Odstęp torów spustowych

Odstęp torów spustowych interesuje konstruktora pochylni o tyle, że w części podwodnej musi on dostosować do niego konstrukcję pomostów, w części nadwodnej zaś przewidzieć gniazda i śruby do podpór oraz odpowiednio rozmieścić pale fundamentowe.

Osiowy odstęp dwu torów przyjmuje się średnio jako równy i/3 szerokości statku. Dla statków średnich wynosi on od 5 do 6 m, dla statków dużych od 7 do 9 m. Do*wodowania jednego z pancerników zastosowano cztery tory w odstępach osiowych 8,25 i 24,60 m. Wskazane jest, aby oś każdego z torów leżała pod jednym z podłużnych dźwigarów statku (program uprawnienia budowlane na komputer).
Powierzchnię torów stanowi zwykle dylina podłużna, położona bądź na oczepach konstrukcji drewnianej, bądź wprost na płycie pochylni, bądź wreszcie na rozbieralnej podbudowie z belek drewnianych. Przekroje toru, jedno z możliwych rozwiązań podbudowy.

Dylina torów musi być zupełnie gładka, nie powinna wystawać na stykach, główki gwoździ muszą być schowane, ponieważ wszelkie nierówności powierzchni mogą mieć ujemny wpływ na przebieg wodowania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Każdy tor ujęty jest zwykle krawężnikami drewnianymi, wystającymi ponad wierzch dyliny i odpowiednio przymocowanymi lub rozpartymi.
Na powierzchni torów, przed zmontowaniem na nich sani spustowych, układa się w kilku warstwach smar spustowy. Smar ten składa się z tłuszczu, mydła i olejów, przy czym jako pierwszą układa się najbardziej stalą warstwę, złożoną z łoju, stearyny lub parafiny, zapewniającą potrzebną wytrzymałość smarom i zapobiegającą wygnieceniu ich przez ciężar kadłuba. Warstwę tę nieraz prasuje się jeszcze dodatkowo na gorąco rozgrzanym żelazem. Podobnym smarem powleka się również dolne powierzchnie płóz spustowych. Między dwie warstwy stale daje się warstwę półpłynną, stanowiącą właściwą warstwę poślizgową. Grubość całkowita warstw smaru wynosi kilka centymetrów (uprawnienia budowlane).

Sanie spustowe

Sanie spustowe składają się z płóz (tylu, ile jest torów spustowych) o szerokości równej lub nieco mniejszej od szerokości torów, a długości łącznej średnio ok. 0,3 do 0,9 długości statku (program egzamin ustny).
Składa się ona zwykle z dwu lub trzech warstw złożonych z dwu do trzech belek drewnianych, związanych w obu kierunkach śrubami o średnicy ok. 25 mm. Podstawę stanowi warstwa dyliny o grubości 10 cm, przybita do belek gwoździami. Główki gwoździ muszą być schowane.
Płozy dla mniejszych statków stanowią pojedyncze belki. Aby płozy nie zbliżały się do siebie w czasie wodowania, rozparte są między sobą poprzecznymi belkami, aby zaś nie rozchodziły się, połączone są ponadto ściągami zaopatrzonymi w zamki rzymskie (opinie o programie).

Mniejsze statki spuszczane są na płozach ciągłych, większe na płozach odcinkowych, połączonych ze sobą giętkimi stalówkami, przykładkami na śrubach
lub specjalnymi łącznikami przegubowo-zawiasowymi. Na płozach układane są belkowania, zwykle klinowane, które dostosowuje się do miejscowego kształtu kadłuba.
Najtrudniejszy problem stanowią tzw. poduszki (lub kozły) końcowe, czyli dziobowe i rufowe, które nie tylko muszą być wysokie, ale ponadto jeszcze montowane ukośnie (segregator aktów prawnych).
Na poduszkę dziobową oddziałują w czasie wodowania znaczne siły, a kadłub w pewnym momencie przed spłynięciem na wodę zaczyna obracać się wokół swego dziobu.

Stąd wynika celowość stosowania poduszek dziobowych obrotowych i to albo
przegubowych, z przegubem wykształconym podobnie do przegubów stosowanych w budownictwie naziemnym, albo też kołyskowych. Typ kołyski Doosego wykonanej zwykłymi sposobami ciesielskimi.

Całość sani oraz poduszek związana jest z sobą oraz z kadłubem całym systemem lin stalowych, łańcuchów, drągów śrubowych, przykładek i kątowników (promocja 3 w 1).