Obywatelska rewolucja demokratyczna

Niemal każdy powie, że pośród nudy oczekiwania pod oficjalnymi drzwiami, czując na plecach gorące oddechy kolegów z dziennikarskiego peletonu walczy o informację najświeższą, czołówkową tę. którą karmi się cała reszta publicystów, komentatorów i wreszcie klientów jego tytułu. W korpusie reporterów newsowych panuje przekonanie. że to właśnie oni pierwsi spoglądają władzy na ręce. Są więc tymi, którzy realnie walczą o władzę dla tak zwanej opinii publicznej (…) 5 lat dziennikarstwa to dla politycznego reportera niemal pokolenie (program uprawnienia budowlane na komputer).

W tym czasie wielu bardzo młodych ludzi zostało naprawdę wytrawnymi komentatorami i redaktorami. Dojrzeli przechodząc przyspieszony kurs polityki i informacji, relacjonując powstawanie i upadek kolejnych koalicji, rządów’, partii i sejmu (…) A nowe pokolenia szturmują redakcyjne, a potem gabinetowe drzwi w przekonaniu, że będą relacjonować politykę bezstronnie profesjonalnie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przed 1989 rokiem reporter polityczny z prawdziwego zdarzenia nie występował w polskojęzycznym dziennikarstwie prawie wcale. Teraz przeorana podziałami scena polityczna i rynek mediów nie są dla niego łaskawe (uprawnienia budowlane). Być jednak w nurcie wydarzeń, współtworzyć historię, reprezentować społeczeństwo wobec nie zawsze szczęśliwie wybranej władzy to są uroki, których żaden »niepolicyjny« zawód nie daje.

Obywatelska rewolucja demokratyczna i transformacja cywilizacyjna kraju mają w dziennikarzach swoich wyznawców. Pracują w jednym z najbardziej drapieżnych środowisk zawodowych, często źle opłacani, przemęczeni i politycznie manipulowani. Profesjonalnie jednak mają dopiero 5 lat. Tyle co polska demokracja.”

Książka Hanny Arendt Rahel Varnhagen z podtytułem Życie Żydówki. ukazała się w roku 1957, ale poza dwoma rozdziałami gotowa była już w roku 1933, kiedy autorka opuściła Niemcy, emigrując do Stanów Zjednoczonych (program egzamin ustny).

Rozwój myśli filozoficznej

Rahel. z domu Levin, była muzą romantyków niemieckich. Książka Arendt oparta jest na jej obszernej korespondencji z przyjaciółmi i na świadectwach młodszego od niej o 14 lat męża. Karla Augusta Varnhagena von Esse, oficera, dyplomaty, pisarza. Jest to monografia naukowa, ale także i pełna czułości biografia; biografia życia ufilozoficznionego, traktowanego jako estetyczno-filozoficzny problem, pełnego konfliktów i w kluczowych momentach - gorzkiej samotności. Zarazem jest to panorama kultury niemieckiej w okresie niespotykanego wcześniej i później rozwoju myśli filozoficznej, literatury pięknej i idei demokratycznych (opinie o programie).

W swoim głównym dziele O totalitaryzmie, w części zatytułowanej Antysemityzm, opowiada Arendt, że kiedy w pierwszych latach ubiegłego stulecia wystawiano w niemieckich teatrach Kupca weneckiego, przed rozpoczęciem przedstawienia wychodził na podium aktor i przepraszał żydowską publiczność za prezentację postaci Shylocka. Początek dziewiętnastego stulecia był w Prusach okresem niemal pełnej - i z obydwu stron pożądanej asymilacji Żydów, której w’ rozsądny sposób przeciwstawiali się tylko Friedrich Schlegel i Moses Mendelssohn (segregator aktów prawnych).

Książka Arendt o małej, brzydkiej, egzaltowanej Żydówce, która zakochała się w niemieckiej kulturze i realizowała swoje życie poprzez przyjaźnie z jej wybitnymi reprezentantami, jest w gruncie rzeczą książką o asymilacji jako micie, o asymilacji jako opium dla Żydów. Jest to także apologia historycyzmu, w który - wbrew’ wszelkim niekonsekwencjom - bohaterka książki wierzyła. „Kim jest człowiek bez historii? - pisała w jednym z listów Produktem natury, a nie osobowością." Rahel pragnęła być osobowością i żyć w historii kultury. Jednocześnie przez całe życie uciekała od żydostwa. czyli od własnej historii (promocja 3 w 1).

Urodzona w Berlinie w roku 1771 w rodzinie zamożnego kupca, pisała swoje pierwsze listy po żydowsku. Kiedy jako młoda dziewczyna odwiedziła swoich ortodoksyjnych krewnych we Wrocławiu, przeraziła ją ich odmienność. Wizyta utwierdziła ją w przekonaniu, że asymilacja jest koniecznością i że wszyscy Żydzi powinni upodobnić się do Żydów .berlińskich.