Obszar odłamu

Dopiero metody zakładające uplastycznianie się całych obszarów odłamu, dzięki możliwości powstawania odkształceń plastycznych tak bryły odłamu, jak i nieruchomego podłoża, opierają się na przebiegu zjawisk, który będzie kinematycznie możliwy przy różnych, także i złożonych postaciach powierzchni odłamu. Powierzchnie te albo mogą być z góry założone, albo też wynikają z podstawowych równań teorii (program uprawnienia budowlane na komputer).
Dziś nabierają coraz większego znaczenia metody analityczne opierające się na podstawowych równaniach równowagi granicznej.

W gruncie nieważkim charakterystyki naprężeń linii poślizgu w obszarach I i III tworzą rodziny prostych równoległych, w obszarze II jedną rodzinę tworzą spirale logarytmiczne o wspólnym biegunie w wierzchu ściany, drugą proste rozchodzące się z tegoż punktu promieniście. W gruncie ważkim charakterystyki pozostają proste tylko w obszarze III, w pozostałych obszarach ulegają pewnemu zakrzywieniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Sokołowski korzysta przy tym z zasady superpozycji, dodając do siebie wyniki uzyskane dla gruntu ważkiego bez obciążenia zewnętrznego i wyniki dla gruntu nieważkiego z obciążeniem. Nie wchodząc w szczegóły bardzo pracochłonnej metody Sokołowskiego, praktycznie stosowalnej tylko przy użyciu matematycznych maszyn liczących, podamy wartości końcowe dla najprostszego wypadku odporu gruntu przy ścianie pionowej i naziomie płaskim (uprawnienia budowlane).

Parcia wiatru na samą budowlę nie uwzględnia się, jeżeli jest już ona liczona na napór fal, należy natomiast uwzględnić jego działanie na obiekty wzniesione na danej budowli (latarnie morskie, dźwignice itp.).
Wartość parcia wiatru należy przyjmować zgodnie z normą PN-64/B-02011.
Przy budowlach położonych bezpośrednio nad morzem przyjmuje się nieraz ciśnienie 250 kG/m- rzutu pionowego.

Ciągnienia skupione

Statek stojący przy budowli może wywierać na nią napór, albo też przyciągać ją ku sobie przez liny, na których jest przycumowany. Główną przyczyną tych oddziaływań jest parcie wiatru na statek. Napór rozkłada się na całą długość statku przylegającą do budowli, może być zatem przyjęty jako równomiernie rozłożony na każdy metr długości budowli (program egzamin ustny).
Ciągnienia skupione są w pachołach lub w pierścieniach cumowniczych. Jeżeli urządzenia te nie mają osobnych, własnych zakotwień, przejmujących całe ciągnienie, to siły na nie wywierane można rozkładać na całą długość odcinka budowli, oddzielonego od sąsiednich szwami dylatacyjnymi, którą zwykle przyjmuje się równą 20-25 m.

W Związku Radzieckim stosowane są dwa rodzaje pachołów: zwykłe, dla umocowywania statków w warunkach spokojnej pogody, oraz sztormowe, do których należy cumować statki po nadaniu w porcie sygnałów zapowiadających sztorm (opinie o programie). Siły przypadające na pachoły sztormowe są o 60 do 100% większe od sił, na które oblicza się pachoły zwykłe.
Wartości oddziaływań statku na budowle, zależnie od głębokości wody przy budowli. W stosunku do norm radzieckich podane w tabeli siły odpowiadają w przybliżeniu obciążeniom pachołów sztormowych.
Tabela ta wymaga uzupełnienia w świetle współczesnych tendencji do wzrostu wielkości statków (segregator aktów prawnych).

Przepisy niemieckie ustalają dla statków o wyporności 100 min kG ciągnienia na pojedyncze pachoły o wartości 100 tys. kG, dla statków o wyporności 200 min kG - 150 tys. kG, a dla statków jeszcze większych - 200 tys. kG, bez względu na liczbę założonych na pachoł lin. Bierze się bowiem przy tym pod uwagę, że założone na pachoł liny dwu sąsiednich statków nie bywają równocześnie napięte, a często nawet ich działanie może się częściowo znosić (promocja 3 w 1).

W szczególnych wypadkach (np. lekkie pomosty, dalby na redzie itp.) oblicza się budowle na siłę uderzenia statku, dochodzącego do budowli z pewną prędkością. Dotyczy to zwłaszcza dużych statków, których energia kinetyczna, nawet gdy poruszają się z małą prędkością - jest duża. Wymaga to indywidualnego obliczenia.