Obliczenie wzdłużnie

Dla powłok długich uwzględnienie momentów skręcających oznacza konieczność wprowadzenia nieznacznej poprawki, podczas gdy dla powłok krótkich możemy uzyskać znaczną redukcję wartości M,_p. Różnica ta stanie się zrozumiała na podstawie następującego rozumowania. Jeżeli został obliczony bez uwzględnienia innych momentów, to linie tworzące, na których M_v przyjmuje najwyższe wartości, podzielą powłokę na pewną liczbę pasm walcowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Szerokość pasma b jest odległością między tworzącymi, zaś ich długość l jest długością powłoki. Momenty na przeciwległych brzegach pasma praktycznie są zawsze odwrotnych znaków. Istnienie momentów wskazuje na to, że obciążenie zewnętrzne działa na pasmo powodując skręcanie. Temu skręcaniu przeciwdziałają momenty Mę,, jak również i powiązanie pasma z przeponą. Ten drugi czynnik jest tym bardziej istotny, im bardziej szerokość pasma jest większa w porównaniu do jego długości. Przy powłokach długich b jest zazwyczaj małe w porównaniu do l, natomiast powłoki krótkie mają stosunkowo bardzo szerokie pasma (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zagadnienie tu omawiane możemy porównać do obliczenia płyt prostokątnych. Jeżeli stosunek długości do szerokości płyty jest duży, przyjmujemy, że całe obciążenie przenosi się przez krótszą rozpiętość. Odwrotnie, gdy płyta zbliżona jest do kwadratu, uważamy, że momenty rozkładają się we wszystkich kierunkach (uprawnienia budowlane).

W związku z tym możemy wprowadzić do teorii nośności granicznej powłok walcowych następujące twierdzenie: obliczenie powłok długich należy podzielić na obliczenie wzdłużnie i obliczenie łuku powłokowego, natomiast obliczenie powłok krótkich na obliczenie wzdłużnie i płyty. Paragraf 1.7.7 podaje sposób przeprowadzenia takiego podziału za pomocą fikcyjnego obciążenia (program egzamin ustny).

Wobec tego, że w powłokach krótkich znak momentu zginającego zazwyczaj zmienia się kilkakrotnie z plusa na minus, odginanie zbrojenia zgodnie ze zmianą znaku może praktycznie nastręczać pewne trudności, dlatego też niejednokrotnie umieszczamy zbrojenie w środku grubości płyty, gdzie może ono przenosić jednakowe momenty zarówno dodatnie jak i ujemne. Nie należy jednak stosować tego wówczas, gdy nieregularność kształtu powłoki lub warunki obciążenia mogą znacznie zmienić wielkości momentów (opinie o programie).

Założenia teorii nośności granicznej

Zbrojenie na ścinanie w powłokach długich należy ustalać, rozpatrując działanie kratowe, z pominięciem działania łukowego. Jednak w strefie krawędziowej powłoki krótkiej może istnieć również działanie łukowe, np. wzdłużnica ściskana może być zakrzywiona. Ponieważ działanie łukowe może mieć znaczny wpływ na momenty w powłoce, zagadnienie to wymaga dalszych studiów. Dopóki nie będziemy mieli wyników takich badań, wskazane wydaje się projektowanie zbrojenia na ścinanie, opierając się na działaniu kratowym w taki sam sposób, jak i dla powłok długich (segregator aktów prawnych).

Bardzo wskazane byłoby przeprowadzenie badań doświadczalnych w celu upewnienia się co do słuszności zaproponowanej teorii nośności granicznej, tzn. do potwierdzenia założeń plastycznego zachowania się konstrukcji. Założenia teorii nośności granicznej przyjęto przy rozpatrywaniu następujących zagadnień dla powłok krótkich:

• ustalenie stosunku sił rozciągających do sił zginających,
• rozdział sił normalnych N_x w obrębie poszczególnych stref rozciąganych i ściskanych,
• wybór odległości między różnymi strefami rozciąganymi i ściskanymi,
• obliczenie momentów zginających w przekrojach poprzecznych statycznie niewyznaczalnych (lub układów statycznie niewyznaczalnych wzdłużnie),
• obliczanie działania płytowego powłoki,
• obliczanie powłok ciągłych.

Pozycje a), b), c) i e) zostały omówione powyżej. Pozycja d) znana jest z teorii powłok długich; dla powłok krótkich należałoby rozważyć możliwość istnienia układów ze wzdłużnicami statycznie niewyznaczalnymi; zagadnienie to jest omówione w dalszym ciągu w związku z różnymi zakłóceniami. Wykorzystanie plastyczności w poz. f) jest analogiczne z obliczeniem długich powłok ciągłych (promocja 3 w 1). W wyniku założenia plastycznego zachowania się materiału teoria nośności granicznej daje bardziej ekonomiczne rozwiązania aniżeli teoria sprężystości.