Numer atestowy

Każdy wyrób, spełniający wymagania odpowiedniej normy lub „warunków technicznych”, znakuje się niezmywalną farbą, posługując się wzornikiem. W znakowaniu wskazuje się atestowy numer wyrobu, indeks (typ) wyrobów, znak fabryczny producenta, numer brakarza OKT, a czasami również datę produkcji. Numer atestowy składa się z dwóch cyfr oddzielonych myślnikiem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pierwsza cyfra odpowiada numerowi partii według atestu, a druga - numerowi wyrobu w tej partii. Na przykład numer atestowy 2-15 oznacza piętnasty wyrób z drugiej partii. Na podstawie numeru atestowego można według dzienników kontroli produkcji ustalić datę wyprodukowania wyrobu, wytrzymałość betonu według badań próbek kontrolnych i in (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Numer atestowy nanosi się na wyrób w procesie jego produkcji na górnej odkrytej powierzchni w jednym z naroży. Litery i cyfry indeksu pisze się tak, aby można było z nich wnioskować o roboczej pozycji wyrobu i żeby pozostawały one nie zasłonięte po montażu. Indeks wyrobu stanowi jego skróconą nazwę przyjętą według normy lub katalogu. Na przykład indeksem BD-9 oznacza się belkę dwuspadową o rozpiętości 9 m (uprawnienia budowlane).

Znak fabryczny jest umowną cechą kontrolną (pieczątką OKT), stwierdzającą zgodność wyrobu ze wszystkimi wymaganiami normy lub „warunków technicznych”. Znak fabryczny nanosi się na wyrób, jeżeli jest numer atestowy obok indeksu. Jeżeli znajduje się znak fabryczny, oznacza to, że wyrób został przyjęty przez OKT i może być wysłany do użytkownika (program egzamin ustny).

Dla każdej partii wyrobów sporządza się atest, w którym wskazuje się nazwę i adres zakładu produkcyjnego, numer partii (atestu), nazwę wyrobów wg GOST lub „Warunków technicznych” i ich umowne oznaczenie (indeks), liczbę wyrobów w partii, numer normy GOST lub warunków technicznych, datę produkcji i odbioru partii przez OKT. jak również wytrzymałość fabryczną betonu w procentach marki w chwili odbioru (opinie o programie).

Skład gotowych wyrobów żelbetowych

Atesty sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden przekazuje się odbiorcy, a drugi pozostaje w zakładzie produkcyjnym. W wytwórniach wyrobów żelbetowych organizuje się składy gotowych wyrobów przeznaczone do ich przechowywania przed wysyłką do odbiorcy.

W letniej porze składy mogą być użyte do dojrzewania wyrobów w celu uzyskania przez beton niezbędnej wytrzymałości fabrycznej. Oprócz tego na składzie gotowych wyrobów można montować konstrukcje z poszczególnych elementów, jak również usuwać drobne usterki ujawnione w wyrobach podczas ich transportu i składowania (segregator aktów prawnych).

Skład gotowych wyrobów żelbetowych jest to odkryta prostokątna dokładnie splantowana płaszczyzna o zagęszczonym podłożu pokrytym nawierzchnią drogową (najczęściej betonową). Nadany powierzchni spadek w stronę najbliższych studzienek ściekowych, rowów odpływowych itd. powinien zapewnić niezakłóconą pracę przy każdej pogodzie.

Skład wyposaża się w mechanizmy podnośno-transportowe do układania wyrobów w stosy i wykonywania prac załadunkowo-wyładunkowych. Do podstawowego wyposażenia składów zalicza się suwnice mostowe i bramowe oraz pełnoobrotowe samojezdne żurawie wieżowe. Udźwig oraz liczbę suwnic i żurawi ustala się w zależności od rodzaju i ciężaru produkowanych wyrobów, jak również od zdolności produkcyjnej zakładu (promocja 3 w 1).

Na składach przewiduje się drogi z nawierzchniami betonowymi do wywozu wyrobów. Drogi te powinny być przelotowe lub pierścieniowe z oddzielnymi wjazdami i wyjazdami. Szerokość części przejezdnej przyjmuje się z uwzględnieniem eksploatacji maszyn przewozowych z przyczepami lub specjalnych samochodów do przewozu płyt.

Przy przechowywaniu wyrobów w stosach powinny być między nimi urządzone przejazdy dla środków przewozowych i przejścia niezbędne przy załadunku i wyładunku wyrobów; odstępy między stosami powinny wykluczyć możliwość uszkodzenia wyrobów w sąsiednich stosach przy wykonywaniu czynności załadunkowo-wyładunkowych. Między pasami składowania wyrobów powinny być urządzone przejazdy poprzeczne w odległości nie większej niż 100 m jeden od drugiego.