Obszary nizinne

Najmłodszy element budowy geologicznej obszaru Szwecji (i zarazem całego Półwyspu Skandynawskiego) stanowi Skaniaciowo układ siec i rzecznej oraz kształt jezior. Ogromną rolę w rozwoju rzeźby całego Półwyspu Skandynawskiego odegrało plejstoceńskie zlodowacenie (program uprawnienia budowlane na komputer). Podczas wszystkich kolejnych glac ja łów obszar dzisiejszej Szwecji był w całości pokryty lodem. W wyniku niszczącej działalności Igdolodu omawiany obszar pozbawiony został pokrywy zwietrzeli nowej, co pozwoliło na odsłonięcie skalnego podłoża. Po ustąpieniu zlodowacenia pozostała cienka warstwa osadów morenowych oraz tluwioglacjalnych. Wzdłuż wybrzeży morskich oraz w środk. Szwecji zachowały się osady związane z wczesnymi fazami powstawania Morza Bałtyckiego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Szwecję można zaliczyć do krajów wyżynnych. Średnia wys. wynosi 27.5 m n.p.m. Ok. 1/4 pow. kraju leży poniżej 100 m n.p.m., a 80% do wys. 500 m n.p.m (uprawnienia budowlane). Obszary wzniesione powyżej 1000 m n.p.m. zajmują jedynie 2,6%, i powyżej 1500 m n.p.m. - 0, 5%. Najwyższym szczytem jest Kebnekaise (21 I I m n.p.m.). Niziny ciągną się wzdłuż wybrzeży pasem o różnej szer. Nizinny charakter mają także Olandia i Gotlandia. Obszary nizinne pd. (Skania oraz pd. Gótaland) i środk. Szwecji (rejon jezior Wener, Wetter i Melar) oddzielone są Wyżyną Południowoszwedzką (Smaland; maksymalna wys. 577 m n.p.m.). Od rejonu Oslofjorden w Norwegii, popu. granice Szwecji rozciąga się pasem szer. 25-140 km Wyżyna Północ noszwedzka, z wys. bezwzględnymi dochodzącymi do 500 ni n.p.m. W kierunku zach. przechodzi ona stopniowo w pasmo Gór Skandynawskich, z wys. względnymi rzędu 400-700 m (program egzamin ustny).

Utwory morenowe

Obecna rzeźba terytorium Szwecji jest wynikiem przede wszystkim erozyjnej działalność i lądolodu i weki lodowcowych. Widoczne jest to na przykładzie licznych milionów czy wygładów lodowcowych. Formy akumulacyjne pochodzą z ostatnich faz zlodowacenia (opinie o programie). Składają się na nie utwory morenowe (np. wały moren czołowych ciągnące się w poprzek pd. Szwecji, drumliny) oraz fluwioglacjalne, np. ozy (oz Sóderala-Uppsala o dl. ponad 100 km), kemy sandry. Po ustąpieniu lądolodu obserwuje się izostatyczne podnoszenie się lądu, widoczne najwyraźniej na wybrzeżu Zatoki Botnickiej, gdzie na obszarze pomiędzy miastami Lulea i Umea sięga wartości I cm rocznie. Wartości postglacjalnego wypiętrzania maleją w kierunku pd. W Sztokholmie wynosi ono ok. 40 cm na 100 lat, a w Góteborgu 20 cm na 100 lat. Proces ten jest dobre widoczny n.i przykładzie szerokiej platformy, jaka ciągnie się wzdłuż szwedzkiego wybrzeża, zwt. w rejonie archipelagu szerow, w okolicach Sztokholmu (segregator aktów prawnych).

Szwecji leży klimatu umiarkowane ciepłego i chłodnego. Dzięki wpływowi ciepłego Prądu Północnoatlanlyckiego jest on o wiele łagodniejszy niż mogłoby lo wynikać / położenia geograficznego kraju. Dzięki znacznej rozciągłości południkowej (1500 kml na terenie Szwecji widoczne s>) wyraźne różnic e termiczne między pn. a pd. Średnie temp. naje Modniejszego miesiąca - stycznia wahaj.] się od ok. ()’ ( na pd. wybrzeżach Skanii do -I4″C na kraikach pn., a lipca odpowiednio od 15-17°( do ok. I0°( . Koc zna suma opadów wyraźnie zmniejsza się z zach. na wsch. fest to wynikiem z jednej strony wzrastając ego w kierunku wscli. kontynent.i- lizmu klimatu, / drugiej położeniem większość i terytorium Szwec ji na zawietrznyc li stokac li C iór Skandynawskie li (promocja 3 w 1).

Najwięcej opadów otrzymuj.) dowietrzne stoki górskie w rejonie Kebnekaise i Sarek, gdzie roczne sumy opadów wynosz.) 1 (i()0-1800 mm. Średnio w’ Córach Skandynawskich, wzdłuż granicy z Norwegi,), kształtuj.) się one na poziomie 1000 mm. Najniższe wartości, poniżej 400 mm, notuje się w pn. części szwedzkiej Laponii, przy granicy z I inlancli.j, gdzie klimat nabiera cech kontynentalnych. W Szwecji pd. opady s.j rzędu (>00 mm, a jedynie na dowietrznych stokach Wyżyny Południowo- szwedzkiej (Smaland) przekraczaj.) 700-800 mm. Pokrywa śnieżna utrzymuje się od kilku dni w Skanii do około 7 miesięcy na pn., gdzie jej grubość może dochodzie do I m.