Obudowa źródła

Ujęcie, czyli obudowa źródła, umożliwia poprawną pod względem hydrologicznym i higieniczno-sanitarnym eksploatację złoża wody leczniczej. Ujęcia płytkie stanowią na ogół bezcenny relikt dawnych uzdrowisk. W miarę naruszania środowiska przyrodniczego i rozwoju urbanizacji maleją obszary potencjalnych ujęć płytkich. Niemniej jednak na obszarze Polski istnieją tereny, gdzie występują naturalne wypływy wód leczniczych. Są to w pierwszym rzędzie tereny w dolinie Popradu i w Bieszczadach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Forma ujęcia płytkiego każdorazowo dostosowywana jest do danych warunków hydrogeologicznych i terenowych. Zwykle ujęcie składa się z dwóch części: dolnej i górnej. W celu ochrony ujęć wód mineralnych przed bakteriologicznym zanieczyszczeniem wody ze strony sieci kanalizacyjnej należy dopilnować, aby odpowiadała ona nie tylko warunkom technicznym zawartym w specjalistycznych normatywach, ale również aby dostosowana była do specyficznych warunków uzdrowiskowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Poniżej podano ważniejsze warunki techniczne dotyczące sieci kanalizacyjnej w pobliżu ujęć źródeł mineralnych:

• Przewody sieci kanalizacyjnej znajdujące się w promieniu 30 m od źródła powinny być obłożone 10-f-l5 cm warstwą iłu plastycznego (uprawnienia budowlane).
• W zasadzie nie należy stosować w strefie obszaru ochrony uzdrowiskowej kanałów kanalizacyjnych murowanych z cegły zwykłej ze względu na ich nietrwałość i małą odporność na korozję, co jest przyczyną nieszczelności. Absolutny zakaz budowy tego rodzaju kanałów obowiązywać powinien w promieniu 50 m od źródła.
• Materiał przewodów kanalizacyjnych powinien być odpowiednio dobrany do czynników korozyjnych występujących wewnątrz i na zewnątrz kanałów. W przypadku odprowadzania po- zabiegowych wód mineralnych siecią kanalizacyjną może występować zjawisko korozji zależnie od typu wody mineralnej (solanki, wody Szczawne, wody siarczkowe). Z reguły na obszarach uzdrowiskowych występuje zwiększona korozja zewnętrzna kanałów, np. z powodu zwiększonego zasolenia wód gruntowych (program egzamin ustny).
• Szczególną uwagę należy zwrócić na szczelne wykonanie studzienek rewizyjnych przelotowych i węzłowych. Nie powinny być one wykonywane jako murowane. Zapewnić należy dobrą szczelność połączenia rury kanalizacyjnej ze studzienką.
• W przypadku występowania silnego środowiska agresywnego zewnętrznego należy stosować odpowiednie zabezpieczenia antykorozyjne, m.in. ochronne powłoki zewnętrzne.
• Zaleca się w rejonach źródeł mineralnych stosować wyłącznie przewody kanalizacyjne kamionkowe.
• Sieć kanalizacyjna na obszarach uzdrowiskowych powinna być poddawana szczególnie starannym próbom szczelności.
• Sieć kanalizacyjna w strefie „A” obszaru ochrony uzdrowiskowej powinna być poddawana systematycznej kontroli eksploatacyjnej, m.in. przy udziale służby geologicznej danego uzdrowiska.

Podane powyżej wytyczne nie obejmują zagadnień związanych z należytym wykonawstwem samych ujęć źródeł wód mineralnych z punktu widzenia ochrony sanitarnej (opinie o programie).

Instalacje do eksploatacji wód leczniczych, zależnie od lokalnych warunków, składać się mogą z następujących elementów:

• pompownie i hydrofornie do przetłaczania wód leczniczych,
• zbiorniki do magazynowania wód leczniczych,
• rurociągi zewnętrzne i wewnętrzne,
• podgrzewacze wód leczniczych,
• urządzenia do ochładzania wód hipertermalnych (segregator aktów prawnych).

Instalacje pompowe powinny spełniać następujące warunki:

• Przy pompowaniu wód mineralnych zawierających składniki gazowe niedopuszczalne jest ssanie wody. Pompy powinny pracować wyłącznie z możliwie wysokim napływem.
• Jeśli pompa zainstalowana jest wprost w źródle, musi odpowiadać następującym warunkom:
• wydajność pompy musi być równa lub mniejsza od minimalnej wydajności źródła,
• instalacja pompowa nie może być przyczyną zanieczyszczenia wody mineralnej,
• zaleca się usytuowanie pompy na najniższym poziomie, jednak tak, aby nie były zasysane ewentualne osady na dnie źródła (promocja 3 w 1).