Odspajanie bloków

Kilofem lub specjalnym toporem żłobimy bruzdę przez całą grubość warstwy. Jeśli zaznaczają się płaszczyzny podziałowe, to bruzdę żłobimy od jednej płaszczyzny podziałowej do drugiej. Jeśli one nie zaznaczają się lub są od siebie bardzo odległe, to bruzdę żłobimy z trzech stron, aby dzieloną bryłę oddzielić wzdłuż jej czterech krawędzi pionowych. Następnie w szczelinę między ławicową podsuwamy łomy żelazne opierając je na drewnianych klockach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Manipulując teraz domami jako dźwigami odspajamy bloki kamieni.
W wypadku gdy warstwy odspajane źle się oddzielają, możemy posłużyć się klinami wbijając je w szczelinę międzyławicową.
Metodę tę stosuje się zwykle przy skałach niezbyt twardych, zwłaszcza w przypadku, gdy skały mają uwarstwienia lub naturalne pęknięcia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Odspajanie za pomocą klinów możemy przeprowadzić kilkoma sposobami.

Jeżeli granica uwarstwienia AB jest wyraźna, jak na rys. 3-12 twardość nie większa od 5 i miąższość od 50 do 100 cm - odspojenie przeprowadza się w następujący sposób. W górnej części warstwy żłobimy równoległy do krawędzi ścian wrąb o głębokości 8-10 cm, gdy grubość warstwy wynosi 50-75 cm, zaś 10—12 cm przy grubości warstwy 75—100 cm.
W wykonanym wrębie umieszczamy wzdłuż całej jego długości specjalne kliny z podkładkami w odległościach 20-40 cm zależnie od twardości skały i grubości warstwy. Następnie pobiją się je kolejno zwiększając stopniowo siłę uderzenia ciężkim młotem o ciężarze do 10 kg (uprawnienia budowlane).

W pewnych przypadkach, w celu lepszego „naciągania" klinem, umieszczamy kliny między dwoma płaskownikami, uprzednio wstawionymi do wykonanego wrębu tak, aby w miarę możliwości przylegały ściśle do poziomych ścianek. Przez pobijanie klinów młotem, kliny zaczynają „ciągnąć" i po kilkakrotnym uderzeniu młotem kolejno wszystkich klinów tam i z powrotem, kamień pęka. Niekiedy zamiast wrębu wykuwamy ręcznie lub mechanicznie szereg klinowatych otworów, w które wbijamy młotami kliny w wyżej opisany sposób, odspajając tak bloki żądanej wielkości (program egzamin ustny).

Twarde skały

W złożach skał twardych, niespękanych, o dużej miąższości, proces wydobywania możemy przyspieszyć i równocześnie obniżyć koszty wydobycia stosując materiały wybuchowe. Ten sposób wydobywania polega na stosowaniu materiałów wybuchowych umieszczonych w przygotowanych uprzednio otworach lub komorach (opinie o programie). Otwory strzelnicze wierci się po uprzednim zbadaniu skał w ten sposób, aby przy jak najmniejszym zużyciu materiałów wybuchowych spowodować jak największy odstrzał materiału kamiennego. Najkorzystniejsze są otwory pionowe, zwłaszcza w przypadku poziomego uwarstwienia skał, gdyż cała siła wybuchu pracuje jedynie na odspajanie, w przeciwieństwie do otworów poziomych, gdzie część siły zostaje zużyta na podniesienie skały w górę. W pierwszym jednak wypadku, gdy spękanie skał jest pionowe, otwory poziome mogą okazać się korzystniejsze (segregator aktów prawnych).

Niekiedy korzystnymi mogą okazać się otwory ukośne. Przy różnego rodzaju zwisach otwory umieszczamy w sposób przedstawiony na rys. 3-13e, f. W celu uzyskania większych bloków skalnych najpierw wykonuje się w podnóżu skały podłużną wnękę, tzw. wdzierkę, a następnie wiercimy otwory pionowe od góry. Niekiedy w celu łatwiejszego
odspajania bryły ryje się dwie bruzdy specjalnym poszerzaczem na dwu przeciwległych ściankach wykonanego otworu, tak aby leżały one dokładnie w płaszczyźnie projektowanego odspajania (promocja 3 w 1).

W tak wykonanym otworze umieszczamy słaby ładunek materiału wybuchowego pozostawiając nad nim wolną przestrzeń przez umieszczenie ponad ładunkiem korka z pakuł lub papieru, który zasypuje się piaskiem. Przy wybuchu, dzięki wolnej przestrzeni, ciśnienie gazów rozchodzi się na całą powierzchnię otworu aż do korka i rozłupuje kamień w płaszczyźnie przechodzącej przez bruzdy. Prawidłowa powierzchnia przełamu płyty przy tym systemie odspajania waha się w granicach 10—12 m2 na jeden otwór przy głębokości 5-7 m.