Obciążenia pionowe

Obciążenia pionowe przyjmuje się zazwyczaj jako równomiernie rozłożone na całej szerokości zewnętrznej sklepienia tunelu, niezależnie od jego kształtu. Błąd, który się w ten sposób popełnia, jest nieznaczny i znajduje się w granicach dokładności obliczeń. Parcie poziome na ściany boczne tuneli zwiększa się w miarę wzrostu głębokości od powierzchni terenu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozkładowi parć bocznych ph odpowiada trapez. Przy tunelach lub budowlach podziemnych położonych na większej głębokości, tam gdzie grubość warstwy gruntu nad tunelem przekracza 5-krotną wysokość budowli, można z wystarczającą dokładnością założyć, że rozkład parcia bocznego ma kształt prostokąta, tj. że parcie poziome jest jednakowe na całej wysokości. Parcie to należy wtedy wyznaczać w średniej wielkości ph, tj. w wielkości odpowiadającej zagłębieniu środka budowli (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Obciążenie spągu tunelu pvd wyznaczamy również jako równomiernie rozłożone na całej szerokości budowli. Wielkość jego odpowiada obciążeniu stropu tunelu powiększonemu o ciężar obudowy oraz o obciążenie użytkowe w budowli. Parcie hydrostatyczne wody. Większość budowli podziemnych będzie w całości lub przynajmniej w dolnej swej części znajdować się powyżej zwierciadła wody gruntowej. Od sposobu rozwiązania stałego odwodnienia i izolacji tunelu zależy, czy parcie wody gruntowej będzie musiało być przyjęte za podstawę obliczeń statycznych obudowy (uprawnienia budowlane).

W tunelach drogowych odwodnienie tunelu następuje zwykle w ten sposób, że w ścianie obudowy robi się otwory służące jako sączki. Woda na zewnątrz obudowy tunelu jest wtedy zbierana przez warstwę z tłucznia i odprowadzana przez sączki do wnętrza tunelu, skąd odpływa kanałem zbiorczym wzdłuż tunelu, aż do jego wylotów. Parcie hydrostatyczne w przypadku takiego rozwiązania nie obciąża konstrukcji tunelu j jako podstawę do jej obliczenia statycznego należy przyjąć tylko parcie górotworu (program egzamin ustny).

Ciśnienie robocze

Rozwiązanie takie można stosować jedynie wtedy, gdy mamy do czynienia z nieznaczną ilością wód gruntowych i gdy wody tej nie musimy pompować do położonego wyżej odbiornika. Takie warunki zdarzają się zwykle przy tunelach komunikacyjnych górskich. Tunele komunikacyjne miejskie, a szczególnie tunele kolei podziemnych, zagłębione poniżej poziomu wody gruntowej, wykonuje się zwykle jako budowle o ścianach wodoszczelnych (opinie o programie).

Szczelność osiąga się przez dobór odpowiedniego materiału obudowy, np. stosując tubingi żeliwne lub żelbetowe i dokładnie uszczelniając spoiny pomiędzy poszczególnymi elementami, albo też za pomocą izolacji wodoszczelnej. W obu tych przypadkach parcie hydrostatyczne wody gruntowej musi być przyjęte jako podstawa do obliczeń statycznych obudowy, łącznie z parciem górotworu. Jako poziom zwierciadła wody gruntowej, od którego mierzy się wysokość ciśnienia hydrostatycznego, należy przyjmować zawsze najwyższy poziom wody gruntowej, jaki został stwierdzony podczas studiów hydrogeologicznych.

Jeśli w miejscu budowy tunelu istnieje kilka poziomów hydrostatycznych i warstwy wodonośne są od siebie oddzielone pokładami utworów nieprzepuszczalnych, to i wtedy też o ciśnieniu hydrostatycznym na obudowę decyduje najwyższy poziom hydrostatyczny (segregator aktów prawnych).

Podczas wykonywania robót nie można bowiem uniknąć choćby mimowolnego połączenia warstw gruntów o różnych poziomach hydrostatycznych, np. przez otwory wiertnicze lub też przez spękania i rysy powstające w górotworze w wyniku robót odspajających. Ta zasada łączenia się z najwyższym istniejącym poziomem hydrostatycznym jest szczególnie ważna wtedy, kiedy roboty tunelowe prowadzi się z zastosowaniem sprężonego powietrza.

Ciśnienie robocze tego ostatniego zawsze musi być ustalane z uwzględnieniem największego możliwego zapasu (promocja 3 w 1). Z punktu widzenia wykonawstwa robót można rozróżnić dwa główne typy konstrukcji obudowy budowli podziemnych: konstrukcje wykonywane na miejscu (monolityczne) oraz konstrukcje składane z elementów prefabrykowanych.