Określenie przyczepności zaprawy

W celu zbadania przyczepności zaprawy do muru, wykonuje się z badanej zaprawy próbną warstwę tynku grubości ok. 1,5 cm. Po stwardnieniu tynku, tj. po 28 dniach, przykleja się do niego płytkę metalową o wymiarach 20×20 cm i grubości ok. 4 mm z przyspawanymw środku płytki hakiem. Do przyklejenia płytki używa się kleju przygotowanego z kredy mielonej i szkła wodnego 38° Be. Płytkę smaruje się klejem i następnie przyciska się do powierzchni tynku (program uprawnienia budowlane na komputer).

Następnego dnia wydziela się badaną powierzchnię tynku, wykuwając bruzdę dookoła płytki przez całą grubość zaprawy aż do podłoża, w odległości ok. 1 cm od krawędzi płytki. Następnie od haka płytki umocowuje się linkę przerzuconą przez blok umocowany w trójnogu i na końcu jej umieszcza się szalkę z obciążeniem. Za pomocą tej szalki waży się obciążenie, przy którym nastąpiło oderwanie się zaprawy od podłoża (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przyczepność zaprawy jako średnią z dwóch prób określa się w kG/cm2 dzieląc siłę odrywającą kG przez przekrój płytki równy 400 cm2.
W normie dla zaprawy cementowo-wapiennej określono jej przyczepność w wysokości 0,1 kG/cm2, a z obserwacji zaprawy cementowo-glinianej wynika, że wynosi ona 2 kG/cm2, czyli 20 razy więcej (uprawnienia budowlane).

Próbki zapraw przygotowuje się w formach walcowych o 0 8 cm. Sposób przygotowania i przechowywania próbek jest identyczny jak opisany w punkcie 7. 5. 3. Próbki przechowywane na powietrzu oczyszcza się przed badaniem, próbki przechowywane w wodzie wyjmuje się z niej na ok. 10 min przed badaniem
i wyciera do sucha. Próbkę poddaje się zgniataniu w kierunku osi walca na maszynie probierczej lub w prasie polowej, aż do całkowitego zgniecenia próbki. Ciśnienie wywierane na próbkę powinno wzrastać w ciągu 1 sekundy o 2-3 kG/cm2. Do badania sporządza się po 6 próbek walcowych 008 cm i bada się po 7 i 28 dniach (program egzamin ustny).

Zawór rozdzielczy

Wytrzymałość miarodajną zaprawy w kG/cm2 określa się jako przeciętną wyników zgniatania 5 jednorodnych próbek walcowych wykonanych z jednego zarobu. Dla otrzymania przeciętnej wytrzymałości należy po obliczeniu średniej arytmetycznej z wyników badań wszystkich próbek odrzucić wyniki niższe od 4/5 średniej. Dla oceny wytrzymałości miarodajna jest średnia arytmetyczna reszty wyników (opinie o programie).

Z badanej zaprawy wykonuje się walce o 0 29,6 cm i wysokości 10 cm i umieszcza po 28 dniach twardnienia w aparacie do prób na przesiąkliwość wody. Następnie badaną próbkę umieszcza się w okrągłym stalowym naczyniu, w którego dnie znajduje się okrągły otwór o średnicy ok. 12 cm, zaś górna część jest zamknięta przykrywą i przytwierdzona do naczynia za pomocą śrub. Na dnie naczynia kładzie się krążek grubego papieru uszczelniającego z wyciętym otworem o wielkości badanej dolnej powierzchni próbki. Badaną próbkę ustawia się na krążku. Po przytwierdzeniu pokrywy wlewa się wodę przez specjalny otwór w pokrywie, który następnie zamyka się. Jeżeli woda zostanie poddana ciśnieniu, to wywiera parcie na próbkę i przechodzi przez zaprawę ku dolnej powierzchni (segregator aktów prawnych).

Aby poddać wodę żądanemu ciśnieniu, podłącza się urządzenie, składające się z dwóch stalowych cylindrów. Oba cylindry mają głowice z zaworami. Jeden zbiornik jest wypełniony sprężonym powietrzem, drugi cylinder nie zawiera sprężonego powietrza i zaopatrzony jest w zawór rozdzielczy. Z jednej strony cylinder ten łączy się z pierwszym cylindrem, z drugiej zaś z naczyniem z próbką. Drugi cylinder stanowi zbiornik, w którym zmagazynowane jest powietrze potrzebne dla wytworzenia i utrzymania stałego ciśnienia w naczyniu. Pierwszy cylinder służy do każdorazowego zaopatrzenia drugiego cylindra w potrzebną ilość powietrza o określonym ciśnieniu (promocja 3 w 1).