Nowy plac targowy

Plac zostaje zabudowany nie istniejącym dziś blokiem domów, a nowy plac targowy, o podobnym zarysie planu wyrasta poza wałami zygmuntowskimi. Zwężenie tej przestrzeni na jej odcinku południowym, w okolicy kościoła św. Krzyża, następuje w związku z nową parcelacją, lecz tuż na południe pojawia się nowy placyk przy rozwidleniu starych dróg, z których kształtują się późniejsze ulice Kopernika i Nowy Świat. Tak więc charakterystyczny kilkuczłonowy zarys przestrzenny ulicy Krakowskie Przedmieście, powstały w wyniku wyburzeń w XlX wieku, wiąże się z przemieszczeniem linii obwarowań miejskich: dwa charakterystyczne uskoki w zabudowie ulicy to ślady dwóch wynikających kolejno na jej dzisiejszym biegu placów targowych przed bramami miasta, placyk zaś końcowy to stary kształt rozwidlenia dróg warszawskich (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kralowskie Przedmieście, rozpoczynające się tuż za murami Starej Warszawy i przebiegające równolegle do krawędzi Skarpy w niewielkiej od niej odległości, nabiera szczególnego znaczenia w XVII wieku. Wschodnia strona ulicy została zabudowana najświetniejszymi pałacami kształtującymi od strony magistrali monumentalne cours d’honneur, ku rzece zaś zwracającymi swe fasady ogrodowe. Tereny poszczególnych posiadłości rozpościerały się dalej wzdłuż ku rzece, kształtując założenia ogrodowe na Skarpie i na dolnym tarasie. Później zaczęto zakładać rezydencje i na stronie zachodniej powtarzając ten sam system przestrzenny : dziedziniec - główny korpus pałacu - ogród (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obecny układ przestrzenny

Jeszcze w czasie gdy kolejne ogniwa dzisiejszego Krakowskiego Przedmieścia odgrywały rolę placów targowych, uplasowały się przy nich najpierw klasztory, później zaś kościoły Karmelitów i Wizytek. U zbiegu dróg na południowym krańcu Krakowskiego Przedmieścia stanął kościół Dominikanów-Obserwantów. W ślad za rezydencjami pałacowymi i zespołami kościelnymi powstała przy Krakowskim Przedmieściu zabudowa domów mieszczańskich oraz późniejszych pałaców miejskich wychodzących bezpośrednio swymi głównymi korpusami na linię regulacyjną ulicy (uprawnienia budowlane).

W połowie XIX wieku dzisiejsze Krakowskie Przedmieście było układem to wąskich, to rozszerzających się odcinków ulicznych. Na północ od pałacu Namiestnikowskiego nurt Krakowskiego Przedmieścia rozszczepiał się jak gdyby na 3 odnogi: jedną z nich była ulica Kozia, w środku przebiegała zasadnicza magistrala, na wschód zaś od niej - tzw. wąskie Krakowskie Przedmieście ściśnięte między dzisiejszą wschodnią pierzeją magistrali a nic istniejącym już blokiem na miejscu późniejszego pomnika Mickiewicza i skweru (program egzamin ustny). Obecny układ przestrzenny Krakowskiego Przedmieścia ukształtował się ostatecznie w wyniku wyburzeń dokonanych w r. 1863, w czasie powstania styczniowego. Inicjatorem wyburzeń był margrabia Wielopolski, który kierował się zarówno koniecznością usprawnienia komunikacji miejskiej (powiązanie dworców kolei Warszawsko-wiedeńskiej i Warszawsko-petersburskicj poprzez budujący się most Kierbedzia i Krakowskie Przedmieście), jak względami strategicznymi, a wreszcie dążnością do rozładowania nastrojów rewolucyjnych wśród biedoty warszawskiej przez uruchomienie wielkich robót publicznych (opinie o programie).

Wielopolski wysunął bardzo rozległy plan wyburzeń w rejonie placu Zamkowego, obejmujący m. in. koncepcję przebicia przez Stare Miasto arterii komunikacyjnej do Cytadeli (segregator aktów prawnych). Plan ten nie został na szczęście zrealizowany. Jedynie jego część dotycząca Krakowskiego Przedmieścia doczekała się urzeczywistnienia, i to w ujęciu przestrzennym zaproponowanym przez ówczesnego naczelnika zarządu komunikacji w Królestwie, gen. Kierbedzia. Wysuwając koncepcję wyburzenia całego bloku między szerokim a wąskim Krakowskim Przedmieściem Kierbedź miał na uwadze przede wszystkim względy komunikacyjne; zarazem jednak koncepcja jego usuwała zacieśnienie plastyczno-przestrzenne wąskich odnóg Krakowskiego Przedmieścia potęgując skalę tej czołowej wówczas arterii miasta (promocja 3 w 1).