Okładziny katedry

Dzięki odsłonięciu przed paroma laty okładziny katedry w Kielcach okazało się jak bogate są możliwości kolorystyczne tego piaskowca, Przechodzi on bowiem w tonacjach od lekko różowych poprzez ciemniejsze do odcieni brązowawozłocistych. Przypadkowe natomiast łączenie bladoróżowych ciosów o dowolnych wymiarach z odmianą ciemnoczerwonych Gałęzie stwarza najbardziej harmonijną, pełną wdzięku i barwy okładzinę okresu późnego renesansu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Z przejściem od gotyku do renesansu uwaga artysty przesuwa się w dziedzinie kamieniarki z zagadnień konstrukcyjnych na samą fakturę powierzchni kamienia. Dlatego też od czasów renesansu stosuje się na szeroką skalę przy piaskowcach i wapieniach szlifowanie, które zestawia się z najwyższą jakością obróbki polerowaniem marmuru. W rzeźbach natomiast gotyckich niejednokrotnie widać jeszcze ślad narzędzia, co przez szlifowanie w epoce renesansu zanika (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Wzrasta również zainteresowanie samą powierzchnią ściany.

Pojawiająca się w okresie renesansu okładzina z bonii jest wyrazem nowych dążności plastycznych przez wykorzystanie gry świateł i cieni, załamujących się na skośnych profilach ciosów (uprawnienia budowlane).
W okresie baroku, w końcu XVII wieku, z wyjątkiem warsztatów dębnickich oraz częściowo kunowskich następuje ogólny upadek sztuki kamieniarskiej. W okresie tym upadają warsztaty kamieniarskie okręgu chęcińskiego i pińczowskiego. Utrzymanie ciągłości pracy warsztatów dębnickich w okresie baroku opierało się wyłącznie na właściwościach samego surowca, marmur dębnicki bowiem posiadając prawie czarny kolor najlepiej kontrastował z białymi ścianami wnętrz barokowych. Barok wymagał silnych zestawień i kontrastów. W okresie tym we wnętrzach panuje powszechnie imitacja kamienia, wykonana w stiuku, która przeważnie wypiera piaskowiec, wapień i marmur (program egzamin ustny).

Uzasadnienie gospodarcze

Ma to swoje uzasadnienie gospodarcze z następujących względów:
a. W okresie kontrreformacji w związku z przebudową wielu kościołów oraz zmianą wyposażenia wnętrz gotyckich na barokowe, potrzebowano materiałów zastępczych łatwych do transportu i tańszych niż kamień (opinie o programie).
b. Formy bogate, afunkcjonalne i wybujałe, trudne były do odkucia w kamieniu, wykonanie ich natomiast w odlewie oraz techniką narzutową nie sprawiało dużej trudności.
c. Materiały zastępcze można było z łatwością barwić dowolnymi kolorami oraz złocić, co dawało wrażenie przepychu i bogactwa.

Ograniczenie stosowania kamienia jako materiału budowlanego spowodowane było przeobrażeniem pojęć w tym czasie. Już bowiem w okresie renesansu jeden z zasadniczych elementów konstrukcyjnych, jakim była kolumna, przestał odgrywać rolę wyłącznie konstrukcyjną; w epoce baroku natomiast spełnia ona funkcję przeważnie dekoracyjną.
Ogólnie zatem można powiedzieć, że w okresie baroku kamień stosowano głównie jako materiał na detale architektoniczne przy wykonywaniu elewacji budynków ze znacznym ograniczeniem jego zastosowania we wnętrzach (segregator aktów prawnych).

Po wielu latach zastoju dopiero okres Oświecenia nawiązał w dziedzinie kamieniarstwa do zdobyczy renesansu. Prace te jednak na skutek tragicznych wypadków politycznych szybko uległy likwidacji.
W roku 1778 sprowadzony przez Stanisława Augusta geolog Carosi stwierdza ogólny stan zaniedbania kamieniołomów marmurów oraz opisuje możliwości eksploatacyjne okręgu chęcińskiego.
Stanisław August żywo interesował się polskimi złożami, dlatego też sam zwiedzał kamieniołomy, jak Dębnik, Chęciny, Kunów, sprowadzał do nich podobnie jak Zygmunt III fachowców kamieniarzy z Włoch (promocja 3 w 1).

Nie szczędził też znacznych sum pieniężnych na uruchomienie zarzuconych kamieniołomów okręgu chęcińskiego, biorąc je pod stały zarząd królewski i powierzając ogólne ich kierownictwo Bacciarellemu. Specjalnymi względami cieszyły się kamieniołomy kunowskie, do których Stanisław August sprowadza wybitnych rzeźbiarzy z Warszawy, by na miejscu w pobliżu kamieniołomów pracowali; gotowe zaś już rzeźby i elementy architektoniczne spławiane były Wisłą do Warszawy.