>Odlewnictwo statyczne

W momencie, gdy grubość warstwy lawy zrówna się z grubością pierścieni, nalewanie przerywa się; wirowanie trwa jeszcze przez ok. 2 minuty, aż do zupełnego zakrzepnięcia bazaltu. Po zatrzymaniu kokili wyjmuje się z niej pierścienie i przenosi wraz z zakrzepłą rurą bazaltową do urządzenia wypychającego. Wypychanie odlewu z kokili przeprowadza się za pomocą zębatki, na końcu której znajduje się tarcza. Temperatura wewnętrznej powierzchni rury w tej fazie procesu wynosi ok. 900°C. Odlew natychmiast układa się na przesuwnym ruszcie pieca tunelowego. Szybkość posuwu rusztów jest tak dobrana, aby stygnięcie odlewu od 850 do 506C trwało 24 godziny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na pewnej długości piec jest ogrzewany dodatkowo palnikami. Zadaniem pieca tunelowego jest ostateczna rekrystalizacja zeszklonych krawędzi i strefy przypowierzchniowej odlewów oraz usunięcie wewnętrznych naprężeń, które mogą spowodować późniejsze ich pękanie.
Odlewnictwo statyczne polega na nalewaniu lawy do form piaskowych.
Odlewy zasypuje się suchym piaskiem i po kilku minutach przenosi do pieca tunelowego. Czas przebywania odlewów w formie zależy przede wszystkim od ich wielkości. Przy czeskiej metodzie odlewania bazaltu stosuje się formy zimne i wilgotne (kilka procent wilgoci).

W Rosji, gdzie w odlewnictwie używane są diabazy, wlewa się lawę do form ogrzanych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wyrób wyjęty z pieca tunelowego bada się wzrokowo i słuchowo na naprężenia. Odlewy dobre przy uderzeniu ich młotkiem wydają czysty metaliczny dźwięk. Ponieważ naprężenia wewnętrzne mogą się ujawniać jeszcze po kilkunastu dniach, kontroluje się odlewy powtórnie. Zwykle odlewy, które przetrwały w dobrym stanie dwa tygodnie, nie ulegają spękaniom.
Wyżej opisany proces wydaje się pozornie prosty, wymaga jednak dokładności utrzymywania odpowiednich temperatur oraz czasokresów poszczególnych operacji. Ponadto decydującą rolę odgrywa surowiec bazaltowy, ponieważ nie ze wszystkich odmian petrograficznych bazaltu otrzymuje się wyroby dobre.

Niektóre odmiany odznaczają się szczególną skłonnością do pękania po wyjęciu ich z tamprowni.
Oprócz metody odlewania stosowana jest w technice również metoda przygotowywania wyrobów z proszku bazaltowego lub diabazowego przez spiekanie w wysokich temperaturach (uprawnienia budowlane).
Metoda ta polega na zasypywaniu proszku do form i następnym spiekaniu go - zazwyczaj dwuokresowym.
Wskutek spiekania następuje nadtapianie się proszku i tworzenie zwartej masy, która przy tamprowaniu uzyskuje własności techniczne podobnie jak w wyrobach odlewanych.
Stosując te metody otrzymuje się mniejszą ilość wyrobów nie spękanych niż przy metodzie odlewania (program egzamin ustny).

Rozwój produkcji

W Polsce żużel wielkopiecowy nie jest dotychczas przerabiany na wyroby odlewane, natomiast posiadamy zakład topienia bazaltu, który przystąpił do produkcji wyrobów z topionego bazaltu w postaci płyt wykładzinowych do młynów kulowych oraz rur podsadzkowych.
Dalszy rozwój produkcji przewiduje wytwarzanie kul do młynów, kadłubów do zaworów i części pomp kwasoodpornych (opinie o programie).

Jako tworzywo bazalt topiony zastępuje stopy żelaza z chromem i niklem oraz inne metale używane w przemyśle chemicznym do reaktorów, zbiorników, wanien elektrotechnicznych i komór pyłowych.
Jako surowiec do produkcji leizny kamiennej służą bazalty śląskie, występujące zarówno na Dolnym, jak i na Górnym Śląsku.
Miejsca ich występowania można podzielić na trzy strefy, wschodnią obejmującą wylewy na Górnym Śląsku, środkową - od Jaworu poprzez Złotoryję i Świerzawę do Lwówka i zachodnią w paśmie Jelenia Góra - Lubań - Zgorzelec (segregator aktów prawnych).

Z. Pentlakowa i prof. T. Wojno wyodrębnili następujące 4 zasadnicze typy spośród bazaltów śląskich:
a. bazalty plagioklazowe,
b. nefelinowe,
c. plagioklazowo-nefelinowe,
d. piroksenowe.

Każdy z tych typów w różnym stopniu nadaje się jako surowiec do leizny kamiennej (promocja 3 w 1).