Odkształcenia plastyczne

Powyższy tok postępowania do określenia układu wzdłużnicowego oparty jest na zasadzie minimum. Jeżeli powłoka jest odpowiednio zbrojona, układ optymalny niewątpliwie będzie najwłaściwszy. Może się jednak zdarzyć, że odpowiednie momenty zginające w powłoce są zbyt wielkie, ponadto mogą wypaść zbyt wielkie naprężenia w belkach okiennych. Dlatego praktycznie zaleca się stosowanie układu czterech wzdłużnie, uzyskanego przez połączenie dwóch układów, tj. przez dodanie rozciąganej wzdłużnicy 4 w górnej części rysunku (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ponieważ układ czterech wzdłużnie może przenosić każde obciążenie, przekrój staje się statycznie niewyznaczalny, zaś siła w słupkach jest wielkością nadliczbową. Wielkość nadliczbowa wobec plastyczności materiału może być tak obrana, aby uzyskać maksimum oszczędności. Jeżeli powłoka jest długa, należy dążyć do maksymalnego zmniejszenia zbrojenia podłużnego. W związku z tym ścinanie w przedziale 3-4 powinno mieć wartość umożliwiającą bezpośrednie przeniesienie powstających momentów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Natomiast dla krótkich powłok korzystniej jest uzyskać maksymalne momenty o możliwie małych wartościach, jakkolwiek powoduje to nieznaczne zwiększenie ilości zbrojenia podłużnego.

Następujące rozumowanie uzasadnia, z punktu widzenia teoretycznego, dowolny wybór wielkości nadliczbowej, jak to zostało przedstawione wyżej. Jeżeli okaże się, że rzeczywista wielkość dodatniego momentu zginającego występującego w sąsiedztwie wzdłużnicy ściskanej 3 przekroczy wielkość przyjętą w założeniu, powstaną znaczne odkształcenia plastyczne, unoszące najwyższą część powłoki ku górze (uprawnienia budowlane). Przeto siły ściskające w słupkach okiennych będą się zmniejszać, wywołując obciążenie skręcające powłokę w kierunku ruchu wskazówek zegara. Odpowiednie momenty są ujemne względem wzdłużnicy 3.

Słupki okienne

Są powłoki zewnętrzne, przy czym na rys. a wskazana jest powłoka skrajna tylna. Siła ściskająca w słupkach okiennych jest znana z obliczenia powłoki wewnętrznej. Przy obranym położeniu wzdłużnicy ściskanej 2 reakcja od ściany tylnej powinna odpowiadać warunkom, że wypadkowa obciążenia przechodzi przez środek ścinania 4′ (program egzamin ustny).

Jest oczywiste, że układ wzdłużnie będzie optymalny wtedy, gdy cięciwa 1-3 będzie równoległa do linii, łączącej 4′ z punktem przecięcia się 5 nieznanej reakcji ze styczną w punkcie 2 (opinie o programie). Oznacza to również, że 5 leży na linii ścinania łuku 1-3. Na rysunku b widzimy skrajną przednią powlokę, w której ze względów konstrukcyjnych płaszczyzna okien jest pionowa, a to celem bezpośredniego przekazania sił ściskających w słupkach okiennych na ścianę przednią. Łatwo spostrzec, że wzdłużnicę ściskaną 3 układu optymalnego należy umieścić na krawędzi, jeżeli odpowiadający jej środek ścinania 4′ leży między 1 i 2 (segregator aktów prawnych).

Jeśli chodzi o powłokę wewnętrzną, to zazwyczaj układ optymalny daje zbyt duże momenty zginające i z tego powodu stosuje się układ czterech wzdłużnie. Ze względu na plastyczność konstrukcji, projektowanie należy oprzeć albo na małej ilości zbrojenia podłużnego, lub na małych momentach zginających.

Jeżeli skrajna płaszczyzna okien ma mieć takie samo odchylenie jak i pozostałe, powłoka skrajna będzie się znajdować pod działaniem takiego samego obciążenia jak i powłoki wewnętrzne; siła ściskająca w słupkach okiennych będzie wówczas przejęta jedynie przez belkę okienną. Jeżeli takiej belki nie ma, powłokę należy zaprojektować jako przekrój niewypukły stosując ogólną teorię czterech wzdłużnie (promocja 3 w 1).

Ustalamy, że wzdłużnica ściskana 1 ma być w punkcie 3. Jeżeli przeprowadzimy przez ten punkt styczną do łuku, przekonamy się, że wzdłużnica ściskana 3 powinna być umieszczona w punkcie 35. Wzdłużnica rozciągana 2 powinna być umieszczona możliwie blisko punktu 20. Ponieważ jednak zbrojenie zajmuje pewną przestrzeń przyjmujemy, że siła rozciągająca, odpowiadająca belce okiennej, przyłożona jest w punkcie 16, zaś siła rozciągająca, odpowiadająca łupinie — w punkcie 20. Linie ścinania łuków 3-16 i 20-35 (oznaczone na rysunku linią przerywaną) przecinają się w środku ścinania 4′.