Odpowiednie modyfikacje

Konieczność zaś masowego stosowania technologii, wynikająca z analizy mocy przerobowej zakładów prefabrykacji i przedsiębiorstw budowlanych, spowodowała poszukiwanie rozwiązań kompromisowych. Dlatego też konieczne było ograniczenie ilości stosowanych odmian technologii wielkopłytowej na terenie Warszawy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ze względu na istniejące zainwestowanie zakładów prefabrykacji na Jelonkach (PPEB) zdecydowano się wybrać do masowego stosowania technologię PBU. Założono przy tym, że w trakcie prac unifikacyjnych zostaną dokonane odpowiednie modyfikacje rozwiązań funkcjonalnych, konstrukcyjnych i technologicznych, polepszające te rozwiązania i zabezpieczające możliwość dostosowania się do bieżącej sytuacji materiałowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Drugą technologią rozwijającą się od czasu ukończenia pierwszego etapu unifikacji była tzw. rama „H”, tj. budynki o układach szkieletowych prefabrykowanych i stropach kanałowych typu „Żerań”. Uzyskane doświadczenia pozwoliły na uznanie tej technologii za korzystną dla budynków 11-kondygnacyjnych.

Przed przystąpieniem do UW-2 Zespół Koordynacyjny zebrał i przeanalizował kilkaset projektów budynków i mieszkań, zaprojektowanych dla Warszawy przez różnych projektantów w latach 1959-1964 (uprawnienia budowlane).

Po przeanalizowaniu i usystematyzowaniu zebranego materiału nasunęły się następujące wnioski:

1. podstawowym układem konstrukcyjnym występującym w masowym warszawskim budownictwie mieszkaniowym, bez względu na stosowaną technologię, jest układ poprzeczny;
2. wytworzyła się pewna ograniczona ilość typów rozwiązań mieszkań poszczególnych kategorii, pozwalająca w ramach obowiązujących przepisów normatywnych uzyskać prawidłowe rozwiązania funkcjonalne segmentów i budynków,
3. istnieje współzależność pomiędzy prawidłowym rozwiązaniem funkcjonalnym poszczególnych kategorii mieszkań a przyjętymi rozpiętościami stropów,
4. rozwiązania mieszkań tych samych typów, projektowane przez różnych autorów, o ile nie są oni skrępowani względami technologicznymi, różnią się między sobą bardzo niewiele jedynie właściwie tzw. detalem funkcjonalnym a nie zasadą rozwiązania, a zatem można stwierdzić, że z biegiem czasu nastąpiła pewnego rodzaju samoczynna typizacja elementów funkcjonalnych budynków, co jest dalszym uściśleniem w stosunku do typizacji elementów konstrukcyjnych i budowlanych (program egzamin ustny).

Typizacja układów mieszkań

Wobec stwierdzenia zjawiska niejako samoczynnej typizacji wydało się celowe podsumowanie jej wyników i podjęcie próby uzyskania rozwiązań optymalnych w danych warunkach układów funkcjonalnych mieszkań. Podjęto więc próbę optymalizacji układów funkcjonalnych mieszkań to znaczy zaprojektowania i potraktowania jako typowych elementów funkcjonalnych relatywnie najlepszych mieszkań poszczególnych typów i kategorii, w określonych dla poszczególnych technologii rozpiętościach i z uwzględnieniem warunku prawidłowej zestawialności tych mieszkań w segmenty i budynki (opinie o programie).

W dyskusji nad tezami dla UW-2 nastąpiło uzgodnienie poglądów między projektantami, inwestorami i wykonawstwem budowlanym, że z punktu widzenia prawidłowej organizacji procesu inwestycyjnego znacznie istotniejsza jest, obok typizacji elementów budowlanych, typizacja mieszkań i segmentów oraz składanie z nich budynków różniących się strukturą mieszkaniową, długością i głębokością traktów itp., niż typizacja całych budynków, zwłaszcza bez uporządkowania w nich układów funkcjonalnych i elementów (segregator aktów prawnych).

Typizacja układów poszczególnych mieszkań jest ponadto uzasadniona dążeniem do uprzemysłowienia robót wykończeniowych, gdyż stwarza możliwość stosowania prefabrykowanych ścianek działowych o wysokim stopniu wykończenia, kabin sanitarnych, wielkowymiarowych elementów podłogowych itp. Jeżeli nawet w chwili obecnej nasza sytuacja materiałowa i organizacja zaplecza nie jest w pełni przygotowana do produkcji tego rodzaju elementów na skalę masową, to istotne jest takie przygotowanie projektów, żeby wprowadzenie nowych elementów postępu technicznego było w każdej chwili możliwe bez zmiany istoty projektu (promocja 3 w 1).