Obróbka termiczna betonu

Obróbkę termiczną betonu przeprowadza się, po szczelnym przykryciu formy hermetycznymi nakrywami, przez doprowadzenie pary elastycznymi wężami. Cykl obróbki termicznej w parze wynosi 12 godzin (program uprawnienia budowlane na komputer).

Produkcja na torze według powyższej technologii wynosi np. 13 600 m3 belek podsuwnicowych o długości 9 m. Rozwiązanie technologiczne, zostało zaprojektowane (przez Biprodex) w r. 1967 do produkcji strunobetonowych wiązarów w wytwórni prefabrykowanych elementów znormalizowanych hal przemysłowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W wytwórni produkowane są dźwigary o długości 18 m, wysokości 1,4 m, ciężarze 7 T, zbrojone strunami 7 0 2,5 mm. Produkcja odbywa się na dwóch torach naciągowych o dwóch nitkach. Na każdej nitce wykonuje się cztery dźwigary. Dźwigary są wytwarzane w formach koszulkowych z blachy, o bokach uchylnych i spodzie przymocowanym na stałe do podłoża. Odchylanie i zamykanie boków odbywa się za pomocą urządzenia śrubowego (uprawnienia budowlane).
Zbrojenie w postaci wiązki strun z założonymi zaciskami montowane jest na stole zbrojarskim. Zbrojenia te przenoszone są następnie do form przez dwa wciągniki przejezdne o udźwigu 2X5 T, poruszające się po torach umieszczonych na obydwu końcach nawy produkcyjnej. Strzemiona w postaci siatek montowane są bezpośrednio w formie.

Wypełnianie formy mieszanką betonową odbywa się za pomocą zasypnika samojezdnego o pojemności około 6 m3, wystarczającej na zabetonowanie dwu dźwigarów. Beton zagęszcza się wibratorami przyczepnymi. Obróbkę termiczną betonu przeprowadza się parą doprowadzaną do form koszulkowych. Cykl obróbki termicznej trwa dwanaście godzin (program egzamin ustny).

Rozformowanie elementów obejmuje następujące czynności:
- rozchylenie boków form i zerwanie przyczepności betonu,
- przecięcie strun i przeniesienie sprężenia na beton,
- transport elementów na plac składowy.

Struny przecina się stalową tarczą karborundową o średnicy 800 mm (opinie o programie).
Praca prowadzona jest na trzy zmiany. Na każdej zmianie pracuje sześciu robotników; cała załoga wynosi osiemnaście osób. Ponadto w rozwijalni strun znajdującej się w końcowej części nawy produkcyjnej pracuje po dwu robotników na każdej zmianie (segregator aktów prawnych).

Elementy płytowe

Elementy płytowe o przekroju prostokątnym pełnym, a także i elementy wielkoblokowe produkowane są różnymi metodami technologicznymi. Najbardziej rozpowszechnione w produkcji elementów wielkowymiarowych i średniowymiarowych są następujące metody technologiczne:
- w pojedynczych formach pionowych,
- w podwójnych formach pionowych,
- w bateryjnych formach pionowych,
- w formach uchylnych,
- w formach poziomych,
- bezformowa ślizgowa.

Technologia produkcji w pojedynczych formach pionowych znajduje zastosowanie przede wszystkim do wykonywania elementów blokowych średnio- i wielkowymiarowych, zaś technologie produkcji w bateryjnych formach pionowych - do wykonywania elementów wielkopłytowych stropowych i elementów ściennych wewnętrznych. Technologia produkcji w formach uchylnych rozpowszechniła się w wykonawstwie elementów wielkopłytowych ścian zewnętrznych osłonowych, wielowarstwowych. Podobnie technologia wykonywania prefabrykatów w formach poziomych ma zastosowanie przede wszystkim w produkcji elementów wielkopłytowych stropowych, zarówno jedno- jak i wielowarstwowych, a ponadto w produkcji płyt ściennych i dachowych.
Pojedyncze formy pionowe stosowane są przede wszystkim do wytwarzania bloków ściennych oraz elementów płytowych jednowarstwowych o takich stosunkach grubości do wysokości, które umożliwiają zdjęcie ścian bocznych formy bezpośrednio po uformowaniu tych elementów oraz zapewniają ich stabilność w położeniu pionowym (promocja 3 w 1).

Produkcja odbywa się na linii produkcyjnej o posadzce betonowej ograniczonej suwnicą bramową. Po uformowaniu i zagęszczeniu elementu boczne części formy są odejmowane, a rozformowany element pozostaje na dolnej płycie formy, spełniającej rolę podkładki na okres kilku dni dojrzewania naturalnego.
Metoda produkcji w pojedynczych formach pionowych ma następujące zalety:
- nie wymaga obudowy powierzchni produkcyjnej,
- zajmuje niewielką powierzchnię produkcyjną,
- nie wymaga zbrojenia elementów na momenty zginające w czasie produkcji,
- umożliwia wysoką rotację form,
- cechuje się dużą wydajnością i małym nakładem robocizny.

Wymienione zalety kwalifikują tę metodę jako szczególnie ekonomiczną w wytwórniach poligonowych.
Wadami tej metody są: uzależnienie ciągłości produkcji od warunków atmosferycznych, trudność w utrzymaniu założonych tolerancji wymiarowych oraz konieczność wykańczania elementów na budowie (otynkowania itp).