Obciążenie pala

Zdjęcie w chwili podnoszenia pala pod kafar. Pal podchwycony jest linami w pewnym odstępie (około 0,3 /z, gdy h jest wysokością pala) od głowy, przez co ciężar własny, przy podnoszeniu z pozycji leżącej, wywołuje mniej więcej taki sam moment ujemny w przekroju podchwyconym liną, jak poniżej moment dodatni (program uprawnienia budowlane na komputer).

W celu zabezpieczenia głowy pala przed roztrzaskaniem pod wpływem uderzeń kafara stosuje się czapkę ochronną ze stali lanej, nakładaną przed rozpoczęciem wbijania na głowę pala. Czapka taka ma na górze i wewnątrz wkładkę drewnianą, przy czym nad wkładką wewnętrzną znajduje się warstwa piasku lub trocin, przez co uderzenia są nieco złagodzone. Pale uzwojone mogą być też wbijane bez osłony głowy. Nieznaczne uszkodzenie przy wbijaniu jest nieszkodliwe, a nawet pożyteczne, bo pozwala na łatwe połączenie wkładek pala z wkładkami konstrukcji górnej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wadą fundamentowania na palach jest konieczne oznaczenie z góry głębokości fundowania, co wymaga niekiedy bicia pali próbnych. Mimo prób okazać się mogą pale wbijane definitywnie za krótkie lub za długie. W pierwszym wypadku przedłuża się je, betonując część górną; w wypadku drugim, bardziej kłopotliwym, trzeba pal skrócić. Fal, który osiągnął grunt wytrzymały, uważa się za słup żelbetowy, zabezpieczony dostatecznie ciśnieniem bocznym pokładów przebitych przed wyboczeniem (uprawnienia budowlane). Obciążenie pala, opierającego się na gruncie wytrzymałym, wahać się może od 30 do 50 t.

W niektórych ustrojach fundamentów na palach mogą być, przy zmiennych kierunkach obciążenia budowli, pewne pale narażone na wyciąganie. Ciągnienie przenoszą wtedy w całości wkładki żelazne. W przypadku ciągnienia pala dopuszcza się obciążenie równe obciążenia pala ciśnionego. Wyciągnięciu pala przeciwdziała ciężar własny i tarcie wzdłuż ścian pala; stosowano również, dla zwiększenia oporu przeciw wyciągnięciu, miejscowe rozszerzenia pala, tworzące niejako odsadki, które w pewnych gatunkach gruntu (piasek płynny) działają korzystnie (program egzamin ustny).

Pale gotowe

Pale bywają wbijane najczęściej grupami, a każdą grupę łączy się płytą żelbetową stosownej grubości. Pale powinny być obciążone tylko siłami osiowymi. Dlatego też w przypadkach, w których wystąpić mogą, zależnie od obciążenia budowli, wypadkowe, działające bezpośrednio na pale, raz o kierunku pionowym, innym razem o kierunku ukośnym, stosuje się pale pionowe i ukośne. Zewnętrzne pale fundamentowe budowli, narażonych na parcie wiatru (wieże, kominy) są zawsze ukośne, a ukos skierowany jest na zewnątrz od osi budowli (opinie o programie).

Oprócz opisanego typu pali gotowych, wbijanych przy pomocy kafara, są również w użyciu pale, wykonywane na miejscu przeznaczenia, tj. betonowane wprost w otworach, wybijanych lub wierconych w gruncie budowlanym. Przy stosowaniu pali, betonowanych w przygotowanych poprzednio otworach, niepotrzebne jest określenie z góry długości pala, co wobec pali gotowych jest korzyścią (segregator aktów prawnych). Nadto pale, betonowane na miejscu przeznaczenia, nie powodują wstrząśnień, które, przy wbijaniu pali gotowych, mogą być niekiedy szkodliwe dla budowli sąsiednich. Poza tern omawiany typ pali nadaje się lepiej do zastosowania wtedy, gdy potrzebna ilość pali do fundamentowania jest niewielka. Natomiast pale, betonowane w otworach, muszą być wykonywane bardzo starannie, bo, przy pewnych zaniedbaniach, nastąpić mogą miejscowe niedopuszczalne zwężenia a nawet przerwanie trzona pala.

Z pośród wielu znanych typów pali, betonowanych w przygotowanych poprzednio otworach, omówimy tylko najbardziej charakterystyczne. Pale, znane pod nazwą Simplex, pomysłu inżyniera amerykańskiego Shumana, wykonywa się w ten sposób, że rurę stalową, o grubości płaszcza 2 cm, a o średnicy od 30 do 60 cm, opatrzoną u spodu luźno założonym elementem w postaci odwróconego stożka, wbija się do żądanej głębokości, wnętrze wypełnia betonem plastycznym, a po wybetonowaniu rurę wyciąga się do góry (promocja 3 w 1).