Odporność chemiczna szkieł

Istotną cechą szkła są jego własności optyczne. W zależności od rodzaju szkła promienie świetlne są w różnym stopniu przepuszczalne, odbijane lub pochłaniane. Ponadto promień świetlny przechodząc przez szkło ulega dwukrotnemu załamaniu: przy wejściu i przy wyjściu. Współczynnik załamania światła szkła zwykłego wynosi 1,46-1,80 i ulega zwiększeniu ze wzrostem zawartości tlenków ołowiu i baru. Zwiększa się on też ze wzrostem temperatury (program uprawnienia budowlane na komputer).

Odporność chemiczna szkieł zależy przede wszystkim od ich składu chemicznego. Szkła zawierające przeważającą ilość tlenków o charakterze kwaśnym są najbardziej odporne na działanie kwasów. Ze wzrostem zawartości tlenków alkalicznych odporność szkła na działanie kwasów maleje. Kwasy stężone działają na szkło słabiej niż kwasy rozcieńczone. Wszystkie szkła wykazują brak odporności na działanie kwasu fosforowego w temperaturze powyżej 100°C (ok. 370 K) oraz kwasu fluorowodorowego już w temperaturze pokojowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Kwasy fosforowy i fluorowodorowy mają zastosowanie w przemyśle szklarskim do trawienia, polerowania i matowania wyrobów. Ogólnie odporność szkła na działanie kwasów jest duża i wynika głównie z nierozpuszczalności w nich podstawowego składnika szkła, jakim jest krzemionka (uprawnienia budowlane).

Silniejsze działanie korodujące niż większość kwasów wywiera na szkło woda. Mechanizm szkodliwego działania wody polega na jej reagowaniu ze znajdującymi się na powierzchni szkła jonami alkaliów. Wskutek hydrolizy powstają ługi, które znacznie silniej działają na szkło, rozpuszczając krzemiany, a nawet krzemionkę (program egzamin ustny).

Jednocześnie jednak tworzy się żel kwasu krzemowego, który pokrywa warstwą ochronną powierzchnię szkła. Szybkość dalszego rozkładu zależy od dyfuzji wody i produktów reakcji przez uformowaną warstewkę. Odporność chemiczną szkła zwiększa się przez zmniejszenie zawartości składników alkalicznych i zastąpienie ich składnikami kwaśnymi (B₂0₃), a oprócz tego przez dodanie tlenku glinowego (A1₂0₃).

Korozja szkła

Korozja szkła w środowisku zasadowym polega na wymywaniu krzemianów alkalicznych ze szkła i powstawaniu na powierzchni szkła matowej warstwy z krzemianu wapnia, przy czym procentowa zawartość alkaliów nie ma decydującego wpływu na szybkość wymywania. Najsilniej działa na szkło wodorotlenek sodowy, a następnie wodorotlenki potasowy, amonowy i barowy. Wskutek działania roztworów wodorotlenków powierzchnia szkła ulega zmatowieniu, staje się chropowata albo szkło traci przezroczystość. Odporność szkła na działanie zasad zwiększa się przez dodanie do masy szklanej cyrkonu, tlenku glinowego i tlenków metali dwu- wartościowych (opinie o programie).

Niszcząco na szkło działają również niektóre roztwory soli. Ogólnie można stwierdzić, że sole tych kwasów, które z wapniem dają sole nierozpuszczalne w wodzie, działają silniej niż woda i że działanie to zwiększa się w miarę wzrostu stężenia roztworu soli. Odwrotnie sole kwasów, które łącząc się z wapniem dają sole rozpuszczalne, działają na szkło słabiej niż woda i w miarę wzrostu stężeń ich działanie korodujące maleje. Najsilniej atakują szkło sole węglanów alkalicznych, np. Na₂C0₃ i K₂C0₃ (segregator aktów prawnych).

Odporność chemiczną szkieł oznacza się różnymi metodami. Odporność chemiczną szkła na działanie kwasów oznacza się wg PN-59/C-13121, na działanie zasad wg PN-70/C-13110, na działanie wody wg PN-65/S-13085. Drewno, papier i materiały włókiennicze są omawiane w materiałoznawstwie jako jedna grupa materiałów, ponieważ charakteryzują się one wieloma cechami wspólnymi. Można tu wymienić podobieństwo bazy surowcowej, własności fizyko-chemicznych (np. odporności na działanie czynników korozyjnych), mechanicznych oraz odporności cieplnej.

Drewno jest materiałem porowatym o budowie komórkowej. Ścianki komórek zbudowane są z substancji drzewnej, zaś pory wypełnione zmienną ilością powietrza i wody (promocja 3 w 1). Substancja drzewna jest pod względem chemicznym ciałem złożonym z wielkocząsteczkowych związków organicznych, jak celuloza, chemiceluloza i lignina, oraz towarzyszących im: żywic, wosków, tłuszczy, barwników, garbników, alkaloidów, związków mineralnych i innych. Zawartość procentowa poszczególnych składników w drewnie jest różna i decyduje o jego własnościach.