Okres schnięcia betonu

Woda w czerepie kruszywa może zawsze w pewnym stopniu pozostać chemicznie aktywna, stanowiąc zasób podtrzymujący postęp hydratacji cementu w czasie późniejszego twardnienia betonu (program uprawnienia budowlane na komputer). W okresie schnięcia betonu następuje wchłanianie przez zaczyn wody zawartej w porach strukturalnych kamienia, co jest zjawiskiem pozytywnym dla procesu hydratacji cementu.

Szczególną rolę odgrywają pyły niespoiwowe (0,2 mm), bo są one z reguły silnie nasiąkliwe i ich dodatek prawie zawsze wyjątek popiół lotny wyraźnie zmniejsza ilość fizycznie aktywnej wody, czyli utrudnia uformowanie betonu. Pyły dodatków hydraulicznych same są chemicznie aktywne, a więc i woda przez nie zasysana jest w części, choć małej, chemicznie aktywna.

Czy jest fizycznie aktywna, czyli czy można ją wliczać do stosunku o>, jest jak dotąd problemem nie wyjaśnionym. Spoiwo stanowi pył nasiąkliwy i ma bardzo wysoką wodożądność, zatem woda jest w stosunku do niego również fizycznie aktywna. Ilość wody w zaczynie cementowym przy konsystencji normowej rośnie z miał kością cementu, czyli ze wzrostem powierzchni wewnętrznej. Jednak w mieszance betonowej zjawisko to kształtuje się odmiennie, jak widzimy wg H. W. Brebery.

Ze wzrostem stopnia przemiału z 1200 do 2100 cm2/g spada przy jednakowej konsystencji wodożądność mieszanki betonowej. Należy to zapewne tłumaczyć w ten sposób, że bardziej miałki cement ułatwia przesuwanie się ziarn kruszywa, na wzór łożysk kulkowych tak, że „smarowania” górę bierze naturalna wodożądność cementu i co wzrasta przy jednakowej ciekłości trzeba mniej wody (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Różnice w mineralnym składzie (C3S+C2S) odgrywają tu również pewną rolę Ogólnie wodożądność cementu w betonie wydaje się być mało zależna od miał kości.
Podobne zjawisko spadku wodożądności ze wzrostem miałkości stwierdzi liśmy również dla zaczynów z popiołów lotnych wg p. Dla betonów brak w tym kierunku odpowiednich obserwacji (uprawnienia budowlane).

Ilość powietrza

Między zarobieniem i ostatecznym zagęszczeniem betonu na budowie upływa z reguły sporo czasu, podczas którego może wyparować część wody, szczególnie przy słonecznej pogodzie i suchym powietrzu (program egzamin ustny). Zjawisko to jest korzystne, jeśli chodzi o wytrzymałość, bo obniża, zaś niekorzystne o tyle, że zmniejsza urabialność betonu. Obserwacje w tym kierunku są raczej skąpe i przytoczone niżej mają charakter tylko przykładowy (opinie o programie).

Według A. Faury’ego w normalnych wąrunkach odparowanie na bu dowie jest nieznaczne. A. Joisel twierdzi, że w ciągu pierwsze, półtorej godziny przy temperaturze 25°C wyparowuje bardzo mało wody, dotyczy to dużych zarobów; przy małych zarobach już po upływie pół godziny daje się zauważyć wyraźne wysychanie. Mamy tu na myśli powietrze wprowadzone do mieszanki w postaci przylepek do materiałów składowych oraz bąble przenikające podczas mieszania Odróżnić je należy od próżni betonów nieszczelnych oraz od powietrza wprowadzonego za pomocą środków napowietrzających (segregator aktów prawnych).

Powietrze „przypadkowe” znajduje się w każdym prawie betonie. W pewnyn sensie działa ono jak woda zarobowa, czyli jako zwiększenie m, choć P. Gendrt twierdzi, że wprowadzenie nieco powietrza poprawia urabialność, ułatwia zagęszczenie, a R osiąga się nawet właśnie przy pewnej zawartości powietrza. Powietrze wprowadzone jest głównie przez drobnoziarniste, sypkie materiały: cement, pył i piasek. Woda usuwa je tylko częściowo. Ilość powietrza „przypadkowego” jest stosunkowo nieznaczna. Wł. Kuczyński podaje dla betonów dopuszczalne objętości. Manche stwierdził w zaczynie 2,5% powietrza (promocja 3 w 1).

Urabialność w najszerszym słowa znaczeniu, to podatność mieszanki betonowej na łatwe uformowanie plastyczne bez rozmieszania, tj. częściowego rozpadu na oddzielne swe składniki, oraz bez wycieku2), tj. grawitacyjnego wypływania lub sedymentacyjnego występowania na wierzch więzionej wody.