Odmienna rzeczywistość

Sprzeczność ta potęguje się przy bezkrytycznym przenoszeniu form zachodniej architektury konstruktywistycznej w warunki odmiennej rzeczywistości społecznej i gospodarczej. Odczuli ją dotkliwie mieszkańcy miast radzieckich, gdy w okresie pierwszej pięciolatki ogromne budownictwo mieszkaniowe tego okresu oblekało się w układy wchodzące w kolizję z organizacją bytu nowopowstających socjalistycznych dzielnic, w formy sprzeczne z klimatem, możliwościami technicznymi kraju itd.  (program uprawnienia budowlane na komputer)

Ale takie zjawisko załamania konstruktywizmu i funkcjonalizmu, jako prądów niepraktycznych właśnie pod względem budowlanym i funkcjonalnym, przeżyła również Polska okresu międzywojennego, gdy w latach 1920-1930 środowiska architektów rozwinęły realizację w duchu zasad głównego teoretyka nowego nurtu - Le Corbusiera. „Jego architektura była w Polsce przeważnie modą, jeszcze o wiele bardziej powierzchowną niż gdzie indziej - mówi o tym okresie prof. B. Pniewski (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Formy zewnętrzne, odpowiadające wyidelizowanym możliwościom najnowszej techniki budowlanej musiano bowiem w Polsce często imitować techniką najprymitywniejszą. Wskutek tego formy skrajnej architektury modernistycznej mające wyrażać m.in. precyzyjność użycia materiałów, nabierają w Polsce właśnie jakiejś prymitywnie topornej ciężkości. Często znowu musiano też wykonywać formy modernistyczne z całkowicie nieproporcjonalnym nakładem środków, wtedy gdy teorie Le Corbusiera wynosiły na piedestał, właśnie celowość, racjonalność i ekonomiczność. Toteż na skutek tej sprzeczności teorii i praktyki wiele budynków ówczesnych polskich nowo nawróconych wydaje się nam dzisiaj jak gdyby jakimś dziwnym cynizmem (uprawnienia budowlane).

Zerwanie nici ciągłości historycznej

Podana wyżej charakterystyka wyjaśnia motywy złamania ciągłości historycznej w praktyce architektonicznej i koncepcjach teoretycznych konstruktywizmu. Rozbrat z dziedzictwem - to pozbycie się ładunku ideowo-emocjonalnego najlepszych dzieł ubiegłych epok, na rzecz wąsko pojętych „ideałów maszynizmu". Rozbrat z dziedzictwem to odrzucenie dyscypliny kompozycyjnej i historycznie narosłych zasad kształtowania organizmów architektonicznych - zasad, które w przeszłości ujawniły swą trwałość i uniwersalność służąc różnym formacjom i różnym technikom budowlanym (program egzamin ustny).

Zerwanie nici ciągłości historycznej przenosi się oczywiście i na sferę stosunku nowej zabudowy do materialnego dziedzictwa, co wprowadza niekiedy momenty jaskrawej dysharmonii znanej dobrze miastom polskim z okresu zabudowy lat 1925-1935. „Architekturę świadomie nowatorską cechowała pewna pogarda dla «przestarzałego» otoczenia budynku i wskutek tego unikanie jakiegokolwiek z nim związku. Ogólne rozczarowanie w stosunku do architektury zwącej się nowoczesną nastąpiło najpierw u publiczności przede wszystkim na wskutek niepowodzeń praktycznych tej architektury, ale w dużym stopniu i z powodu jej niezrozumiałości i wydaje się, że także z powodu jej rażącej obcości w zestawieniu z otoczeniem" (opinie o programie).

Podkreślmy z naciskiem, że rozwój architektury nowoczesnej wraz z jej formą całkowicie nowatorską w związku z nowymi typami budowli, ich powiększoną skalą i zastosowaniem z gruntu nowych konstrukcji nie tylko nic wyłącza możliwości twórczych i harmonijnych zestawień dzieł i układów tej architektury z pomnikami kultury przeszłości, lecz przeciwnie - stwarza przesłanki szczególnego bogactwa i emocjonalnej siły tych zestawień (segregator aktów prawnych). Realizacji tych możliwości w miastach Zachodu przeszkadzają ograniczoność sfery działania urbanistyki, jak i tendencje abnegacji historycznej, w związku z czym w ogromnej większości obiektów próby oparcia kontrastu nowej i starej architektury na zasadach świadomego stosunku kompozycyjnego w ogóle nie są podejmowane. Wśród wielu doktryn i prądów architektury burżuazyjnej ostatniego trzydziestolecia spotykamy się jednak z hasłami nawiązania do dziedzictwa (promocja 3 w 1).