Objętość pustek międzyziarnowych

W tłuczniu perlitowym dopuszczalna jest zawartość ziaren większych i mniejszych od wymiarów granicznych frakcji w ilości nie większej niż 15% wagowo. W stosunku do sztucznych kruszyw porowatych wysuwa się również wymagania co do kształtu ziaren, mrozoodporności, wodochłonności i szereg innych, zależnie od surowców i sposobu produkcji kruszyw. Właściwości skał porowatych, stanowiących surowiec wyjściowy dla lekkich kruszyw porowatych, zmieniają się w szerokich granicach. Objętość pustek międzyziarnowych w tłuczniu frakcjonowanym, otrzymanym z tych skał, wynosi 50-65% (program uprawnienia budowlane na komputer).

Piaski porowate dzieli się wg wielkości ich ziaren na dwie frakcje: drobną - do 1,2 mm, i grubą - od 1,2 do 5 mm. Ciężar nasypowy piasku, uzyskanego przez kruszenie żwiru keramzytowego, przewyższa 1,8-4-2 razy ciężar tego żwiru. Lepszy jakościowo jest piasek keramzytowy otrzymany w reaktorach z warstwą wrzącą. Ciężar nasypowy takiego piasku wynosi 600-4-700 kG/m³, wytrzymałość na ściskanie w cylindrze 65-4-70 kG/cm² (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Według ciężaru objętościowego nasypowego w kG/m⁸ rozróżnia się marki piasku perlitowego 100, 150, 200 i 250. Łączna wielkość produkcji lekkich kruszyw sztucznych wynosiła w 1970 r. 14 min m⁸, z tego produkcja keramzytu wynosiła 80%, agloporytu - 4,7%, pumeksu żużlowego - 9,3% i perlitu spęcznionego - 2%. Wydobycie naturalnych kruszyw’ porowatych głównie w Ormiańskiej SRR wynosiło ok. 2,0 min m³ rocznie. W przyszłości wydobycie kruszyw porowatych różnych rodzajów znacznie zwiększy się (uprawnienia budowlane).

Dla podwyższenia jakości keramzytu i agloporytu duże znaczenie ma uzyskanie szczególnie lekkich i o wysokiej wytrzymałości ziaren kruszywa jednorodnej struktury i kształtu kulistego. Skład betonu lekkiego wygodniej jest wyrażać we wskaźnikach objętościowych, ponieważ ciężar objętościowy kruszyw porowatych użytych do betonu lekkiego zmienia się w dużych granicach (program egzamin ustny).

Różnorodność rodzajów betonów lekkich

Dla określenia składu betonu lekkiego zakładana jest marka projektowa betonu lub jego wytrzymałość w określonym czasie, z uwzględnieniem ustalonych warunków technologicznych twardnienia, ciężar objętościowy oraz struktura, a dla betonu o strukturze szczelnej i poryzowanej - ciekłość lub plastyczność mieszanki betonowej. Różnorodność rodzajów betonów lekkich, kruszyw porowatych i ich właściwości utrudnia opracowanie jednej metody oznaczania ich składu. Jednakże niektóre zależności, które zostały rozpatrzone przy oznaczaniu (opinie o programie).

Dla osiągnięcia wymaganego ciężaru objętościowego betonu lekkiego zmniejsza się - niezależnie od stosowania odpowiedniego grubego kruszywa porowatego - objętość względną i ciężar objętościowy zaprawy przez zastosowanie bardziej lekkiego kruszywa drobnego, ograniczenie zużycia cementu (przez zwiększenie jego aktywności) lub zmienia strukturę betonu. Zużycie cementu w betonach lekkich nie- zbrojonych powinno wynosić co najmniej 120 kg/m³, w zbrojonych konstrukcyjno-termoizolacyjnych - nie mniej niż 200 kg/m³, a w betonach konstrukcyjnych - nie mniej niż 220 kg/m³ (segregator aktów prawnych).

W odróżnieniu od betonów zwykłych, w betonach lekkich nawet niskich marek zaleca się stosować cementy o wysokich wytrzymałościach. Zużycie cementu do betonu lekkiego zależy od uziarnienia mieszanki kruszywowej. Przy stosowaniu kruszyw frakcjonowanych spełniających wymagania GOST-u zaleca się przyjąć ich wzajemny stosunek według. Należy przy tym pamiętać, aby ciężar objętościowy kruszywa porowatego o przyjętym składzie granulometrycznym odpowiadał optymalnemu ciężarowi objętościowemu dla betonu lekkiego danej marki. Mniejszą zawartość grubej frakcji piaskowej (1,2-P5,0 mm) przyjmuje się przy użyciu piasku porowatego otrzymanego przez kruszenie skały. Silnie rozwinięta powierzchnia jego ziaren wpływa na zwiększenie zużycia cementu i pogorszenie podatności na formowanie mieszanki betonowej (promocja 3 w 1).