Okładzina konstrukcyjna

Jeżeli warunki budowy nie pozwalają na wykonanie okładziny po zakończonym osiadaniu ścian, należy umożliwić jej osia danie niezależnie od muru. Można to osiągnąć przez stosowanie odpowiednich kotew albo przez pozostawienie szczelin między płytami okładziny a kotwami kamiennymi (program uprawnienia budowlane na komputer). Utwierdzona w murze kotwa osiada z nim razem, ale pozostawiona szczelina chroni płytę okładziny od przekazywanego ciśnienia. Dopuszczalna jest również szczelina pionowa między okładziną a ścianą.

Należy podkreślić, że stosując przy murowaniu zaprawę cementową, która szybko twardnieje i tworzy mocne spoiny, można uniknąć większości niepożądanych zjawisk występujących przy słabych, wolno twardniejących zaprawach wapiennych.
Okładzina konstrukcyjna ma pewne odrębności przy licowaniu murów kamiennych i ceglanych. Dlatego rozpatrzymy każdy wypadek osobno (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Doskonałą okładzinę stanowi powłoka ciosowa, której warstwy odpowiadają pełnej liczbie warstw cegieł (tzn. wysokość warstwy ciosów równa jest dwóm, trzem i więcej warstwom cegieł); jeżeli okładzina składa się z kamieni wozówkowych i sięgaczy (główkowych) wchodzących w masyw muru, to kamień jako materiał mocniejszy tworzy doskonałą powłokę, którą sięga wiążą z masywem ceglanym.

Aby zmniejszyć ilość kamieni licowych, sięgacze układa się co trzeci między kamieniami wozówkowymi i wiąże się między sobą w następnych warstwach muru. Można jeszcze zmniejszyć ilość sięgaczy, dając je nie w każdej warstwie, lecz w warstwie co drugiej. Wówczas jednak okładzina traci swe cechy konstrukcyjne i zbliża się do typu powierzchniowej (uprawnienia budowlane).
Trudno jest ustalić minimum sięgaczy niezbędnych do związania okładziny z murem ceglanym. Jest to zależne od szerokości powierzchni wspornych ciosów (tzn. od stopnia stateczności samej okładziny), od wysokości licowiania i od obciążenia przypadającego na warstwę okładziny. Nie są rzadkie wypadki kiedy na jeden sięgacz przypada do pięciu kamieni wozówkowych (program egzamin ustny).

Wygląd powierzchni licowej

Dopuszczalne jest grube przyciosamie wewnętrznych powierzchni wozówkowych i główkowych kamieni, które pociąga za sobą konieczność obciosywania muru ceglanego. Przy nie dużej wysokości i nie wielkim obciążeniu (np. przy cokołach budynków) takie osłabienie muru nie pociąga za sobą żadnych szkodliwych skutków. Zalety zaprawy cementowej kompensują dopuszczalne wady układu (opinie o programie).
Przy licowaniu muru ceglanego ciosami stosowane jest łączenie sięgaczy z murem „na jaskółczy ogon“. Poza tym kamienie okładziny łączone są wiązadłami metalowymi.
Nieco inne sposoby stosowane są przy licowaniu muru kamiennego. Wskutek nieprawidłowości kształtu kamieni, z których składa się mur, można nie obrabiać wewnętrznych wystających części okładziny, ponieważ zawsze można dobrać odłamki kamienia, które by szczelnie przywierały do okładziny.

Nie ma potrzeby wiązania stosunkowo słabego muru z kamienia łamanego z bardzo starannie wykonaną okładziną ciosową, ponieważ dopuszczalne obciążenie przystosowane jest do wytrzymałości słabszej części konstrukcji, tzn. muru. Zgodnie 2 tym tylko licowe powierzchnie okładziny poddaje się zazwyczaj obróbce. Powierzchnie wspome i styczne obciosowuje się tylko częściowo, aby zadość uczynić wymaganiom prawidłowego układu (segregator aktów prawnych).

Wygląd powierzchni licowej i stopień obciosania powierzchni stycznych i wspomych zależy od wymagań stawianych danemu typowi budowli. Budynki i konstrukcje miejskie licuje się najczęściej kamieniem czysto obrobionym, konstrukcje zaś inżynierskie kolejowe i drogowe (mosty, przepusty, tunele, wiadukty i in.) okładane są kamieniem grubociosanym „z ramką“.
Okładzinę ciosową układa się wyłącznie na zaprawie cementowej.
W większości wypadków licowanie wykonuje się jednocześnie z murem (promocja 3 w 1).

Najpierw sposobem praktykowanym przy murach ciosowych, układa się pierwszy rząd okładziny. Wystające od tyłu nierównomierne części kamieni dl-a równowagi podpiera się starannie drobnymi odłamkami i tłuczniem, które zalewa się zaprawą. Następnie układa się warstwę muru wznosząc go do poziomu górnej krawędzi okładziny, po czym zamocowuje się płyty dyblami, klamrami i innymi wiązadłami.