Stalowe wiertła

Na rysie, która ma być uszczelniona, wybija się za pomocą cienkich stalowych wierteł otworki o średnicy 1,5 lub 2-3 mm w zależności od grubości igły stosowanej do zastrzyków.
Po wprowadzeniu igły w otwór uszczelnia się ją cementem bardzo szybko wiążącym, a więc przy użyciu specjalnych preparatów, które skracają czas wiązania cementu do kilku minut. Po związaniu cementu wstrzykuje się do rysy za pomocą praski dość rzadki roztwór asfaltu w łatwo lotnym rozpuszczalniku, który wypełnia tę rysę i uszczelnia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jako preparaty uszczelniające stosuje się przy tym sposobie roztwory asfaltów o temperaturach mięknienia od 30 do 86°C, rozpuszczonych w benzenie (np. 85% asfaltu o temperaturze mięknienia wg metody P. i K. 40° i 15’% benzenu). Przy używaniu asfaltów twardych stosuje się roztwory zawierające więcej rozpuszczalnika. Beton w obrębie uszczelnianej rysy powinien być suchy i wskazane jest jego podgrzanie (np. lampą lutowniczą). Rysy o szerokości większej niż 20 mm można uszczelniać kitem asfaltowym lub masą zalewową.

W celu uszczelnienia rys wyraźnie podlegających wpływom temperatury, a więc w przypadku gdy wielkość tych rys ulega zmianom, można wykonać następującą izolację. Po usunięciu w miejscu rysy wyprawy i oczyszczeniu betonu należy nakleić na lepiku asfaltowym na gorąco pasek juty impregnowanej o szerokości 20-30 cm. Pasek należy tak umieścić, aby rysa przebiegała mniej więcej w połowie jego szerokości (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wyprawę w obrębie izolacji należy wzmocnić siatką stalową typu Ralica. Szerokość paska siatki powinna być większa od szerokości paska izolacji o co najmniej 10-15 cm z każdej strony. Siatka stalowa powinna być obustronnie otoczona zaprawą. Grubość zewnętrznej warstwy ochronnej powinna wynosić co najmniej 1 cm; wyprawa w tym miejscu może być pogrubiona.
Podobne uszczelnienia rys można też wykonać w przypadku wykładania ścian zbiorników płytkami.

Analiza najczęściej spotykanych nieszczelności ciężkich izolacji z wkładkami wskazuje, że przeważnie przyczyną ich powstania jest wadliwy projekt izolacji lub niestaranne wykonanie robót, natomiast rzadziej nieodpowiednia jakość materiałów izolacyjnych, które nie odpowiadają wymaganiom form (uprawnienia budowlane). Często przyczyną usterek izolacji są uszkodzenia mechaniczne, powstałe podczas jej wykonywania.

Wilgotne plamy

Przy budowie pewnego dużego gmachu o charakterze biurowym w Warszawie należało wykonać izolację wodoszczelną stropu nad tarasem oraz stropu podziemi pod dziedzińcem (program egzamin ustny). Ponieważ wymiary zarówno tarasu, jak i dziedzińca były dość znaczne, trzeba było konstrukcję żelbetową podzielić szczelinami dylatacyjnymi. Izolację wodoszczelną
w obrębie szczelin dylatacyjnych zaprojektowano w ten sposób, że wzdłuż tych szczelin umieszczono paski blachy miedzianej o szerokości 30-40 cm, wygięte w środku w kształcie litery U (opinie o programie).

Izolacja wodoszczelna w postaci izolacji ciężkiej, złożona z kilku warstw wkładek z juty impregnowanej i papy asfaltowej, sklejanych lepikiem na zimno, była wzdłuż blachy przecięta, przy czym brzegi blachy zostały wklejone pomiędzy warstwy juty tym samym lepikiem.
Na wykonaną w ten sposób izolację wodoszczelną nałożono warstwę ochronną z gładzi z siatką drucianą i ułożono posadzkę z płyt kamiennych (segregator aktów prawnych).
Po pewnym czasie w okresie długotrwałych deszczów na suficie stropu pojawiły się w kilku miejscach wilgotne plamy świadczące o nieszczelności izolacji.

Przyczyną nieszczelności była nieodpowiednia izolacja w obrębie szczelin dylatacyjnych. Lepik, pomimo że był doborowej jakości, nie zapewnił szczelności w spoinach między jutą impregnowaną a blachą miedzianą i te właśnie miejsca stały się źródłem nieszczelności. Stwierdzono to między innymi na podstawie obserwacji części izolacji dziedzińca, nie wykazującej przecieków, gdzie jedna warstwa juty impregnowanej została poprowadzona w sposób ciągły ponad blachą miedzianą (promocja 3 w 1).