Obróbka termiczna

Obróbka termiczna dojrzewającego betonu musi być prowadzona w środowisku o odpowiednio wysokiej wilgotności względnej, aby kondensacja wody w kapilarach uzupełniała jej szybki ubytek spowodowany przyspieszonym przebiegiem reakcji cementu z wodą zarobową (program uprawnienia budowlane na komputer).

Warunki takie zapewnione są przez ogrzewanie betonu w atmosferze pary wodnej nasyconej. Stan nasycenia pary wodnej jest warunkiem niezbędnym, warto bowiem pamiętać, że para przegrzana jest medium suszącym.
Stosowanie pary wodnej przy ciśnieniu normalnym (atmosferycznym) ogranicza temperaturę ogrzewania betonu teoretycznie do 100?C, a praktycznie górna granica ogrzewania leży o kilka stopni niżej. Postępowanie takie, a więc poddawanie wyrobów betonowych działaniu nasyconej pary wodnej przy normalnym ciśnieniu, stosuje się często; nosi ono nazwę naparzania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przyspieszenie hydratacji cementu przez ogrzewanie betonu do temperatur sięgających 100°C, a więc przez stosowanie naparzania jest znaczne, ale dla wielu celów niewystarczające. Radykalniejsze przyspieszenie twardnienia betonu jest możliwe przez ogrzanie go do temperatury powyżej 100°C - praktycznie w zakresie 100-P200 C. Zachowanie warunku pełnego nasycenia pary wodnej w tak wysokich temperaturach wymaga jednak prowadzenia procesu w podwyższonych ciśnieniach, a więc w warunkach autoklawizacji.

Należy jednak podkreślić, że autoklawizacja betonu wykazuje bardzo istotne strony ujemne, które dotyczą nie tylko tego faktu, że trzeba ją ograniczyć do stosunkowo niewielkich elementów prefabrykowanych (tą samą wadą, choć w nieco mniejszej mierze, obciążone jest także naparzanie) (uprawnienia budowlane). Bliższa analiza porównawcza wykazuje, że naparzanie dojrzewającego betonu ma w stosunku do autoklawizacji pewne zalety, dotyczące zarówno ekonomiki, jak i jakości produktu.

Naparzanie jest w swojej istocie operacją stosunkowo prostą i wymaga urządzeń mniej skomplikowanych niż wysokociśnieniowe instalacje do autoklawizacji. Naparzanie parą wykonuje się w tunelach lub komorach, a nawet kanałach przykrytych na tyle szczelnie, aby uniknąć straty pary wprowadzanej do tych urządzeń i zapewnić równomierny rozkład temperatury i wilgotności we wspomnianych przestrzeniach roboczych (program egzamin ustny).

Proces hydratacji cementu

Przy odpowiednio szczelnych i izolowanych formach można uniknąć stosowania pary do naparzania. Zachowując stosunkowo wysoki współczynnik wodno-cementowy można ograniczyć się do wstępnego ogrzania składników betonu (czasem przez wprowadzenie pary do betoniarki) (opinie o programie). Gorąca mieszanka betonowa ułożona w szczelnych bądź szczelnie przykrytych formach nie traci wody i nie tylko nie stygnie, ale nawet ogrzewa się dodatkowo wskutek wydzielającego się ciepła hydratacji cementu.
Dobre wyniki daje także ogrzewanie za pomocą form, których ściany zaopatrzone są w grzejniki elektryczne lub w wężownice prowadzące ciecz grzejną.

Stosuje się też elektryczne ogrzewanie za pośrednictwem ułożonej w formach stali zbrojeniowej, a także bezpośrednie ogrzewanie mieszanki betonowej znajdującej się w formie. Warunkiem jest stosowanie prądu zmiennego, ponieważ prąd stały zakłócałby proces hydratacji cementu zjawiskami elektrolitycznymi (segregator aktów prawnych).
Praktyczna jest również metoda polegająca na wstępnym dojrzewaniu betonu w normalnych warunkach przed rozformowaniem, a następnie naparzanie gotowych, wstępnie stwardniałych prefabrykatów już po ich wyjęciu z form.

Należy też wspomnieć o proponowanej w 1973 r. francuskiej metodzie ogrzewania betonu działaniem fal elektromagnetycznych o długości rzędu centymetrów.
Niektórzy badacze wypowiadali pogląd, że naparzanie do temperatury rzędu 70-100 C daje wytrzymałości niższe od naparzania w zakresie 40-P60 C.

Poglądy te nie potwierdziły się, ale nie można zaprzeczyć, że dążenie do utrzymania temperatury naparzania wyższej od ok. 8(PC połączone jest z trudnościami związanymi z zapewnieniem pełnego nasycenia pary wodnej w całej przestrzeni roboczej (promocja 3 w 1).. Lokalne spadki nasycenia pary, a więc lokalne jej przegrzanie może być przyczyną niepowodzenia naparzania.