Nowe zadania

Prócz budowy, remontów i konserwacji statków stanęły w latach powojennych przed stoczniami nowe zadania, do których należy np. powiększanie istniejących jednostek. Najłatwiej można to zrobić wydłużając statek wstawką w części ładunkowej, możliwe jest jednak również równoczesne podwyższanie kadłuba. Operacje takie, dość trudne, mogą być wykonywane w zasadzie w suchych dokach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dla należytego zrozumienia konstrukcji i obliczeń pochylni niezbędne jest pobieżne chociażby zapoznanie się z przebiegiem wodowania oraz z budową urządzeń pomocniczych, poprzez które przenosi się ciężar montowanego czy wodowanego kadłuba na pochylnię.
Kadłuby statków mogą być wodowane wzdłużnie, co zachodzi wtedy, gdy ruch ich przy wodowaniu odbywa się równolegle do ich osi, albo też poprzecznie, kiedy wodowanie odbywa się w kierunku prostopadłym do ich osi.
Każdy ze sposobów wodowania wymaga innego rodzaju pochylni i urządzeń podtrzymujących kadłub w czasie montażu i spuszczania na wodę. Wodowanie wzdłużne odbywa się na pochylniach podłużnych, wodowanie poprzeczne na poprzecznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na pochylniach podłużnych statek montowany jest w położeniu równoległym do osi pochylni, czyli prostopadle (lub czasem skośnie) do brzegu, przy czym stępka jego jest pochylona do poziomu, zgodnie ze spadkiem pochylni. Z zasady kadłub budowany jest rufą ku wodzie, tak że w czasie wodowania wykonuje ruch jak gdyby wsteczny.
Montaż statku odbywa się na tzw. podporach stałych (nazywanych również podbudową), których rozróżniamy dwa rodzaje, a mianowicie: podpory stępkowe (zwane w gwarze z niemiecka kilblokami) oraz podpory oblowe (czyli boczne) (uprawnienia budowlane). Kadłuby szersze i cięższe opiera się niekiedy jeszcze na dwu rzędach podpór dennych ustawianych w linii wzdłużników bocznych i grodzi (wzdłużnych).

Podpory stępkowe

Podpory stępkowe rozstawiane są pionowo w osi statku pod stępką, w odstępach wynoszących od 0,70 do 1,50 m (program egzamin ustny). Wysokość ich, warunkująca odstęp dna montowanego statku od powierzchni pochylni, wynosi ok. 1,20 m, co z jednej strony umożliwia robotnikom poruszanie się pod kadłubem i pracę przy budowie jego dna, z drugiej zaś pozwala potem na układanie pod kadłubem torów spustowych w innym spadku niż pochylnia robocza. Podpory te wykonywane są albo z drewna (zwykle dębowego lub 7 twardych gatunków importowanych), albo też z żeliwa lub stali.

Zależnie od materiału długość podpór stępkowych, mierzona prostopadle do osi statku, wynosi od 1,20 do 1,50 m u góry, u dołu zaś jest zwykle nieco większa. Szerokość podpór, również zależnie od materiału, waha się.w granicach Od 30 do 50 cm. Wymiary podpór nie są zresztą znormalizowane i w praktyce stoczniowej nierzadko odbiegają od wyżej podanych. Wielkość ich zależy przede wszystkim od wymiarów samego statku (opinie o programie).
Podpory drewniane składają się z kilku warstw belek (kloców) dębowych o przekroju 25×30-45×45 cm i końcach okutych stalowymi obręczami, które zapobiegają pękaniu.

Jedna z warstw środkowych otrzymuje kształty klinowe, umożliwiające w razie potrzeby wyjmowanie poszczególnych podpór w czasie montażu statku (np. w celu wykończenia dna w miejscu podpory). W tym celu także stosowane są specjalnie ukształtowane bloki patentowe. Warstwy belek związane są ze sobą i z pochylnią za pomocą opasek z płaskowników, zakładanych na wypuszczone nad powierzchnię pochylni końce zabetonowanych w niej śrub. Na pochylniach o większych nachyleniach stosuje się ukośne zastrzały dla podpór wyższych niż 1 m (segregator aktów prawnych).

Podporę drewnianą, przekrój podłużny (w kierunku osi pochylni) podpory z dolną częścią stalową i blokiem patentowym. Podpory wymagają usztywnienia w kierunku osi statku.

Zadaniem podpór obłowych jest zapewnienie stateczności montowanego kadłuba (promocja 3 w 1). Ustawia się je wzdłuż obła (wyokrąglonej dolnej krawędzi) kadłuba pod jego grodziami w odstępach większych niż odstępy podpór stępkowych, tak aby zapewniony był swobodny dostęp pod dno statku.