Objawy choroby kesonowej

Objawy choroby kesonowej występują najczęściej w ciągu godziny po zakończeniu wyśluzowania. Nie należą jednak do rzadkości przypadki, gdy następuje to w późniejszym czasie po upływie kilku godzin.
Leczenie chorób kesonowych polega na poddawaniu chorych ponownemu działaniu sprężonego powietrza w śluzie leczniczej. Działanie lecznicze takiej rekompresji polega na rozpuszczeniu pęcherzyków gazu znajdujących się w naczyniach krwionośnych.

Poddając następnie chorego długotrwałej dekompresji usuwa się stopniowo z organizmu nagromadzony tam azot.
Przy rekompresji spręża się powietrze tak długo, aż nie ustąpią objawy chorobowe (program uprawnienia budowlane na komputer). Wymaga to zastosowania znacznie wyższego ciśnienia niż to, przy jakim nastąpiło zachorowanie. Zazwyczaj w śluzach leczniczych spręża się powietrze do 3-5 at n w zależności od objawów chorobowych i ciśnienia roboczego w kesonie. W ciśnieniu tym chory przebywa ok. 20-30 min, po czym wyśluzowuje się go z szybkością 2-3-krotnie mniejszą od normalnej.
Jednocześnie z rekompresją leczniczą stosowane są przy leczeniu chorób kesonowych ciepłe kąpiele, naświetlania, masaże oraz leczenie farmakologiczne. Ciężkie przypadki chorobowe wymagają leczenia klinicznego.

Oprócz chorób kesonowych wywołanych nasyceniem organizmu azotem, występują również w sprężonym powietrzu zachorowania spowodowane różnicą ciśnień pomiędzy tkankami organizmu. Narażone są na to błony bębenkowe w uszach ze względu na dużą różnicę w przepustowości zewnętrznych i wewnętrznych przewodów słuchowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W czasie kompresji powstaje różnica ciśnień pomiędzy jedną a drugą stroną błony bębenkowej wskutek wolniejszego dopływu powietrza przez trąbki słuchowe łączące gardło z uchem środkowym. Powoduje to ucisk na błony bębenkowe, które wyginają się w kierunku ucha środkowego.

Doprowadzić ta może do uszkodzenia lub rozerwania błony bębenkowej (uprawnienia budowlane).
Przy dekompresji ciśnienie w zewnętrznym przewodzie słuchowym spada szybciej niż w trąbkach słuchowych, co powoduje falowanie błony bębenkowej. Nie powoduje to jednak żadnych ujemnych skutków dla ucha.

Szybkość kompresji

Choroby kesonowe występują zwykle tylko przy wyższych ciśnieniach przekraczających l,3-r-l,5 at n. Wraz ze wzrostem ciśnienia wzrasta też i liczba zachorowań. Przy ciśnieniu poniżej 2 at n liczba zachorowań w stosunku do liczby przeprowadzonych kompresji nie przekracza zazwyczaj ułamka procentu (program egzamin ustny). Przy ciśnieniu zaś od 2 do 3 at n wynosi ona już ok. 1%, a przy wyższym ciśnieniu dochodzi do kilku procent. Poniżej 1,3 at n przypadki chorób kesonowych nie występują w ogóle. Przy takim bowiem ciśnieniu normalnie zdrowy organizm ma zdolność usunięcia przez płuca całej ilości azotu nagromadzonego w organizmie.
Schorzenia uszne spowodowane małym udrożnieniem trąbek słuchowych mogą występować bez względu na wysokość nadciśnienia (opinie o programie).

Występowanie chorób kesonowych może być wydatnie zmniejszone przez zastosowanie odpowiednich środków ochronnych zapewniających bezpieczeństwo pracy w kesonach. Środki te mają charakter profilaktyczny i sprowadzają się do:
a) doboru odpowiednio zdrowych ludzi do pracy w kesonie,
b) ograniczenia wielkości ciśnienia przy robotach kesonowych,
c) ograniczenia czasu przebywania pod sprężonym powietrzem,
d) ścisłego przestrzegania czasu dekompresji,
e) stworzenia higienicznych warunków pracy i życia dla kesoniarzy i otoczenia ich specjalną opieką lekarską (segregator aktów prawnych).

Polskie przepisy dotyczące bezpieczeństwa pracy w kesonach regulują te zagadnienia, ustalając dla punktów b), c) i d) następujące normy. Przy ścisłym przestrzeganiu przepisów bezpieczeństwa oraz prowadzeniu regularnego, zdrowego i trzeźwego trybu życia, przy dobrym odżywianiu - ryzyko występowania chorób kesonowych znacznie maleje.

Decydujące tu jednak ma znaczenie długotrwałość dekompresji, a także w pewnym stopniu i sposób jej przeprowadzenia (promocja 3 w 1). Szybkość natomiast kompresji nie wywiera żadnych ujemnych skutków dla organizmu. Jest ona uwarunkowana jedynie zdolnością wyrównywania ciśnienia z obydwu stron błony bębenkowej ucha.