Obserwacje budowli w czasie

Oprócz badania sztywności i sprężystości należało przez zwiększanie obciążenia i pomiar przyrostu wydłużenia stali zbrojeniowej określić nośność dźwigarów stosując „metodę przyrostów” (nie niszczącą). Zgodnie z normą i dokumentacją jako obciążenie próbne (z przeciążeniem 40%) przyjęto q = 1,4 • p - 1,4 • 60 = 84 kG/m2.
Zgodnie z programem badań do trzech pierwszych z brzegu sali dźwigarów podwieszono po 2 drewniane szale dla ułożenia balastu w odległości i/j od podpory (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dla każdego z trzech dźwigarów podwieszono po 3 łatki niwelacji precyzyjnej o dokładności odczytu 0,05 mm. W środku rozpiętości ustawiono stemplowanie zabezpieczające. Na obnażonych prętach zbrojeniowych w środku rozpiętości dźwigarów założono tensometry typu MP dla pomiaru przyrostu naprężeń w stali w czasie przyrostu próbnego obciążenia.
Jako balast obciążeniowy użyto betonowe płyty chodnikowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Do pomiarów ugięć zastosowano niwelator precyzyjny.

Obciążenie próbne układano w trzech etapach dokonując w ten sposób stopniowania obciążenia. Po powtórzeniu kilkakrotnym obciążenia, pozostawiono obciążenie do następnego dnia, a to w celu zbadania ugięć trwałych. W podobny sposób zbadano pozostałe dwa dźwigary.
W niektórych przypadkach istnieje potrzeba obserwacji wykonanego obiektu w czasie jego użytkowania.

Badania mogą wyznaczyć ewentualne odkształcenia lub przesunięcia powstające w miarę postępu czasu użytkowania danego obiektu. Z tego też względu, po zakończeniu budowli mogą być prowadzone stałe i systematyczne badania w celu określenia ewentualnych zmian występujących w czasie użytkowania (uprawnienia budowlane). Badania budowli w czasie eksploatacji można ogólnie podzielić na następujące grupy:
a. badania zachowania się powierzchni elementów budowli; w zasadzie badania te mogą dotyczyć budowli, w których zastosowano nowe materiały wypełniające lub konstrukcyjne (np. beton jednofrakcyjny, żużlobeton, beton na kruszywie lekkim „Knurów” itp.),
b. badania odkształceń pionowych i poziomych poszczególnych elementów konstrukcyjnych budowli,
c. badania przesunięć wzajemnych zdylatowanych części budowli,
d. badania odkształceń pionowych i poziomych bryły budowli (program egzamin ustny).

Metoda pomiaru odkształceń pionowych

Metoda pomiaru odkształceń pionowych i poziomych przy użyciu czujników, mikromierzy i przyrządów geodezyjnych nie odbiega zbytnio od metod przyjętych do badania odkształceń elementów i konstrukcji w czasie próbnego obciążenia (opinie o programie). Do pomiarów przesunięć poziomych obok teodolitu mogą być używane wahadła umieszczone w specjalnych pionowych kanałach kontrolnych oraz klinometry umieszczone we wnękach ścian zewnętrznych budowli. Prowadzenie obserwacji i opracowanie wyników. Obserwowane powierzchnie elementów budowli (ściany, stropy, słupy, stropodachy, fundamenty) rozrysowuje się w rozwinięciu na odpowiednich planszach wprowadzając odpowiednią numerację (segregator aktów prawnych).

Okres badań długotrwałych obserwacji powierzchni elementów przyjmuje się w granicach od 1 roku do 5 lat, a niekiedy do 10 lat. W celu zobrazowania przebiegu odkształceń pionowych w czasie sporządza się odpowiednie wykresy, w których jako rzędną przyjmuje się wielkości osiadania, a jako odciętą - okresy czasu dokonywania obserwacji. Jak wspomniano wyżej, oprócz pomiaru odkształceń poziomych za pomocą klinometra i teodolitu stosuje się wahadło. Zasada pomiaru przedstawia się następująco:
- w górnej części pionowej wnęki w budowli zawiesza się do wspornika na drucie obciążnik o ciężarze ok. 200 kG; tworzy on pion wahadła (długość pionu 60 cm, średnica drutu 2,3 mm z inwaru o wytrzymałości granicznej Rr - 160-180 kG/mm,
- przesunięcia pionu rejestruje się na stoliku, a z różnicy ich otrzymuje się składowe przesunięć poziomych punktów zawieszenia w stosunku do początku układu odczytowego na stoliku; dokładność wyznaczenia przesunięć powyższym sposobem wynosi ± 0,05 mm (promocja 3 w 1).