Obciążenia użytkowe płyt

Obecnie najbardziej rozpowszechnione są płyty PSFF dla rozpiętości 12 m i obciążeń użytkowych 1,4 kN/m² (przy ciężarze własnym 1,94-2,1 kN/m²) oraz płyty TT-40 dla rozpiętości 9, 12 i 15 m. Płyty TT-40 są produkowane od 1979 r. przez Zakład Prefabrykacji Elementów Hal Przemysłowych „Gralewo” z betonu klasy B35 (sprężenie splotami 0 7,8 mm w liczbie 44-14) (program uprawnienia budowlane na komputer). Obciążenia użytkowe płyt, zależnie od wariantu zbrojenia, wynoszą 1,64-5,0 kN/m² (przy ciężarze własnym 2,1 kN/m²). Przewidziane jest podjęcie produkcji płyt TT-60 rozpiętości 18 m dla obciążeń 1,64-3,9 kN/’m² (przy ciężarze własnym 2,75 kN/m², sprężenie splotami 0 7,8 mm w liczbie 14-24). Obecnie stosowane płyty są znacznie cięższe niż stosowane w latach 1962-65 płyty PS-Ostrów, których ciężar nie przekraczał 1,6 kN/m². Wynika to z przyjętej grubości płyty, która wynosi 30 mm (PSFF) i 40 mm (TT), podczas gdy w płytach PS-Ostrów uzyskiwano grubość 25 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Grubość płyty poniżej 30 mm wymaga jednak szczególnej precyzji w przygotowaniu mieszanki betonowej i jej formowaniu, a także dużej ostrożności przy montażu elementów.

Drugą grupę elementów dachowych - płyty kanałowe - reprezentują w naszym kraju płyty Stasa i SP; są to elementy stosowane także w prze- kryciach stropowych (uprawnienia budowlane).

Światowe tendencje rozwoju przekryć z prefabrykatów płytowo-żebrowych zmierzają do tzw. bezdźwigarowych przekryć dachów hal o średniej rozpiętości (ok. 18 m). Pod względem technologicznym postęp wyraża się stosowaniem lekkich betonów oraz splotów sprężających 0 124-18 mm w miejsce wcześniejszych pojedynczych drutów lub splotów dwudruto- wych. Różnorodne są natomiast kształty elementów masowego zastosowania. Jeden kierunek, wyrażający uproszczenia technologiczne, polega na stałym kształcie i gładkich powierzchniach bocznych elementów (program egzamin ustny).

Prefabrykaty przekryć dachowych

Umożliwia to zastosowanie form ślizgowych, lecz zwiększa ciężar własny, zwłaszcza przy rozpiętościach ponad 12 m. Drugim kierunkiem rozwoju jest wykonywanie elementów o zmiennym przekroju i stosunkowo rozbudowanej powierzchni bocznej, co wymaga pojedynczych form. Przykładem takich oszczędnych i funkcjonalnych elementów są duńskie typowe płyty dwuspadowe TT i II. Ich zaletą jest łatwość odprowadzenia wód opadowych oraz możliwość użycia płaskich elementów izolacji dachowej. Ponadto, boczne bruzdy na płaszczyznach styku podłużnego pozwalają na skuteczną współpracę sąsiednich płyt (opinie o programie).

Odrębną grupę bezdźwigarowych przekryć dachowych z elementów prefabrykowanych stanowią specyficzne pod względem wykonawstwa i montażu przekrycia faliste z powłokowych elementów IIP. Są to dwu- krzywiznowe elementy rozpiętości 15-24 m, będące w przybliżeniu wycinkiem powierzchni paraboloidy hiperbolicznej (stąd skrót HP). Zastosowanie powierzchni prostokreślnej umożliwia prostoliniowe prowadzenie cięgien i jednocześnie zmienność mimośrodu siły sprężającej. Klasyczne rozwiązania takich elementów zachowywały czysto powłokową postać, przy niewielkich zmianach grubości. Późniejsze rozwiązania w różnych krajach wprowadzały lokalne wzmocnienia powłoki żebrem centralnym lub poprzecznymi krawędziowymi pogrubieniami. Na mniejszą skalę stosowano sprężone elementy w dachach fałdowych o trapezowych lub dwuspadowych (typu V) przekrojach fałdów (segregator aktów prawnych).

Prefabrykaty przekryć dachowych nadają się do dwóch typowych ustrojów hal lub podobnych obiektów:

• dachów bezdżwigarowych przy podłużnych głównych ustrojach nośnych,
• dachów z belkowymi elementami poprzecznych ustrojów nośnych (promocja 3 w 1).

W konstrukcji dachowej belkowe elementy stanowią rozpory (dźwigary, podciągi) głównych poprzecznych ustrojów nośnych hal lub rozpory (oczepy) podłużnych ustrojów nośnych. Najczęściej wprost na nich opierają się płaskie elementy przekryć, ale spotykane są one też w przekryciach płatwiowych, zwłaszcza przy lekkich pokryciach z blach fałdowych.