Okrągła stal

Wykonywane są jednak także bloki bez studni, lecz jedynie z wnękami, w których osadzone są uchwyty ze stali okrągłej, odpowiednio zakotwionej w betonie bloku, służące do podnoszenia bloku przez hak lub łańcuch dźwignicy.
Długość bloku cyklopowego przyjmuje się równą szerokości konstrukcji podwodnej, z tym że zwykle dolna warstwa stykająca się z podsypką składa się z bloków dłuższych niż wyżej leżące (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zakładając w przybliżeniu kwadratowy przekrój bloku, można obliczyć jego wysokość ze znanego maksymalnego ciężaru (równego maksymalnej nośności dźwignicy). Tak obliczoną wysokość poprawia się w ten sposób, aby liczba warstw bloków w budowli była całkowita, a część podwodna wystawała nad średni poziom morza do przewidywanego poziomu. Stosunek długości bloku do jego wysokości nie powinien ostatecznie przekraczać 4:1 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W portach polskich konstrukcje falochronów z bloków pełnych nie znalazły jeszcze dotychczas zastosowania.
2. Konstrukcja podwodna z regularnie układanych bloków pustakowych. Tendencja do zmniejszenia ciężaru poszczególnych bloków, dyktowana ograniczoną nośnością dźwignic roboczych, doprowadziła do koncepcji bloków pustakowych (celkowych) (uprawnienia budowlane).

W skrajnym wypadku bloki takie stanowią jedynie formę, którą zamiast deskowań stawia się na uprzednio wykonanej podsypce i którą potem wypełnia się betonem jedną z metod podwodnego betonowania.
Blokom takim nadaje się wymiary możliwie duże, tak aby konstrukcja podwodna falochronu mogła być wykonana z możliwie najmniejszej liczby warstw bloków (przy około 10 m głębokości - najczęściej starczą 3 warstwy bloków, o wysokości ok. 3,5 m każda).

Grubościenne bloki

Im większe będą zewnętrzne wymiary bloków, tym cieńsze muszą być ich ściany, tak aby ciężar ich nie przekraczał nośności dźwignicy. W blokach mniejszych otworom nadaje się tylko takie wymiary, aby zmniejszyły ciężar bloku do potrzebnej wartości (program egzamin ustny). Otrzymuje się wówczas bloki grubościenne, stanowiące przejście do bloków cyklopowych, opisanych w poprzednim punkcie.
Dawniej stosowano bloki pustakowe z betonu; wymagały one bardzo ostrożnego obchodzenia się ze sobą i były bardzo łamliwe. Dziś jedynie
grubościenne bloki mogą być betonowe, najczęściej stosuje się żelbet (opinie o programie).

Wadą konstrukcji wykonanych z bloków pustakowych jest słabsza struktura betonów zatapianych, stanowiących wypełnienie bloków. Masa wypełniająca nie wiąże się ściśle z formą z bloków, a wskutek skurczu betonu może nawet po stwardnieniu oddzielić się od niej. Tym samym tego rodzaju konstrukcja podwodna nie stanowi tak jednolitego masywu jak konstrukcja z bloków pełnych lub monolityczna. Wskazane jest z tego powodu wypuszczanie ze ścian bloków pustakowych do ich wnętrza wkładek lub drutów kotwiących.

Drugą wadą jest konieczność dysponowania podczas budowy wystarczającą liczbą dni spokoju morza, która by pozwalała na sprawne wypełnienie bloków. Wypełnienie to musi być przeprowadzone możliwie prędko, tak aby bloki pozostawały na miejscu swego przeznaczenia w stanie niewypełnionym, a więc podatnym na uszkodzenia wskutek działania fal, przez czas jak najkrótszy. Nie zawsze jednak jest to osiągalne i dlatego też zalecenia radzieckie ograniczają stosowanie omawianego rodzaju konstrukcji do warunków, w których nasilenie falowania nie jest intensywne (segregator aktów prawnych).

Bloki pustakowe znalazły największe rozpowszechnienie we Włoszech, gdzie wykonano tym systemem falochrony w kilkunastu portach.
W Polsce sposób ten zastosowano do odbudowy niektórych odcinków falochronów na skrzyniach pływających, zniszczonych w czasie działań wojennych.

Bloki dostosowane były do wymiarów komór w skrzyniach (promocja 3 w 1). W każdej komorze ustawiono na prefabrykowanej podwalinie trzy warstwy trójkomorowe cienkościennych bloków żelbetowych. Po ustawieniu bloków wykonano metodą betonowania podwodnego podstawę, wypełniającą przydenną część zniszczonej skrzyni falochronu, obejmującą podwalinę i wypełniającą do połowy wysokości dolną warstwę bloków. Nad podstawą, zewnętrzne, węższe komory bloków wypełniano chudym betonem, wewnętrzne zaś piaskiem.