Obcinanie pali drewnianych

Obecnie stosunkowo rzadko wykonywa się podwodne obcinanie pali drewnianych wobec szerokiego rozpowszechnienia pali żelbetowych różnych typów i dlatego zbyteczne jest bardziej szczegółowe omawianie tego tematu (program uprawnienia budowlane na komputer). Wspomnimy tylko ogólnie, że próby zastosowania pił tarczowych na osi pionowej obracanej mechanicznie ponad wodą nie można uznać za celową, ze względu na potrzebną dużą średnicę tych pił (do ścianek szczelnych, wobec małej ich grubości nieraz są one dogodne). Natomiast bardziej nadaje się do tego celu ręczna piła wahadłowa, pokazana szkicowo. Jest ona poruszana drążkami przez 2 lub 4 robotników. Zęby piły muszą być w tym wypadku szeroko rozwiedzione, a mianowicie na 5 do 8 mm.

Gdy pale miały pracować stale lub czasowo na wyciąganie, dawniej wbijano je grubym końcem ku dołowi. Obecnie wiadomo, że pale nawet bez specjalnych urządzeń wykazują dość duży opór na wyciąganie, jednakże gdy zależy na wyraźnym zapewnieniu tego oporu, wówczas można wprowadzić na pal jeden lub więcej pierścieni. Pierścień taki należy wytwarzać przez lekkie zacięcie pala na głębokość 1,5-2 cm, aby nie osłabiać zbytnio jego trzona przez wprowadzenie uzwojenia z drutu 3-5 mm i stożkowe obetonowanie, jak widać to na rysunku. Nośność pali drewnianych zwykle przyjmuje się do 25 T (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pale tego typu po raz pierwszy zastosowane zostały przez Henne- bique’a wkrótce po rozpowszechnieniu się żelbetu i dotychczas często są wymieniane pod nazwą pali syst. Hennebique’a (uprawnienia budowlane). Przekrój poprzeczny tych pali jest z zasady kwadratowy ze ściętymi z lekka narożami; bywa on również prawidłowym sześciokątem lub ośmiokątem, gdy pale występują w konstrukcji w znaczniejszej mierze ponad terenem i zależy na ich wyglądzie estetycznym.

Zbrojenie podłużne

Boki przekroju robi się najczęściej w granicach 25-40 cm, najmniejszy stosowany wymiar poprzeczny wynosi 15 cm. Zbrojenie podłużne 0 15-40 mm, strzemiona 0 5-10 mm; grubość zbrojenia podłużnego wzrasta, zależnie od wielkości przekroju pop rzecznego oraz wymaganej nośności pala (program egzamin ustny). Strzemiona najczęściej projektowane są 0 6-^-8 mm. Jak widać na rysunku, pręty podłużne odchylone są w górnej części pod kątem prostym, a więc mie są zakończane zwykłymi hakami, które sprzyjałyby rozbijaniu głowicy pala przy wbijaniu.

Strzemiona w górnym i dolnym końcu pala są znacznie zagęszczone; zagęszczenie to potrzebne jest z tego powodu, że na tych odcinkach, gdzie pale odbierają siłę uderzenia młota i gdzie następnie w znacznej mierze przekazują je na grunt, powstające naprężenia w przekroju pala mogą układać się bardzo nierównomiernie i tylko w pozostałej i części trzona można spodziewać się większej ich równomierności (opinie o programie). Odstęp między skrajem uzbrojenia i zewnętrzną stroną betonu bywa od 2 do 5 cm. Dolne ostrze pala musi mieć wzmocnienie. W dotychczasowej praktyce i zaleceniach można spotkać się z całym szeregiem różnego rodzaju wzmocnień, poczynając od specjalnych odlewów stalowych i kończąc na wprowadzaniu grubszych prętów okrągłych założonych podobnie jak płaskownik (segregator aktów prawnych). Na rysunku tym podany jest dogodny typ wzmocnienia z 4 płaskowników 10 x 50 mm zespawanych na dolnym skrzyżowaniu, gdzie wytwarzają one spłaszczenie ostrza o przekroju 5×5 cm. Są one prócz tego powiązane przez spawanie z obręczą z pręta stalowego 0 16 mm, również zespawaną. Tego rodzaju groty są proste w wykonaniu i praktyczne w stosowaniu.

Jeżeli pale wytwarzane są z normalnego cementu portlandzkiego, to nie należy wbijać ich wcześniej niż po 28 dniach od czasu wykonania (promocja 3 w 1). Pali wykonanych z cementu glinowego można używać już po 2 dniach po zabetonowaniu. Bardzo korzystne jest betonowanie pali z użyciem wibratorów. Pale w ten sposób wytwarzane są w Holandii i uzyskują dużą zwartość po zabetonowaniu, znacznie ułatwiającą przenoszenie ich za pomocą żurawi ze stołów na plac, gdzie później leżą przez okres twardnienia.