Odpowiedni dobór materiału

Poza opisanymi wyżej środkami zabezpieczającymi beton przed zniszczeniem niejako od wewnątrz przez odpowiedni dobór materiału, staranne wykonanie i domieszki, stosowane są sposoby ochrony betonów od zewnątrz przez powlekanie ich powierzchni warstwami bitumów lub innych materiałów izolacyjnych. Sposoby te muszą być dobierane stosownie do rodzaju czynnika atakującego beton. Skuteczność ich zależna jest w dużej mierze od ich szczelności (program uprawnienia budowlane na komputer).

Powlekanie na przykład pali czy brusów ścianek szczelnych zapuszczanych w grunt na ogół nie daje pożądanych wyników, ponieważ powłoka zwykle ulega w czasie zapuszczania pala przetarciu lub popękaniu. Popękaniu ulec może zresztą już w czasie transportu pali pod kafar, a wystarczą nawet pęknięcia włoskowate aby powłoka stała się praktycznie nieskuteczna (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W ostatnich latach do warstw okładzinowych betonów narażonych na korozję chemiczną zaczęto używać polimerobetonów i plastobetonów, tj. betonów, w których rolę spoiwa zamiast zaprawy cementowej odgrywa żywica syntetyczna.
Żywice epoksydowe używane są również w postaci emalii do powlekania ścian konstrukcji betonowych narażonych na agresję chemiczną. W budownictwie morskim i okrętowym znane są na przykład patentowane emalie zagraniczne, jak brytyjska Episolve nakładana w jednej warstwie na zimno, odporna na działanie wody słonej (nawet gorącej) i ropy naftowej, lub bardziej elastyczna Epicarb, nadająca się więc na powlekanie elementów podlegających drganiom (np. ściany doków, bram doków i śluz itp.), ale nieodporna na agresję pochodnych ropy naftowej (uprawnienia budowlane).

Bardzo szkodliwe mogą być dla betonów w naszych warunkach także wody bagienne, wśród torfowisk, szczególnie, jeżeli zawierają kwas siarkowy lub humusowy. Działanie kwasów humusowych polega na tym, że osiadają one w porach betonu i z czasem ulegają katalitycznemu utlenianiu na kwas węglowy, który jest tu bezpośrednio agresywny (agresja kwasowęglowa), powodując II typ korozji (program egzamin ustny).

Środki zapobiegawcze

Środki zapobiegawcze powinny być tu stosowane takie jak poprzednie, z tym jednak, że mniej skuteczny jest w takich wypadkach cement żużlowy, natomiast dobrze zachowuje się cement glinowy. Dobre skutki osiąga się stosując przy cemencie portlandzkim domieszki cementu krzemowego. I tu bardzo ważne jest szczelne wykonanie betonu.
Podsumowując, należy stwierdzić za Gacą, że wyboru betonu najbardziej odpornego na agresję morską można dokonać zasadniczo tylko na podstawie wyników badań laboratoryjnych (opinie o programie).

Skutki korozji chemicznej potęguje erozja mechaniczna. Czynnikami powodującymi erozję mechaniczną są:
- uderzenia fali (przez gwałtowne działanie, kruszące cieńsze elementy betonu, lecz także przez łagodne a długotrwałe działanie erozyjne),
- ścieranie betonu przez piasek unoszony w wodzie (lub rozbijanie go przez kamienie i bloki przerzucane z miejsca na miejsce przez falę sztormową),
- działanie lodu (rozsadzanie betonu od wewnątrz wskutek zamarzania wody, która dostała się do jego porów, lub niszczenie go od zewnątrz przez ścieranie przez krę, albo uderzenia i nacisk kry) (segregator aktów prawnych).

Osobny rodzaj uszkodzeń powoduje erozja kawitacyjna, będąca wynikiem podciśnień, jakie powstają w określonych warunkach w otoczeniu woay płynącej czy będącej w ruchu falowym.
Erozja mechaniczna występuje najczęściej w strefie, jaką wyznaczają zmienne poziomy wody oraz grzbiety i doliny fal podchodzących do budowli. Beton jest tam na przemian zwilżany i osuszany, ulega przemarzaniu i odtajaniu, tam też jest najsilniejszy agresywny wpływ chemiczny napowietrzonej wody (a więc bogatej w tlen) i tam występują największe siły i najintensywniejsze działania erozyjne powyższych czynników (promocja 3 w 1).

Erozja kawitacyjna występuje ponadto często w kanałach i przewodach prowadzących wodę z dużą prędkością, założonych w budowlach morskich, takich jak śluzy lub suche doki.