Obciążenie podstawowe

Jeśli obciążenie podstawowe jest dostatecznie małe, to człon kwadratowy w wariacji energii potencjalnej jest zawsze dodatni, niezależnie od wyboru zaburzenia. W takim przypadku nie może wystąpić żadne zaburzenie, chyba że przyłożono dodatkowe siły, które mogą wykonać pracę i zapewnić dodatkową energię (program uprawnienia budowlane na komputer). Jeśli dla jakiejś krytycznej wartości obciążenia podstawowego istnieje taki układ przemieszczeń, dla którego człon kwadratowy znika, to takie przemieszczenia mogą powstać spontanicznie, tj. równowaga sprężysta jest obojętna.

Jeśli obciążenie podstawowe zwiększa się ponad swą wartość krytyczną, to należy oczekiwać, że ten sam układ przemieszczeń da ujemny człon kwadratowy w wariacji energii. Gdy zaburzenie tego rodzaju powstaje przypadkowo, to uwolniona zostanie energia, przy czym im większe przemieszczenie, tym więcej uwalnia się energii; energia ta może być przekształcona wyłącznie w energię kinetyczną ruchu i powłoka będzie się poruszać z rosnącą prędkością oddalając się od swego początkowego stanu równowagi, który jest stanem niestatecznym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Gdzieś w pobliżu osi q₂ krzywe dla różnych 1 przecinają się od tego punktu w lewo długie powłoki mogą ulegać wyboczeniu przy mniejszym obciążeniu niż powłoki krótsze przyjmując postać wyboczenia zawierającą okręgi węzłowe. W wyniku tego ciśnienie wewnętrzne {q₂ < 0) nie zwiększa w sposób istotny obciążenia osiowego q₂, podczas gdy rozciąganie osiowe (q₂ < 0) znacznie zwiększa opór stawiany ciśnieniu zewnętrznemu (uprawnienia budowlane).

Jeśli występuje tylko jedno z obciążeń, można je wykreślić w funkcji Jja lub 1 i korzystać z k jako z parametru i w ten sposób umieścić wyniki teorii na jednym wykresie. Zrobimy to oddzielnie dla dwóch przypadków osiowego i obwodowego obciążenia (program egzamin ustny).

Zależność przy czym jako odciętą przyjęto lina = n[/.. W celu zwiększenia zakresu wartości obydwu zmiennych zastosowano skalę logarytmiczną. Wykres ten zawiera po jednej krzywej dla każdego m; dla m = 0 krzywa ma minimum po lewej stronie wykresu, a następnie wzrasta w sposób nieograniczony. Krzywa m = 1 ma podobne minimum, ale następnie osiąga maksimum i wreszcie spada do wartości q₂ = 0, gdy Ijna -» co. Wszystkie pozostałe krzywe, n 2, 3, … mają drugie minima (opinie o programie). Przy zwiększeniu ni minima te zbliżają się do siebie i wreszcie spotykają, co widać wyraźnie w przypadku m = 10. Dla jeszcze większych m minimum przesuwa się do góry i krzywe się już nie przecinają.

Rozpatrzmy teraz powłokę, której /c jest takie lub jemu podobnemu i która ma pewien ustalony stosunek IJa. W celu oceny stateczności tej powłoki należy obserwować punkty o wspólnej rzędnej q₂ z odciętymi Ijna, dla których n 1,2, 3, itd. Dopóki punkty te leżą znacznie poniżej obszaru pokrytego przez pęki krzywych, powłoka jest na pewno stateczna (segregator aktów prawnych). Gdy obciążenie, a więc i q₂ wzrasta, wszystkie te punkty przesuwają się do góry. Gdy tylko pierwszy z nich osiąga jedną z krzywych powłoka przechodzi w równowagę obojętną i może się wyboczyć. Dalsze zwiększenie obciążenia jest niemożliwe. Postać wyboczenia określona jest przez n odpowiadające odciętej punktu krytycznego i przez m odpowiadające krzywej przez ten punkt przechodzącej.

Jest rzeczą oczywistą, że w ten sposób można osiągnąć jedynie część każdej z krzywych tę część, poniżej której nie leżą inne krzywe. Wszystkie pozostałe części krzywych można natychmiast odrzucić jako nie mające żadnego wpływu na rozwiązanie zagadnienia wyboczenia (promocja 3 w 1). Krzywa o kształcie girlandy wykreślona jest w funkcji IJna. Z punktu widzenia praktyki byłoby wygodniej mieć jako odciętą l/a. W tym celu należy wykreślić kilka wariantów rozpatrywanej krzywej, jedną dla n 1, inną dla n = 2 itd.