Ograniczenie strat

Wywiertki można pobierać także z drzew żywych, co umożliwia określenie wilgotności bez ścinania drzewa.
Celem ograniczenia strat wilgotności w okresie czasu między pobraniem a zważeniem próbek, umieszcza się je w szczelnie zatkanych probówkach (program uprawnienia budowlane na komputer). Pierwsze ważenie należy wykonać w terenie, suszenie i dalsze ważenie przeprowadza się w pracowni.
Z belek lub z podkładów kolejowych pobiera się wywiertki wzdłuż przekątni przekroju.

Przy badaniu tarcicy miejsca pobrania próbek rozmieszcza się symetrycznie wzdłuż jej szerokości; w razie obecności rdzenia należy z niego pobrać próbkę.
Na skutek tarcia i rozgrzewania się próbek powstają pewne straty wilgoci w czasie pobierania wywiertek. Doświadczenia Suensona
wykazały, że straty te można pominąć; wywiertki ogrzewają się słabo i tylko na swojej zewnętrznej powierzchni, a odparowanie wody jest utrudnione, gdyż próbka znajduje się w głębi drewna i nie styka się z powietrzem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ujemną stronę stanowi mały ciężar wywiertek, który przy drewnie powietrznosuchym wynosi około 0,07 G na 1 cm długości.

Wynika stąd konieczność dokładnego ważenia lub pobierania wywiertek o łącznej długości około 7 cm, co odpowiada ciężarowi około 5 G. Jeżeli waga daje odczyty z dokładnością p mG. to dla określenia wilgotności z dokładnością ±1% należy pobrać wywiertki długości 4 p cm. Z twardego drewna liściastego wywiertki można pobrać tylko w stanie mokrym; powietrznosuche drewno stawia zbyt duży opór, co uniemożliwia pobranie próbek i może spowodować uszkodzenie świdra. Według Suensona określanie wilgotności na podstawie wywiertek daje wyniki dokładniejsze niż przy próbkach w postaci płytek. Według innych autorów wilgotność określona przy pomocy wywiertek jest o 1—5’% mniejsza (zależnie od warunków badania) od wilgotności określonej na podstawie płytek (uprawnienia budowlane).
Suszenie próbek do stanu bezwodnego przeprowadza się w nastawianych na żądaną temperaturę suszarkach elektrycznych.

Suszarki próżniowe

Suszarki do suszenia drewna powinny mieć zakres temperatury nie mniejszy niż 120 C. Automatyczna termoregulacja i urządzenie do nastawiania temperatury pozwalają na regulowanie temperatury suszenia z dokładnością ±5 C. Przy nastawieniu suszarki na temperaturę 100 C temperatura będzie się utrzymywać na poziomie 100 ±5 C, czyli w granicach 95—105 C. Urządzenia termo regulacyjne oparte na bimetalu i na przerywaczach rtęciowych powodują przerwanie dopływu prądu, gdy temperatura w suszarce podniesie się powyżej nastawionej temperatury 100 ±5° C (program egzamin ustny).

Na skutek wyłączenia dopływu prądu suszarka stygnie i temperatura opada poniżej nastawionej temperatury 100 - 5 C, co powoduje automatyczne włączenie prądu i nagrzewanie suszarki. W ten sposób temperatura suszarki oscyluje między 95 i 105 C (łub w innych granicach, zależnych od dokładności regulacji), nie przekraczając określonych granic. Suszarki mają przymykane otwory wentylacyjne, służące do odprowadzania wydzielającej się w czasie suszenia pary wodnej na zewnątrz. Ponadto są’ one wyposażone w termometr o zakresie 150 C służący do kontrolowania temperatury w czasie suszenia (opinie o programie).

Suszarki próżniowe są dodatkowo wyposażone w napędzane silnikiem pompy powietrzne. za pomocą których obniża się ciśnienie w uszczelnionych komorach suszarek.
Dzięki obniżonemu ciśnieniu parowanie wody przebiega szybciej; w czasie suszenia pompa usuwa z komory parę wodną (segregator aktów prawnych).

Suszenie w suszarkach próżniowych trwa krócej, otrzymuje się natomiast mniej dokładne wyniki. Według Narayanamurti wyniki otrzymywane przy suszeniu próbek w suszarkach próżniowych są niższe niż przy suszeniu w suszarkach normalnych. Tłumaczy się to zmniejszoną konwekcją rozrzedzonego powietrza, co utrudnia rozgrzanie próbek i odparowanie wody (promocja 3 w 1).
Zarówno w laboratoriach, jak w zakładach fabrycznych dobre usługi oddają suszarki z wmontowaną wagą uchylną pozwalające na bezpośrednie określanie wilgotności.