Obliczone naprężenie

Obliczone naprężenie należy porównać z granicą wytrzymałości betonu na rozciąganie przy zginaniu (obliczaną z wzoru empirycznego i sprawdzaną na budowie przy łamaniu beleczek próbnych), aby wykazać wystarczający współczynnik pewności, którego wielkość zależna jest od stopnia dokładności rachunku. W przypadku uwzględnienia w nim np. także naprężeń od wpływów termicznych współczynnik ten można obniżyć (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wziąwszy pod uwagę zróżnicowanie obciążeń dla różnych powierzchni DS można zalecić stosowanie jednej wielkości współczynnika pewności n: dla klasy technicznej DS S, I i II dla klas pozostałych
W przypadku uwzględnienia w rachunku wszystkich niekorzystnie działających wpływów na DS można te wielkości obniżyć o 0,1. Obniżony współczynnik pewności ma za zadanie zabezpieczyć nawierzchnię od skutków błędów wykonawstwa (np. zmniejszona grubość płyty, wynikająca z przyjętych tolerancji, niejednorodność betonu), niedokładności pomiarów, odchyłki właściwości materiałów od standardów i od innych nie dających się przewidzieć wpływów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W amerykańskiej praktyce stosuje się dla końcowych odcinków DS współczynnik pewności w granicach 1,7 do 2,0, a dla środkowych odcinków - 1,25 do 1,5. Ta mała wielkość tłumaczy się mniejszym obciążeniem tych odcinków, co w niniejszym opracowaniu zostało już uwzględnione.

Stosowanie wysokich współczynników pewności (np. 2,0) pociąga za sobą nieracjonalne wydatki i nie zachęca do prawidłowych badań podłoża ani też do wnikliwego opracowywania projektu oraz do starannego przeprowadzania i nadzorowania robót. W celu zbadania nośności nawierzchni wykonywa się szereg prób polegających na obciążaniu jej za pomocą tarczy stalowej, np. o średnicy 30 cali lub mniejszej (a zatem o powierzchni do 707 cali kwadratowych, czyli zbliżonej do powierzchni śladu koła z ciężarem równoważnym dla czterokołowej goleni) i stwierdzeniu obciążenia niszczącego, to jest wywołującego ukazanie się rys (uprawnienia budowlane). Prób takich wykonywa się dla jednej DS co najmniej 20 i po opracowaniu statystycznym ustala się ciężar niszczący. Do próby wybiera się najsłabsze miejsca na płytach, np. w narożach przy szczelinach na całą grubość i nieuzbrojone dyblami.

Ciężar statyczny

Jeśli próby wypadną w czasie mokrej jesieni lub wiosny, przyjmuje się współczynnik pewności 1,5, jeśli latem - 1,75 do 2,0, w zależności od stanu wilgotności podłoża. Przez podzielenie statycznego ciężaru niszczącego przez współczynnik pewności otrzymuje się bezpieczne obciążenie dla badanej DS (dla końców DS otrzymuje się 100%, a dla środka 80%) (program egzamin ustny).

Ponieważ do ruchu na DS mogą być dopuszczone samoloty o różnej charakterystyce, należy zestawić je ze znalezionym ciężarem bezpiecznym.
Metodę w tym zakresie opracowano w Anglii i nazwano „Load Classification Number”, w skrócie LCN (opinie o programie).

Wykonując szereg doświadczeń z tarczami o różnych średnicach zaobserwowano zależność pomiędzy obciążeniami niszczącymi i powierzchniami styku tarcz z nawierzchnią. Zależność ta, utrzymująca się dla powierzchni styku w granicach od 1300 do 4500 cm2, pozwala na sporządzenie wykresu linii krzywych, które zostały przyjęte jako baza porównawcza wytrzymałości nawierzchni z charakterystyką obciążeń goleni samolotu (segregator aktów prawnych). Dla ułatwienia określeń przyjęto, że do nawierzchni odnosić się będzie niemianowana liczba nazwana LCN nawierzchni, a do samolotu analogicznie - LCN samolotu. W celu znalezienia tych liczb można posłużyć się wykresem. Jeśli LCN nawierzchni wypadnie większe od LCN samolotu, to może być on dopuszczony do sprawdzanej DS.

Aby wyszukać z rysunku 1-236 LCN nawierzchni, odcina się na osi x wielkość obciążenia bezpiecznego i na przecięciu się pionowej wyprowadzonej z tego punktu z prostą pochylą oznaczającą powierzchnię styku otrzymuje się punkt charakteryzujący LCN nawierzchni, którego wielkość otrzymuje się przez interpolację między dwiema krzywymi oznaczającymi LCN w dziesiątkach (promocja 3 w 1).