójności

Z powyższych względów należy ograniczyć stosowanie kruszywa o słabej przyczepności do budowy nawierzchni bitumicznych, zwłaszcza zagęszczających się, pod wpływem działania ruchu drogowego; szczególnie niepożądane jest stosowanie takiego kruszywa przy użyciu emulsji bitumicznych i bitumów upłynnionych. Stąd też wynikła potrzeba opracowania metod laboratoryjnych, pozwalających na ustalenie stopnia przyczepności bitumu do powierzchni materiałów kamiennych (opinie o programie).

Teoretyczna strona tego zagadnienia, opracowana dość wszechstronnie przez wielu autorów, zwłaszcza przedstawia się w sposób następujący. Przyczepność bitumu do kamienia jest to siła spójności tych dwóch ciał, która przeciwdziała ich rozdzielaniu się pod wpływem działania pewnych czynników, np. wody. Trwałość układu bitum - kamień - woda zależy od tego, czy powierzchnia materiału kamiennego ma większą zdolność do zwilżania się wodą, czy też bitumem.

W chemii koloidów ciała, do których łatwiej przylega woda, określa się jako ciała o własnościach hydrofitowych („hydrofile"); ciała natomiast, które lepiej zwilżają się olejami (w danym przypadku smołami i asfaltami mającymi własności oleiste), jako ciała o własnościach hydrofobowych („hydrofoby"). Od tych własności materiałów kamiennych uzależniona jest przyczepność bitumu (segregator aktów prawnych).

Do materiałów kamiennych o własnościach „hydrofitowych" bitum będzie przylegał gorzej (usuwany będzie przez wodę łatwiej), a do materiałów kamiennych o własnościach „hydrofobowych" - lepiej. Okazało się przy tym, że na przyczepność nie ma zasadniczego wpływu ani stopień gładkości powierzchni, ani jej porowatości, a tylko skład chemiczny.

Szczegółowe badania nad przyczepnością bitumu wykazały, że przyczepność bitumu do materiałów kamiennych zasadowych z reguły jest lepsza niż do materiałów kamiennych kwaśnych. Skały zasadowe wykazują własności hydrofobowe, skały kwaśne - hydrofilowe. Ustalenie stopnia przyczepności błonki lepiszcza bitumicznego do materiałów kamiennych można przeprowadzać następującą metodą opracowaną przez DORNII. Siłę przyczepności (adhezji) błonki bitumicznej do powierzchni kruszywa ustala się według pięciostopniowej skali (promocja 3 w 1).