Okładziny z kamienia sztucznego

Częściej od kamienia naturalnego stosuje się jako okładziny kamienie sztuczne, obejmujące wyroby ceramiczne (płytki terakotowe, płytki klinkierowe), płytki szkliwione (tzw. glazura) oraz wyroby betonowe, głównie lastrykowe (program uprawnienia budowlane na komputer). Ze względu na małe wymiary tych elementów mocuje się je wyłącznie za pomocą zaprawy cementowo-wapiennej lub cementowej.

Okładziny z klinkieru stosuje się przeważnie jako zewnętrzne. Płytki klinkierowe przymocowuje się do ścian za pomocą zaprawy cementowej. Spoiny zapełnia się również zaprawą cementową na gładko lub z nadaniem spoinie ozdobnego profilu.
Płytki terakotowe stosowane jako okładziny mają kształt przeważnie kwadratowy. W narożnikach oraz przy styku ściany z posadzką stosuje się specjalnie uformowane płytki, tzw. narożnikowe i cokołowe. Płytki, podobnie jak klinkier, układa się na zaprawie cementowej. Spoiny poziome i pionowe powinny dawać regularną siatkę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Okładzinę taką stosuje się przeważnie w wejściach, przedsionkach i poczekalniach budynków użyteczności publicznej. Płytki szkliwione układa, się podobnie jak płytki terakotowe, lecz na zaprawie cementowo-wapiennej. Są też próby ich naklejania.
Okładziny z tworzyw sztucznych.

Okładziny z żywic syntetycznych wyrabia się jako sztywne płytki lub wiotkie arkusze w różnych kolorach i podziałach imitujące płytki szkliwienie lub boazerie (uprawnienia budowlane). Do pomieszczeń narażonych na zawilgocenie (łazienki, kuchnie, pralnie itp.) stosuje się płytki naklejane specjalnymi klejami do wyrównanego podłoża. W pozostałych pomieszczeniach stosuje się płyty pilśniowe laminowane, które mocuje się przez przybijanie lub klejenie oraz arkusze na płótnie, które można przyklejać nawet zwykłym klejem stolarskim. Styki płyt i arkuszy bardzo często zakrywa się listewkami drewnianymi lub też wykonanymi z tworzyw sztucznych (program egzamin ustny).

Okładziny zewnętrzne można wykonywać dopiero w 6 miesięcy, a wewnętrzne w 4 miesiące po zakończeniu robót stanu surowego budynku. Wewnętrzne roboty okładzinowe wymagają również wcześniejszego zakończenia robót tynkarskich i instalacyjnych.

Odchylenia krawędzi od pionu

Do okładzin zewnętrznych należy stosować zaprawę cementową o stosunku 1 : 3 i konsystencji ciekłej do okładzin pionowych, zaś gęstoplastyczną do okładzin poziomych. Jako plastyfikatora można używać ciasta wapiennego w ilości 10-15% objętości wody zarobowej. Do spoinowania używa się zaprawy cementowej 1:2, do osadzania kotwi 1 : 3 o konsystencji plastycznej. Okładziny wewnętrzne można układać na zaprawie cementowo-wapiennej, gipsowo-wapiennej i gipsowej (opinie o programie).

Kotwie należy wykonywać ze stali okrągłej lub płaskiej, do mocowania okładzin z jasnego kamienia - z mosiądzu. Liczba kotwi na 1 m2 nie powinna być mniejsza od 6.
Podłoże pod okładziny nie może być tynkowane. Nie może na n:m być wgłębień ani wypukłości większych niż ± 20 mm, zaś pod okładziną poziomą ± 30 mm.
Odchylenia krawędzi od pionu nie mogą przekraczać ± 4 mm, poziomu ±10 mm. Szczeliny między okładziną wewnętrzną i ścianą nie powinny być większe niż 20 mm, zewnętrzną 30-4-80 mm, zależnie od rodzaju okładanego elementu (segregator aktów prawnych).
Podczas odbioru robót okładzinowych przeprowadza się badania przygotowania podłoża i jego jakości, materiałów i ich przygotowania oraz prawidłowości osadzenia zakotwień, zapełnienia zaprawą szczeliny między okładziną i ścianą lub przybicia okładzin drewnianych, albo przyklejenia okładzin z tworzyw sztucznych.

Badanie materiałów polega na przeprowadzeniu oględzin i porównaniu z atestami oraz dokonaniu zapisów w dzienniku budowy. Badanie prawidłowości wykonania okładzin polega na sprawdzeniu jakości okładzin i jej doboru oraz równości powierzchni (promocja 3 w 1).

Kamień, szczególnie na elewacjach, z biegiem czasu zanieczyszcza się pyłem i gazami z powietrza. Oprócz tego kamienie mogą zostać uszkodzone wskutek uderzeń, słabego zamocowania itp. Sposób naprawy zależy od rodzaju uszkodzenia.

Zadymione powierzchnie piaskowców zmywa się za pomocą różnych chemikaliów, np. soda jako związek alkaliczny nie niszczy kamienia i dlatego zwykłą sodę w słabym roztworze wodnym można stosować do czyszczenia powierzchni kamiennych. Zupełnie nieszkodliwym i dobrze działającym środkiem do mycia kamienia jest również zwykłe mydło. Z piaskowca można usunąć powierzchniowe zanieczyszczenia przez zeszlifowanie.