Zgnilizna korzeniowa

Rozmieszczenie zgnilizny wzdłuż drzewa. Ze względu na rozmieszczenie wzdłuż długości drzewa wyróżnia się zgniliznę korzeniową, zgniliznę odziomkową i zgniliznę strzały (program uprawnienia budowlane na komputer). Klasyfikacja ta odnosi się wyłącznie do zgnilizn występujących na drzewach żywych; stosuje się ją w fitopatologii leśnej ze względu na powiązanie rozmieszczenia zgnilizny z gatunkiem wywołującego ją grzyba. W drzewnictwie klasyfikacji tej nie używa się.

Zgnilizna korzeniowa powoduje schorzenie i obumieranie drzew; ze względu na wyrządzane w ten sposób szkody ma ona duże znaczenie w leśnictwie. Dla drzewnictwa nie przedstawia ona przedmiotu zainteresowania w tych wypadkach, w których zasięg jej występowania ogranicza się do systemu korzeniowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zgnilizna odziomkowa jest to rozkład drewna występujący w odziomkowej części pnia; jest ona następstwem rozszerzania się zgnilizny korzeniowej. Zgnilizna odziomkowa powstaje i rozwija się wyłącznie na drzewach żywych, nie rozwija się natomiast na drewnie ściętym.

Najważniejszymi grzybami powodującymi występowanie zgnilizny odziomkowej u drzew iglastych są: huba korzeniowa (Fomes annosus Karst.), czyli wrośniak korzeniowy (Trametes radiciperda Hart.) i żagiew wklęsła (Polyporus Schweinitzii Fr.). Obydwa te gatunki powodują powstawanie zgnilizny wewnętrznej.
Zgniliznę odziomkową w postaci zgnilizny zewnętrznej wywołuje opieńka miodowa (Armillaria mellea Vahl.). Występuje ona w drzewach iglastych i liściastych, głównie jednak spotyka się ją w drewnie świerkowym (uprawnienia budowlane).
Zgnilizna odziomkowa poraża najcenniejszą część pnia, obniżając w dużym stopniu techniczną wartość surowca.

Zgnilizna strzały

Zgnilizna strzały, czyli zgnilizna pnia, jest to rozkład drewna występujący w częściach strzały położonych powyżej części odziomkowej. Występuje ona na drzewach żywych w postaci zgnilizny wewnętrznej (program egzamin ustny).

Zgniliznę strzały u drzew iglastych wywołuje najczęściej wrośniak sosnowy (Trametes pini [Brot.] Fr.). Zgniliznę pnia u drzew liściastych powoduje szereg grzybów. Jako ważniejsze z nich wymienić można następujące gatunki: huba pospolita (Fomes fomentarius Fr.) na buku i brzozie; huba ogniowa (Fomes igniarius Fr.) na brzozie, osice, wierzbach i na dębie; skórnik szorstki (Stereum hirsutum [Willd.] Pers.) na dębie i buku; żagiew siarkowa (Polyporus sulphureus [Buli.] Fr.) na olchach, wierzbach, topolach i na grochodrzewie.
Zgnilizna strzały uszkadza zasadniczą, użytkową część drzewa; w związku z tym stanowi ona poważną wadę drewna (opinie o programie).

Sinizna. Jest to wywołana przez grzyby zmiana naturalnej barwy drewna na niebieskoszarą lub niebieskoczarną. Grzyby wywołujące siniznę drewna należą do klasy workowców, rodzaju Ophiostoma (Ceratostomella); rzadziej spotyka się w zasiniałym drewnie grzybnię gatunku Cladosporium herbarum (Pers.) Link, Hormodendron cladosporioides (Fr.) Sacc. i grzybnię innych gatunków z grupy grzybów niedoskonałych. Grzyby niedoskonałe powodują sine zabarwienie drewna, najczęściej jedynie na jego powierzchni; sinizna taka określana nazwą pleśniowej nie ma większego znaczenia, gdyż zanika przy struganiu (segregator aktów prawnych).
Najbardziej typowymi gatunkami z rodzaju Ophiostoma są: Ophiostoma pini (Munch) Sydow., Ophiostoma coerulescens (Miinch) Nannf., Ophiostoma piliferum (Fr.) Sydow i Ophiostoma piceae (Miinch) Sydow. Grzyby te powodują zasinienie bielu w drewnie gatunków iglastych; występują one głównie na sośnie i świerku.

Wszystkie grzyby wywołujące siniznę rozwijają się najlepiej w drewnie świeżo ściętym, które zawiera dużą ilość soków w komórkach miękiszowych. W drewnie okrągłym sinizna posuwa się od czół i okorowanych powierzchni bocznych w głąb drewna, opanowując z czasem cały biel. W tarcicy uzyskanej z zasiniałych kłód biel lub jego poważna część wykazuje głęboko sięgające sine zabarwienie; tę formę występowania siniznv określa się mianem sinizny surowcowej lub sinizny kłodowej (promocja 3 w 1).