Niszczenie konstrukcji nadziemnych

Niszczenie konstrukcji nadziemnych (rys. 1, 2, 3, 4) pod wpływem kwasów i ługów rozpoczyna się od podłóg i stykających się z nią elementów specjalnie wtedy, gdy są one wykonane niewłaściwie i z niezbyt dobrego materiału. Korozję różnych urządzeń betonowych wskutek przeciekania kwasów i aparatury (program uprawnienia budowlane na komputer).

Własności środowiska korodującego oraz warunki jego działania mogą być różne, jak różne mogą być również własności betonu. Dlatego nie można wymienić wszystkich procesów korozji przebiegających pod wpływem środowisk agresywnych. Różnorodność zjawisk korozji nie pozwala na przenoszenie wyników badań i obserwacji jednych procesów na drugie pozornie identyczne. Na przykład roztwory tych samych siarczanów przy różnych stężeniach wywołują różne procesy: jedne powodują silne zniszczenie betonu, a inne wpływają dodatnio na zwiększenie odporności betonu na korozję (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do grupy pierwszej (korozja I stopnia) zalicza się procesy korozji, które zachodzą pod działaniem wody wówczas, gdy części składowe zaprawy cementowej rozpuszczają się i są unoszone przez przeciekającą wodę. Ten rodzaj korozji występuje głównie przy filtracji wody przez przegrody betonowe. Obecność w wodzie soli nie reagujących bezpośrednio ze składnikami cementu wywołuje zwiększenie stężenia jonów w roztworze i ułatwia rozpuszczalność cementu przyspieszając tym samym korozję betonu (uprawnienia budowlane).

Do grupy drugiej (korozja II stopnia) zalicza się procesy korozji, które powstają w betonie pod działaniem wód zawierających środki chemiczne reagujące bezpośrednio ze składnikami cementu. Tworzące się przy tym produkty reakcji albo łatwo rozpuszczają się w wodzie i są przez nią unoszone, albo wydzielają się w miejscu reakcji jako masa bezpostaciowa nie posiadająca własności wiążących (program egzamin ustny). Do tej grupy można zaliczyć procesy powstające w betonie pod działaniem kwasów, soli magnezowych itp.

Odporność materiałów na korozję

W skład grupy trzeciej (korozja III stopnia) wchodzą procesy korozji, przy powstawaniu których następuje gromadzenie się słabo rozpuszczalnych soli w porach, kapilarach i innych pustych przestrzeniach w cemencie i betonie. Krystalizacja tych soli powoduje powstawanie w materiale dużych naprężeń, które powodują niszczenie struktury betonu. Przykładem takiej korozji może być działanie siarczanów, pod wpływem których następuje niszczenie betonu, wywołane wzrostem kryształków gipsu i glinosiarczanu wapniowego (opinie o programie).

W praktyce bardzo rzadko spotyka się korozję jednego stopnia. W większości wypadków występują jednocześnie trzy stopnie korozji.

Odporność materiałów na korozję określa się następującymi jednostkami:

1. procentowym ubytkiem ciężaru próbki po badaniu w środowisku agresywnym w ciągu danego okresu czasu,
2. ubytkiem ciężaru przypadającym na jednostkę powierzchni próbki (G/cm²),
3. zmniejszeniem wytrzymałości próbki po badaniu w środowisku agresywnym,
4. stosunkiem wytrzymałości na rozerwanie próbki przed badaniem do wytrzymałości tej samej próbki po przeprowadzeniu badań odporności na korozję (segregator aktów prawnych).

Próbki do badań sporządza się według odpowiednich recept. W zależności od przeprowadzanych badań nadaje się im odpowiednie kształty. Przygotowanie i badanie próbek wykonuje się w pomieszczeniach o temp. 18 20°C i wilgotności względnej powietrza poniżej 70%. Badanie czasu wiązania przeprowadza się za pomocą aparatu Vicata (PN B-04300 „Cement badanie cech fizycznych") (promocja 3 w 1).

Aparat Vicata składa się z cylindrycznego metalowego drążka I, który jest luźno prowadzony we wsporniku 2 przymocowanym do podstawy 3. Śruba 4 służy do przytrzymywania drążka 1 na dowolnej wysokości. Do drążka przytwierdzona jest wskazówka przesuwająca się wzdłuż płytki zaopatrzonej w skale 12 i 23 z podziałką milimetrową. Płytka może być zamocowana śrubami 5 na dowolnej wysokości. W otwór znajdujący się w dolnej części drążka wsuwa się trzonek 7 lub igłę 8 i przymocowuje za pomocą śruby 6.