Oczyszczony materiał

Przy rozbiórce pierwszą płytkę rozbija się i usuwa. Następne zdejmuje się za pomocą dłuta, którego ostrze należy przyłożyć w płaszczyźnie zetknięcia się płytki z zaprawą. Pewna część zaprawy odpada razem z płytką. Zaprawę pozostałą na powierzchni płytki można usunąć później (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po zdjęciu oczyszcza się płytki z zaprawy za pomocą dłuta, małego stalowego młoteczka lub młotka murarskiego. Trzeba uważać, aby nie uszkodzić przy czyszczeniu krawędzi płytek. Płytki z uszkodzonymi brzegami nie mogą być powtórnie użyte. Oczyszczony materiał układa się w stosy. Czyszczenie wykonuje robotnik o niższych kwalifikacjach. Uzyskane z rozbiórki płytki sortuje się w celu powtórnego ich użycia. Płytki o niewielkich brakach mogą być użyte jako połówki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przed licowaniem remontowana powierzchnia powinna być należycie oczyszczona. Powierzchnię podłoża doprowadza się do porządku przez wypełnienie zaprawą wyrw i nierówności, U następnie naniesienie Jednolitej warstwy zaprawy w celu uzyskania równej płaszczyzny. Naprawiana warstwa podłoża powinna być doprowadzona do poprzedniego poziomu. Po wyremontowaniu podłoża pozostałe roboty wykonuje się tak samo jak nowe (uprawnienia budowlane).

Końcowa cegła warstwy

Przy rozbijaniu okładziny płytki zbija się razem z zaprawą. W robotach murarskich słowo „wiązanie” oznacza rozmieszczenie pionowych spoin muru. Ma ono na celu wzajemne powiązanie cegieł. Cegła górnej warstwy powinna pokrywać nie mniej niż ćwierć cegły warstwy dolnej. Końcowa cegła warstwy powinna mieć długość równą najmniej jednej czwartej całej cegły. Wiązania różnią się układem spoin widocznych na licu ściany (program egzamin ustny).

Dekoracyjny efekt okładziny z cegieł kolorowych zależy od sposobu wiązania, zestawienia barw i faktury cegieł, materiału użytego do spoin oraz ukształtowania profilu elewacji. Powierzchnia ścian może być gładka lub też miejscami wzorzysta, wypukła, ażurowa i rzeźbiona. Na elewacji gładkiej deseń uzyskuje się za pomocą różnych układów cegieł, przez zestawienie cegieł różnych barw i odcieni oraz spoin różnego rodzaju i koloru. Zastosowanie wymienionych środków daje możność stworzenia określonego geometrycznego rysunku (opinie o programie).

Większość ozdobnych wiązań może być wykonana z kombinacji zwykłych układów główek i wozówek, symetrycznie rozmieszczonych. Poszczególne figury mogą być otoczone obramowaniem. Do cegły licówki stosuje się podobne, ale bardziej rygorystyczne wymagania niż do zwykłej cegły budowlanej (segregator aktów prawnych).

Wymagania te są następujące:

• dokładność wszystkich trzech wymiarów;
• prawidłowość kształtu i powierzchni, bez wygięć, wypukłości, wklęśnięć, pęknięć i innych skaz;
• ostrość krawędzi, bez szczerb i pęknięć;
• złom jednorodny i zwarty, bez zwarstwień, jam i kamieni;
• zupełny brak kamienia wapiennego;
• czysty, metaliczny dźwięk przy uderzeniu jednej cegły o drugą („dźwięczność;
• należyte formowanie i wypał zapewniające możliwość prawidłowego rozłupywania cegły, to znaczy wyciosywania z niej elementów gzymsu i wstawek fasonowych (cegła łupliwa). Ponad to mała ścieralność (dobra cegła bardzo nieznacznie brudzi ręce).
• nasiąkliwość 5 do 8% ciężaru cegły;
• wytrzymałość na ściskanie cegły suchej najmniej 80 kg/cm dla cegły licowej dziurawki normę tę należy powiększyć o 65%.

Mury mieszane z cegły i kamienia stosowane są już od wielu stuleci. W murach takich warstwy cegły układane są na przemian z warstwami kamieni naturalnych w określonych, zwykle równych, odstępach. Mury mieszane powstają również przy licowaniu naroży murów ceglanych i przeciwnie, przy licowaniu cegłą murów z kamienia dzikiego (promocja 3 w 1).

Niekiedy układa się, zamiast prawidłowo ociosanych kamieni, warstwy kamieni z grubsza ciosanych (mur cyklopowy) na przemian z warstwami cegieł. Wysokość warstw może być nie jednakowa. W murze cyklopowym ułożonym z kamieni o kształtach nieregularnych, wykończenie narożników jest trudne i wykonuje się je z cegły.