Odmienna konstrukcja powłok walcowych
Odmienną konstrukcję powłok walcowych od poprzednio opisanych. Powłoki, te stanowiące przekrycie hali fabryki włókienniczej (ZSRR) o wymiarach 96X168 m, mają wymiary odpowiadające siatce słupów 12X24 m (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przekrycie hali składa się z 56 jednakowych prefabrykowanych segmentów powłokowych, z których każdy jest uformowany z 16 elementów. Elementy dwóch typów (pośrednie i przeponowe) ułożone obok siebie tworzą podłużne żebra skrajne, sprężone pięcioma kablami. Skrajne łukowe żebra elementów przeponowych tworzą przeponę, która jest również sprężona. Do powłok podwieszono przekrycie z płyt żebrowych o wymiarach 3X6 m, które jest podłogą tzw. piętra technologicznego (dla ułożenia izolacji cieplnej, instalacji wodnych, elektrycznych itp.). Obciążenie powłoki, wliczając również obciążenie piętra technologicznego, wynosi tu 760 kG/m2 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Powłoki o podwójnej krzywiźnie cechuje niespotykana wśród innych konstrukcji różnorodność kształtów i form strukturalnych.
Możliwości plastycznego kształtowania konstrukcji powłokowych z betonu i ciągłe poszukiwania nowych rozwiązań sprawiły, że próby pełnej klasyfikacji stają się coraz trudniejsze. Wspólną cechą powłok dwukrzywiznowych jest nierozwijalność ich powierzchni środkowych. Kryterium rozwijalności powierzchni, a zarazem cenną charakterystyką geometryczną jest tzw. krzywizna Gaussa. Pod tym pojęciem rozumiemy wyrażenie gdzie r, i r2 są głównymi promieniami krzywizny w rozpatrywanym punkcie powłoki (uprawnienia budowlane).
W pierwszym przypadku otrzymujemy powłoki synklastyczne, w drugim natomiast przypadku - antyklastyczne. Jeżeli jeden z promieni jest nieskończenie wielki, wówczas K - 0. Powierzchnia jest rozwijalna, jeżeli dla jej dowolnego punktu K = 0 (program egzamin ustny).
Powłoka konoidalna
Najszersze zastosowanie w budownictwie przemysłowym znalazły powłoki o najkorzystniejszym kształcie architektoniczno-konstrukcyjnym i najłatwiejsze w realizacji. Wśród powłok dwukrzywiznowych, pomijając powłoki obrotowe, na szczególną uwagę zasługują: powłoki translacyjne, konoidalne oraz wszelkie powłoki wypukłe (K > 0) o stosunkowo niewielkiej strzałce, które można stosować do przekrycia rzutów kwadratowych lub prostokątnych (opinie o programie).
Powierzchnią translacyjną nazywamy taką powierzchnię, która powstaje w wyniku równoległego przesuwania krzywrej ruchomej po krzywej prowadzącej. W zależności od kształtu krzywych powstaje określony typ powierzchni.
Przykładem dwukrzywiznowych powłok translacyjnych są: paraboloida hiperboliczna, paraboloida eliptyczna, powierzchnia kolista oraz wszelkie inne powierzchnie.
Z powłok konoidalnych w budownictwie przemysłowym znalazły zastosowanie jedynie konoidy proste.
Powierzchnię konoidalną prostą otrzymujemy w wyniku przesuwania linii prostej równolegle do płaszczyzny kierującej po innej prostej prostopadłej do tej płaszczyzny oraz dowolnej krzywej zwanej kierownicą (segregator aktów prawnych).
W zastosowaniu do przekryć dachowych kierownicą jest najczęściej odcinek krzywej parabolicznej lub kołowej. W rozwiązaniach konstrukcyjnych, w celu wyeliminowania niekorzystnych wpływów zgięciowych, konoidę ogranicza się wzdłuż łuków o różnej wyniosłości; stosuje się również konoidy ścięte. Powłoka konoidalna znalazła zastosowanie w dachach pilastych, umożliwiających jednostronne oświetlenie wnętrza hal przemysłowych. Wśród powłok dwukrzywiznowych na szczególną uwagę zasługują powłoki wypukłe o dodatniej krzywiźnie Gaussa.
Powierzchnia środkowa takich powłok może być przyjmowana w postaci powierzchni translacyjnej (K > 0), wycinka powierzchni kuli, elipsoidy lub innych kształtów łatwych w realizacji. Powłoki te wyróżniają się szczególnie korzystnym układem sił wewnętrznych przy zastosowaniu betonu jako materiału konstrukcyjnego (promocja 3 w 1). W porównaniu z powłokami walcowymi pozwalają one na mniejsze zużycie materiałów budowlanych.
