Objętość ziarn grubszych

Wzrost ścisłości kruszywa w miarę wzrostu rozmiarów dodawanych ziarn. Jest to zupełnie zrozumiałe, gdyż jak już widzieliśmy, grubsze ziarna wypychają z mieszanki mniejsze ziarna o takiej objętości pozornej, ile wynosi absolutna objętość ziarn grubszych. Ale wzrost ścisłości jest stosunkowo tylko nieznaczny, jeżeli mieszamy ze sobą tylko różne frakcje samego żwiru (program uprawnienia budowlane na komputer). Natomiast rośnie ścisłość, jeżeli zmieszamy ze sobą żwir i piasek, gdzie mieszanka nr 4 ma skład odpowiadający krzywej Fullera.

Przykład jamistości żwiru złożonego z 3 frakcji G3//32, 32//19 i 19//6 mm w różnych proporcjach w układzie wykresu trójskładnikowego. Widzimy, że największą ścisłość (64%) ma kruszywo A, składające się z 50% frakcji 19//6 + 50% 63//32 mm, czyli kruszywo pozbawione średniej frakcji. Kruszywo B = 40% 63/732 + 40% 32//19 -I- + 20% 19//6 mm ma ścisłość 60% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Na podstawie wyżej wymienionych doświadczeń możemy zgodnie z teorią stwierdzić, że ścisłość kruszyw zmieszanych z kilku frakcji jest zawsze większa niż ścisłość poszczególnych frakcji. Poza tym rośnie ścisłość ze wzrostem wielkości ziarn w mieszance. Natomiast najściślejsze mieszanki otrzymujemy, jeżeli mieszamy dwie frakcje o bardzo różnej wielkości ziarn tak, aby drobniejsza frakcja wypełniła z pewnym nadmiarem jamy większej frakcji. Tak np. R. Val- lette otrzymał przez zmieszanie z sobą 6 frakcji ciągłych (uprawnienia budowlane).

Mieszanki betonowe są na ogół mieszankami bardzo ścisłymi, bo cement, piasek i kamieniwo różnią się między sobą o dostatecznie wielki wymiar poszczególnych ziarn. Jamistość piasku i pyłu zależy również od ich wilgotności. Jak wiemy z rozdz. 5, piasek układa się najluźniej przy ok. 3-5% wilgoci. Ale fakt ten nie ma dla teorii betonu większego znaczenia, gdyż zawartość wody w betonie jest dostatecznie duża (z wyjątkiem konsystencji wilgotnej),
aby piasek układał się możliwie najściślej, poza tym swoboda jego ruchów jest skrępowana przez kamieniwo (program egzamin ustny).

Różnorodności kruszyw

Jak zaznaczyliśmy na wstępie ścisłość stosu kruszywowego Sk może być doprowadzona przy użyciu pyłów do prawie Sk 1,0. Ale taka ścisłość byłaby nadmierna, bo musi pozostać miejsce na cement lub zaczyn, mieszczący się w jamach. Toteż ścisłość powinna wynosić maksymalnie Sk ^ 0,8, a wg Wł. Kuczyńskiego 0,82-T-0,83. Optymalne Sk zależy od zaprojektowanej zawartości cementu i wody w betonie.
Z powodu dużej różnorodności kruszyw i spoiw, a bardziej jeszcze z powodu wpływu wilgotności i różnorodności sposobu stłoczenia materiałów w betonie, trudno podać dla nich dokładniejsze liczby ścisłości s. Przy tym dla materiałów gruboziarnistych wpływ wilgotności i stłoczenia jest zresztą nikły (opinie o programie).

Danych liczbowych odnośnie do s znajdujemy w literaturze bardzo dużo, ale są one bardzo rozbieżne.
Mówiąc wyżej o ścisłości lub jamistości stosu okruchowego, mieliśmy na widoku masę nieograniczoną. W praktyce masa jest prawie zawsze ograniczona, bądź w naczyniu pomiarowym, bądź w formie (segregator aktów prawnych).
Zagadnienie przedstawiliśmy wyżej w bardzo dużym streszczeniu pracy A. Joisela.

Warto tu jeszcze dodać, że autor ten stwierdził, że sam cement ze wzrostem dodatku wody spulchnia się tym więcej, im jest bardziej miałki. Inaczej mówiąc, ze wzrostem miałkości wzrasta trudność zagęszczania, co świadczy o tym,, że cement nie może być uważany za taki „smar”, za jaki się go potocznie uznaje.

Według autora największa ścisłość cementu w zaczynie występuje dla /B = 700-f-6300 cm2/g przy co = 0,25-0,35 (wyższe co dla większej miałkości). Podobne doświadczenie jak A. Joisel przeprowadził M. Buisson, z podobnymi wynikami. Wszędzie zresztą występuje analogia (wilgotność piasku) (promocja 3 w 1).