Odkształcenia gruntu

Niejednokrotnie wyznaczano dotychczas dopuszczalną nośność pali nip. 40 ton z warunkiem, żeby przy 1,5-krotnym obciążeniu, a więc do 60 T, pal dawał osiadanie nie więcej niż 6 lub 8 mm, bez żadnego uzasadnienia tej wielkości (program uprawnienia budowlane na komputer). Wielkość ta składa się ze sprężystego oraz trwałego odkształcenia gruntu i sprężystego odkształcenia trzona pala, a więc ma różne znaczenie techniczne w zależności od wzajemnego stosunku wymienionych czynników. Przytoczona poprzednio metoda oznaczania nośności pali posiada natomiast wyraźną wartość techniczną, jeżeli krzywa osiadania pala pod próbnym obciążeniem wykazuje wymienione charakterystyczne odcinki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Gdy jednak przy próbnym obciążeniu krzywa osiadania nie wychodzi poza odcinek OB, wówczas nośność pala należy przyjmować w odniesieniu do 5 mm osiadania pala lub mniej, jeżeli osiadanie 5 mm nie zostało osiągnięte. Pale umieszczone w grupach, jeżeli są zaprojektowane w zbyt bliskim układzie wzajemnym, mogą mieć mniejszą nośność niż pojedyncze pale. Odgrywają tu rolę dwa względy: zbytnie zbliżenie zmniejsza objętość gruntu utrzymującego pale przez opór boczny i zmniejsza też pole gruntu w głębi w rzucie poziomym, służące za oparcie dla podstaw pali. Rozpatrzymy to na przykładach (uprawnienia budowlane).

Jeżeli weźmiemy grupę 4 pali, to przy nadmiernym ich zbliżeniu nie znajdzie już każdy pal niezależnie oparcia w gruncie przez ścinanie występujące na jego powierzchni bocznej, lecz wytworzy się łączna kolumna z pali i gruntu, dążąca do oddzielenia się wzdłuż obwodu. Łatwo obliczyć, jaki odstęp D między osiami pali stworzy warunek graniczny (program egzamin ustny).

Wytrzymałość pali

Rozpatrując pracę podstaw pali musimy mieć na uwadze, żeby pionowe naprężenia o większej wartości, pochodzące od poszczególnych pali, nie sumowały się poniżej podstawy. Izobary naprężeń o różnej wartości (1 i 2). Otóż można tolerować sumowanie się nieznacznych naprężeń układających się według izobar 2, lecz nie można pozwolić, aby sumowały się naprężenia większe (opinie o programie). W praktyce przyjmujemy rozstaw pali nie bliżej niż w odległości D = 3,5 d (oś od osi pala), gdzie d średnica trzona pala. Jeżeliby pale wypadło rozstawić bliżej, trzeba by się liczyć ze zmniejszeniem się ich nośności w stosunku do nośności pojedynczego pala.

Trzeba tu zwrócić uwagę na jeden szczegół. Gdy pale ustawione są w jednym szeregu, to wpływ sąsiednich pali może objawiać się tylko z jednej strony, a więc stosunkowo nieznacznie; jeżeli mamy grupę czterech pali, to na każdy z nich może działać wpływ sąsiednich pali z dwóch stron. Natomiast gdy grupa pali jest znacznie większa, to każdy pal otoczony innymi może znaleźć się pod ich wpływem przekazywanym ze wszystkich stron. W tym ostatnim wypadku przy zbyt bliskim ustawieniu pali zmniejszenie ich nośności może wystąpić najsilniej (segregator aktów prawnych).

Wytrzymałość pali na wyboczenie do niedawna była sprawą niewyjaśnioną. Dopiero szwedzkie doświadczenia w Góteborgu i matematyczna analiza przeprowadzona przez Cummingsa wyświetliły to zagadnienie. A mianowicie: pale zagłębione nawet w najsłabszym gruncie nie ulegają wyboczeniu i wobec lego z tym zjawiskiem należy liczyć się tylko w tych częściach trzona pala, które otoczone są wodą lub powietrzem (promocja 3 w 1).

Doświadczenia goteborskie doprowadzone były do zupełnie skrajnego wypadku, a mianowicie, do słabego bardzo nawodnionego gruntu gliniastego, zalegającego na skale znajdującej się na głębokości 11 m, został wprowadzony pręt stalowy 0 19 mm i oparty na tej skale. Następnie pręt ten obciążono dużym naciskiem nie powodując wyboczenia. Matematyczna analiza Cummingsa doprowadziła do wniosku, że raczej materiał pala musiałby wcześniej ulec zniszczeniu pod naciskiem, zanim mogłoby nastąpić wyboczenie.