Obciążenia budowli
Norma PN-64/B-02009 1 traktuje obciążenia budowli nieco inaczej, dzieląc je na stałe oraz zmienne, a te ostatnie na: długotrwałe, krótkotrwałe i wyjątkowe (program uprawnienia budowlane na komputer).
Do obciążeń stałych zalicza: ciężar własny danej budowli i innych znajdujących się na niej stałych konstrukcji oraz ciężar gruntów.
Do obciążeń zmiennych zalicza wszystkie obciążenia, których wartość, punkt zaczepienia lub kierunek mogą ulec zmianie.
Do obciążeń zmiennych długotrwałych będą należeć wszystkie te (oprócz obciążeń stałych), które według poprzedniego podziału zaliczono do podstawowych.
Do obciążeń zmiennych krótkotrwałych = te, które zaliczono do obciążeń dodatkowych, a za obciążenia wyjątkowe można uznać obciążenia wymienione jako specjalne. Podany podział jest mniej przejrzysty i jednoznaczny od przedstawionego poprzednio.
Norma przewiduje trzy rodzaje układów obciążeń:
- podstawowe - złożone z obciążeń stałych, zmiennych długotrwałych i jednego z możliwych krótkotrwałych (mającego najniekorzystniejszy wpływ),
- dodatkowe - złożone z obciążeń stałych, zmiennych długotrwałych i pozostałych obciążeń krótkotrwałych, jeżeli mogą występować równocześnie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
- wyjątkowe - złożone z obciążeń stałych, zmiennych długotrwałych i możliwych krótkotrwałych oraz jednego z obciążeń wyjątkowych.
Jak już wspomniano w rozdziale 3, budowle morskie narażone na działanie falowania oblicza się pod względem:
- stateczności i wytrzymałości, na działanie fali wywierającej na budowlę największą siłę Norma PN-64/B-02009. Obciążenia w obliczeniach statycznych. Obciążenia stałe i zmienne (uprawnienia budowlane).
- częstotliwości drgań własnych całej budowli lub jej części, z którą może wpaść w rezonans (a ściśle w quasi-rezonans) częstotliwość fali podchodzącej do budowli.
Siły wzbudzone przez falę
Siły wzbudzone przez falę są na ogół w małym stopniu zależne od konstrukcji budowli, natomiast w dużym od nachylenia jej ściany poddanej bezpośrednio działaniu fali oraz od parametrów fali i głębokości dna akwenu przed budowlą. Dlatego też metody ich wyznaczania mogą być omówione przed opisem stosowanych rozwiązań konstrukcyjnych.
Odwrotnie jest z wpływem quasi-rezonansu, który zależy przede wszystkim od rodzaju i rozwiązania konstrukcji. Zagadnienie to omówimy więc w rozdziałach poświęconych obliczeniom statycznym i dynamicznym falochronów i pomostów (program egzamin ustny).
Odpowiednio do parametrów mających wpływ na wartość sił wzbudzanych przez fale dzielimy metody wyznaczania tych ostatnich na dwie duże grupy:
- sił wywieranych na pionowe (lub strome) płaskie ściany budowli,
- sił wywieranych na pochyłe (płaskie lub zakrzywione) ściany budowli (opinie o programie).
Praktyczną, zwykle przyjmowaną granicę pomiędzy tymi grupami wyznacza kąt pochylenia ściany do poziomu a = 45°, chociaż jest to raczej granica umowna i pomiędzy obydwiema grupami istnieje pewne przejście ciągłe związane ze zmianami wartości współczynnika odbicia fali od ściany.
Dalej istotną różnicę stwarza fakt, czy mamy do czynienia z falą oscylacyjną czy translacyjną. Gdy na ścianę pionową natrafia fala oscylacyjna o kierunku prostopadłym do lica ściany, odbija się ona od ściany i tworzy przed nią falę stojącą. Gdy odbicie jest zupełne - wysokość fali stojącej jest dwa razy większa niż wysokość fali podchodzącej do budowli. Zachodzi to, gdy ściana wznosi się na dnie położonym głębiej niż wynosi głębokość krytyczna (segregator aktów prawnych). Fala wywiera wówczas na budowlę napór, który z uwagi na ruch orbitalny cząstek wody ma częściowo charakter dynamiczny, ale nie jest uderzeniem.
Fala translacyjna (załamana, czyli rozbita) wywiera na budowlę uderzenie dynamiczne, różniące się od naporu czasem trwania uderzenia i rozkładem ciśnień w czasie. Uderzenie to ma inny charakter i inną wartość, gdy fala załamuje się bezpośrednio u podnóża budowli, a inną gdy załamuje się z dala od niej i dochodzi do niej nad mniej więcej poziomym dnem, nie załamując się dodatkowo w jej pobliżu (promocja 3 w 1).
