Spoiny otwarte

Bardzo prostą, a skuteczną wkładką tego typu jest rurka neoprenową. Po wypompowaniu powietrza z zamkniętej rurki staje się ona wiotka i łatwo daje się wepchnąć w spoinę. Po otwarciu rurki i dostaniu się z powrotem do jej wnętrza powietrza, rozpręża się ona i wypełnia szczelnie spoinę. Z uwagi na różne szerokości spoin (na skutek odchyłek montażu) na budowie potrzebne są rurki o 2 lub 3 różnych średnicach (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wkładki służą do uszczelniania spoin pionowych. Po zmontowaniu prefabrykatów wciska się je w spoinę, analogicznie jak wałek przy uszczelnianiu rurką neoprenową od zachowania tolerancji wymiarów spoiny i równości jej powierzchni. W złączach poziomych wkładki sprężynujące układa się w czasie montażu ściany przed ustawieniem górnego prefabrykatu. Przykład takiej wkładki z dodatkowym kołnierzem osłaniającym sfazowaną górną krawędź poziomą prefabrykatu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zasada uszczelnienia spoiny otwartej polega na osłonięciu spoiny w celu utrudnienia wpływu wody do wnętrza z jednoczesnym umożliwieniem wypływu na zewnątrz tej wody, która mimo osłony została przez wiatr wepchnięta do spoiny. W tym celu złącze poziome zabezpiecza się za pomocą progu osłoniętego kapinosem, a wodę, która przedostała się do złącza pionowego, wyprowadza się na zewnątrz zwykle za pomocą tzw. kanału dekompresji, tj. przez lokalne poszerzenie spoiny, otwarte do spoiny poziomej (uprawnienia budowlane).

Poza zabezpieczeniem geometrycznym bardzo istotna dla skuteczności spoiny nie wypełnionej jest jej szczelność na przewiewanie, uzyskiwana przez należyte W warunkach polskich deszczom ulewnym rzadko towarzyszą wiatry o szybkości ponad 15 m/s. Wystarczyłaby zatem wysokość progu niewiele większa od 4 cm. Zwykle przyjmuje się jednak h > 6 cm (program egzamin ustny).

Kanał dekompresji

Kąt nachylenia przedniej płaszczyzny progu powinien być nie mniejszy niż 60°. Usytuowanie progu musi być poza tym skoordynowane z usytuowaniem kanału dekompresji, odprowadzającym wodę ze złącza pionowego, tak aby woda spływająca tym kanałem spadała na przednią płaszczyznę progu. Nachyloną wewnętrzną płaszczyznę kapinosa projektuje się zwykle pod kątem do płaszczyzny progu tak, aby pionowa spoina między tymi płaszczyznami rozszerzała się ku górze. Najmniejsza odległość pozioma między tymi płaszczyznami powinna być ok. 1 cm większa od dopuszczalnej odchyłki przesunięcia prefabrykatów z lica ściany. Zwykle przyjmuje się odległość tę równą 2 cm.

Spoiny pionowe projektuje się najczęściej z osłoną w postaci wkładki, zabezpieczającej od bezpośredniego dostępu wody, i kanału dekompresji w głębi złącza odprowadzającego grawitacyjnie wodę, która przedostała się poza wkładkę osłaniającą (opinie o programie).

Jako wkładkę osłaniającą stosować można paski z neoprenu (rozwiązanie najbardziej godne zalecenia z uwagi na dużą trwałość), poliwinylu lub taśmy ze stali nierdzewnej. Po ustawieniu prefabrykatów w ścianie wkładkę wsuwa się z góry w odpowiednie wyprofilowanie w spoinie i zakłada (w górnej części) na próg pod uszczelnienie poziome. Niekiedy zamiast wkładki osłaniającej wypełnia się pierwszy profil spoiny zaprawą lub kitem. Jest to skuteczna osłona przed bezpośrednim zacinaniem deszczu, nie zalecana jednak z uwagi na konieczność dodatkowych robót od zewnątrz budynku, których unika się z zasady stosując złącza nie wypełnione (segregator aktów prawnych).

Kanał dekompresji projektuje się zwykle o powierzchni nominalnej ok. 15 cm². Powierzchnia wewnętrzna kanału, jak i zresztą całego złącza, powinna być możliwie gładka. Wszelkie nierówności na powierzchni, nie mówiąc już o rysach czy obtłuczeniach, utrudniają spływ wody w dół kanału i sprowadzają ją do wnętrza złącza. Kanał dekompresji zastąpić można ukośnym wyprofilowaniem prefabrykatu w rodzaju „tarki” (promocja 3 w 1). Od zewnątrz spoinę osłania się zwykle odpowiednią wkładką, podobnie jak w przypadku złączy z kanałem dekompresji. Profil pionowy dla wkładki osłaniającej służy jednocześnie do odprowadzania wody.