Odporność na obciążenie dynamiczne

Odporność na obciążenie dynamiczne można określić używając próbek skały o kształcie walców; minimalna wysokość, z której opuszczony normowy ciężar powoduje zniszczenie próbki, jest miarą odporności na obciążenia dynamiczne materiału (program uprawnienia budowlane na komputer). Badanie to wprowadzono w czasach pojazdów konnych i ruchu kołowego na obręczach stalowych i obecnie rzadko jest stosowane, chociaż wykazuje szkodliwe działanie wietrzenia skały poddawanej badaniom. Możliwe jest również określenie udarności kruszywa luzem. Udarność określona w ten sposób powiązana jest ze wskaźnikiem rozkruszenia i można w rzeczywistości stosować takie badanie jako alternatywne.

Wymiar badanych ziaren jest taki sam, przy oznaczaniu wytrzymałości kruszywa na zgniatanie, a dopuszczalne wartości dla pokruszonych frakcji mniejszych niż otwór sita kontrolnego 2,4 mm (nr 7 wg BS) również są te same. Uderzenie wykonywane jest normowym młotem, spadającym 15 razy pod własnym ciężarem na kruszywo w pojemniku cylindrycznym. Powoduje to rozdrobnienie w podobny sposób jak od ciśnienia tłoka przy badaniu wskaźnika rozkruszenia kruszywa (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pełne szczegóły badania określono w normie BS 812: 1967, a norma BS 882: 1965 zaleca następujące maksymalne wartości jako średnią z dwóch próbek: 30% jeżeli kruszywo będzie stosowane do betonowych nawierzchni poddawanych ścieraniu i 45% jeżeli będzie ono stosowane do innych konstrukcji betonowych (uprawnienia budowlane). Podane liczby stanowią pożyteczną wskazówkę, lecz jest zrozumiałe, że nie jest możliwa bezpośrednia korelacja pomiędzy wskaźnikiem rozkruszenia a zachowaniem się kruszywa w betonie lub wytrzymałością betonu. Jedyną zaletą badania udarności jest to, że można je przeprowadzać w terenie, z pewnymi modyfikacjami, takimi jak pomiary ilościowe, wykonywane raczej objętościowo niż wagowo (program egzamin ustny).

Odporność na zużycie powierzchni

Oprócz wytrzymałości i udarności, twardość lub odporność na zużycie powierzchni jest ważną właściwością betonu stosowanego do nawierzchni dróg i posadzek poddawanych ciężkiemu ruchowi. Dostępnych jest tu wiele metod badawczych; można powodować zużycie powierzchni materiału przez zdzieranie, tj. przez tarcie innego materiału o badaną próbkę kamienia lub przez ścieranie się wzajemne o siebie ziaren kamienia (opinie o programie).

Przy badaniu zdzierania wg Dorry’ego próbka o kształcie walca, podobna do tych, jakie stosowane są przy badaniu wytrzymałości na zgniatanie, poddawana jest zużyciu powierzchni przez piasek kwarcowy pochodzący z miejscowości Leighton Buzzard dociskany do próbki przez obracającą się tarczę metalową. Wartość zdzierania wyrażona jest jako różnica liczby 20 i 1/3 ubytku masy próbki w gramach. Kamień o dobrych właściwościach ma wartość zdzierania nie mniejszą niż 17; przy wartości niższej niż 14 należy uznać właściwości kamienia za niezadowalające. Szczegóły badania odporności na zdzie- aż do roku 1951 (segregator aktów prawnych). Obecnie badań tych zaranie podawane były w normie BS 812 niechano, zarówno w Anglii, jak i w USA i zgodnie z tendencją badania kruszywa luzem wprowadzono nowe badanie tej właściwości, począwszy od postanowień normy BS 812: 1960.

Ziarna kruszywa o wymiarach 12,7H-9,5 mm, których całkowita objętość wynosi 33 000 mm, układane są na tarczy w jednej warstwie, przy zastosowaniu urządzenia nastawczego. Próbka poddawana jest zdzieraniu w urządzeniu normowym, w którym tarcza wykonuje 500 obrotów z określoną prędkością przy ciągłym dodawaniu piasku z Leighton Buzzard. Wskaźnik zdzierania kruszywa określony jest jako procentowy ubytek masy przy zdzieraniu (promocja 3 w 1). W badaniu ścierania wg Devala stosuje się również kruszywo luzem; ziarna o znanej całkowitej masie poddawane są zużyciu w metalowym cylindrze, który obraca się 10 000 razy, wykonując 30-33 obr./min. Wskaźnik ścierania określa wyrażona procentowo ilość materiału startego. Badanie to może być wykonane z kruszywem suchym lub mokrym, a różnica wyników wskazuje wpływ stanu kruszywa na jego odporność na ścieranie.