Ocynkowanie ogniowe

W ścianach z prefabrykatów jednomateriałowych uzyskanie swobody odkształceń warstwy zewnętrznej nie jest możliwe i powstanie rys termiczno-skurczowych na jej powierzchni zewnętrznej jest praktycznie nieuniknione. Konsekwencje, zabezpieczonej przed korozją przez ocynkowanie ogniowe. W przypadku zabezpieczenia tych rys nie są na ogół tak poważne, jak w płytach warstwowych, trzeba jednak i tu dążyć do ograniczenia szerokości rozwarcia rys (program uprawnienia budowlane na komputer).

Powstawaniu większych rys na powierzchni prefabrykatu sprzyja szybkie odparowanie wody w czasie wiązania i początku twardnienia betonu. Z tego powodu korzystniejsza jest produkcja płyt ściennych w położeniu warstwą zewnętrzną do spodu formy. Przy produkcji warstwą zewnętrzną do góry konieczne jest staranne przestrzeganie reżimu cieplno-wilgotnościowego. W celu zapobieżenia utracie wody dobre rezultaty daje też rozpylanie warstwy epoksydu na powierzchni świeżo uformowanego prefabrykatu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W celu zmniejszenia szerokości rys stosuje się też zbrojenie warstwy zewnętrznej płyt siatką z prętów 0 3-r4,5 o oczkach ok. 10 cm, podobnie jak w przypadku płyt warstwowych. Zbrojenie takie jest szczególnie potrzebne przy narożach otworów.

W złączach poziomych następuje przekazywanie obciążeń z górnych kondygnacji i od opartego w tym miejscu stropu. Poza siłami pionowymi, które są podstawowym rodzajem obciążenia, na złącze oddziaływać mogą poziome siły rozciągające i siły styczne. Siły te mają istotny wpływ na pracę złącza w przypadku większych przemieszczeń gruntu pod fundamentami i oddziaływań sejsmicznych (uprawnienia budowlane).

W złączach ścian zewnętrznych poza częścią konstrukcyjną występuje jeszcze część uszczelniająca, mająca za zadanie zabezpieczenie ściany przed przenikaniem wody przez złącza, oraz część termoizolacyjna układana w celu uniknięcia mostka termicznego w miejscu złącza. W złączu poziomym występuje również wieniec żelbetowy, łączący wszystkie ściany konstrukcyjne w poziomie stropu (program egzamin ustny).

Złącza na rozłożonej zaprawie

Nośność złącza poddanego obciążeniu pionowemu jest z reguły niższa niż wynikałoby to z iloczynu powierzchni przekroju ściany i wytrzymałości betonu. To obniżenie nośności pochodzi głównie z nierównomiernego przekazywania sił w ścianie w strefie złącza. Gdy potrzebna jest wysoka nośność złącza, należy kształtować je tak, aby obciążenie z górnych kondygnacji przekazywane było możliwie równomiernie (opinie o programie).

Rozłupującym złącze koncentracjom naprężeń przeciwdziałać można projektując odpowiednie zbrojenie poprzeczne. Z uwagi na sposób oparcia płyty ściany górnej kondygnacji rozróżnić można: złącza na rozłożonej zaprawie, złącza podbijane i złącza podbetonowane. Ze względu na prostotę wykonania zastosowanie najszersze znalazły złącza na rozłożonej zaprawie.

W złączach tych montaż płyt górnej kondygnacji rozpoczyna się od rozłożenia warstwy zaprawy na stropie, na której następnie ustawione zostają płyty górnej ściany (segregator aktów prawnych). W celu zachowania właściwego poziomu ustawienia płyt stosowane są podkładki rektyfikujące, zwykle w postaci klinów drewnianych, usuwanych następnie po stwardnieniu zaprawy lub placków gipsowych. Warstwa zaprawy rozkładana jest z nadmiarem w stosunku do grubości podkładek, tak aby po ustawieniu płyty mogła zostać wyciśnięta na boki.

Wytrzymałość zaprawy powinna być wg BN-78/8812-01 nie mniejsza niż 5 MPa, tj. taka sama jak zaprawy, na której układa się płyty stropowe, i jaką stosuje się do wypełnienia spoin podłużnych, a grubość nominalna nie większa od 2 cm (promocja 3 w 1). Zasadniczą wadą złączy na rozłożonej zaprawie jest trudność rektyfikacji raz ustawionej płyty. Zmiana ustawienia płyty powoduje pojawienie się w spoinie miejsc nie wypełnionych zaprawą, co obniża nośność złącza.